Hij werd geboren in West Point, de grootste sloppenwijk van Liberia. En raakte gewend aan een dagelijkse portie dikke ellende. Maar op zijn negende gebeurde er iets zo gruwelijks dat Abraham Keita een besluit nam. "Ik ging alles doen wat ik kon om op te komen voor de kinderen in mijn land." En dat deed hij. Maandag kreeg hij er in Den Haag de Internationale Kindervredesprijs 2015 voor.

Door 7Days/Cora van der Weij 

"Ik sprong een heleboel gaten in de lucht toen ik hoorde dat ik gewonnen had. Ik kon het gewoon niet geloven. Er zijn zóveel jonge mensen die goede dingen doen op de wereld. Waarom ik? Maar ik ben er enorm blij mee." Een grote grijns verschijnt op het gezicht van Abraham Keita, die graag Keita (spreek uit Kieta) genoemd wil worden. We spreken hem in de deftige Haagse Ridderzaal, voor de feestelijke uitreiking. Hij kijkt weer ernstig als hij terugdenkt aan die bewuste dag acht jaar geleden, waarop hij een vastberaden besluit nam.

"In 2007 werd een meisje uit de buurt dood gevonden. Ze was vermoord. Door haar pleegouders. Angel, heette ze. Ze was dertien jaar. Later bleek dat ze ook was misbruikt. Ik besefte dat ik Angel had kunnen zijn. Of mijn broers en zussen. Zulk geweld tegen kinderen is bij ons aan de orde van de dag. Veel volwassenen slaan je. Ook ouders. Vooral meisjes hebben het zwaar in Liberia. Verkrachting is de meest voorkomende misdaad in mijn land. Veel jonge meisjes krijgen daarmee te maken. Zoveel dat het bijna normaal lijkt. Maar het ís natuurlijk niet normaal."

Kakkerlakken als huisdier

"In mijn sloppenwijk wonen veel mensen die veertien jaar geleden in de burgeroorlog hebben gevochten. Zij zijn nu vaak drugsdealer en ze zijn heel agressief. Opgroeien in West Point is als opgroeien in een groot vuur. Er hoeft maar iets te gebeuren of de boel ontploft. In West Point word je geboren zonder mogelijkheden. Zonder kansen. De straten liggen vol afval, poep en plas. Muggen en kakkerlakken zijn je huisdieren."

Keita’s ogen verraden zijn woede. Maar zijn stem is rustig. "En wat het nog erger maakt: de daders blijven vaak ongestraft. Er is wel politie, maar die zijn met veel te weinig. Ook de pleegouders van Angel gingen vrijuit. Het gevolg van omkoping en politieke spelletjes. Na de moord op Angel besefte ik dat er iets heel erg mis is in Liberia. Het lijkt wel of armen helemaal geen rechten hebben. En arme kinderen al helemaal niet. Ik liep mee met een mars om aandacht te vragen voor haar. En op dat moment besloot ik dat ik mijn uiterste best zou doen om op te komen voor de jongeren in mijn land."

Aanmoediging

Sinds zijn negende zit Keita in het Liberiaanse Kinderparlement, dat bestaat uit dertig kinderen. Zij kregen het voor elkaar dat Liberia in 2012 als een van de eerste landen van Afrika een wet aannam die kinderen moet beschermen. Verder leidt Keita een antiverkrachtingscampagne en strijdt hij voor gratis onderwijs voor arme kinderen. Onvermoeibaar organiseert hij vreedzame marsen om aandacht te vragen voor het voortdurende geweld tegen kinderen. Onophoudelijk pleit hij ervoor dat de daders moeten worden opgespoord en gestraft. En de slachtoffers moeten worden geholpen. Onverschrokken stapt hij op politici af om
ze erop te wijzen dat ze dingen echt moeten veranderen.

Dik verdiend dus, die Kindervredesprijs. "De daden van deze bijzondere jongen overstijgen de landsgrenzen van Liberia. Keita is een internationaal voorbeeld. Hij laat zien dat geweld tegen kinderen niet onbestraft mag blijven", vindt de jury. Breed lachend en onder luid applaus stak Keita zijn prijs maandagmiddag in de lucht. "Ik zie dit als een aanmoediging om door te gaan", zei hij. Want, zo vertelde hij voor de uitreiking, er moet nog veel gebeuren. "Maar ooit zal er een dag komen dat het goed gaat met de kinderen in Liberia." Aan Keita zal het niet liggen.