Niet zo lang geleden liep ik over het station. Mijn wangen rood, mijn haar in de war, mijn enkels zwabberend. Ik rende naar mijn trein. Ik had haast. Toch stond ik even stil. Op een bankje zat een man, hij had een baard en hij droeg een bord. Op het bord stond: 'Tijd over? Ga zitten en vertel een verhaal.'

Ik wilde niets liever! Maar ik moest mijn trein halen! Dilemma, dilemma, toch voor trein gekozen. Trein gemist. Teruggegaan. Man weg. Ik moest bijna huilen, maar had ook een vastbesloten levensdoel: ooit zou ik hetzelfde doen als hij.

Dus ging ik op pad met medeblogger Ivana. Met een mooi bord in de hand gingen we vol goede moed op een druk plein in Utrecht staan.  We keken uit naar mooie mensen met snorren of vrouwen in hippiekleren. We wachtten smachtend op verhalen. 

Het voelde alsof we in een Braziliaanse carnavalsoutfit in een grijze bejaardenstad aan het twerken waren. Niemand zei iets. Iedereen keek. We werden nadrukkelijk genegeerd. Pijnlijk verzwegen. Verhalen verzamelen was zo makkelijk nog niet!

Als de mensen niet naar ons toe komen, dachten we, dan gaan we wel naar hen toe.

Alleen maar ongelukkig

Dus dat deden we. We liepen met ons bordje naar een man die straatkranten verkocht. We vroegen om een verhaal. Zijn beste vriend rende meteen weg. "Ja, nee, ik ben alleen maar ongelukkig." riep hij angstig terwijl hij een boekenwinkel in vluchtte. De verkoper zelf vertelde ons dat we vooral gelukkig moesten zijn. "Heftige verhalen hebben helemaal geen zin, die zijn maar zwaar. Je moet alleen maar lichte dingen dragen. Genieten van het leven. Het is niet goed om zo veel na te denken, daar word je ongelukkig van."

Dit verbaasde ons, want zo vrolijk leek zijn leven ons niet. "Probeer maar niet om rijk te worden, aan geld heb je niks. Mensen met geld zijn altijd ziek. Wat wil je: ziekte of geluk?" Deze man leek wijs. Blij. Maar er moest toch ook een verhaal achter hem schuilen?

Waar zul je sterven?

De straatkrantverkoper kwam duidelijk niet uit Nederland. Toen we hem vroegen waar hij geboren was, noemde hij een naam  die wij niet verstonden. "Waar ligt dat?" vroeg ik hem. "Het bestaat niet." zei hij, meer wilde hij niet kwijt. "Je weet waar je geboren wordt, maar waar je zult sterven? Dat weet niemand. Sommige mensen zijn dronken en vallen in de gracht, andere mensen krijgen een kleine operatie en gaan dood. Je moet elke dag genieten, want je weet het niet. Maak er een mooie dag van, mooie meisjes!"

De ultieme vrijheid

Op een bruggetje stond een man, hij was een jaar of 26. Hij speelde op zijn groene gitaar en zong bekende liedjes. Zijn baard was fenomenaal en zijn kleren hingen veel gedragen om hem heen. Hij was op reis, dat zag je meteen. We wachtten tot zijn nummer klaar was en liepen toen met ons bord naar hem toe. "Eh, kunnen we wat vragen, heb jij misschien een mooi verhaal?" Ja! Dat had hij wel. Deze man was gevlucht voor zijn makkelijke leven in Groot-Brittannië. Hij was daar fotograaf en verdiende geld. Dat was saai. Daarom besloot hij een paar maanden geleden zijn leven achter zich te laten en te leven van zijn muziek op straat, door Europa te trekken en iedere dag weer blut te zijn.

Een fiets voor acht euro

"Ik heb elke dag twintig euro nodig om te slapen, tien euro om te eten en tien euro om paddo's te kopen, hahaha. Ik zou eigenlijk drie dagen in Nederland blijven, maar ik vind het hier fijn, dus ik ben er al drie weken. Ik heb een fiets gekocht voor acht euro en twee sigaretten en ik maak hier elke dag muziek."

We hebben lang op dat bruggetje gestaan, want hij had meer te vertellen dan we konden onthouden. En Ivana heeft zelfs nog even een liedje met hem gezongen. "Leuk, man!" zei hij. "En voeg me maar toe op Facebook!" En zo is deze vrijbuiter toch nog hartstikke modern, postend op social media, verbonden met de hele wereld die hij al reizend nog láng niet volledig heeft ontdekt.