In Nederland heersen veel taboes. Scheten, seks, geslachtsziektes en Jan Smit: we horen het liever niet en we praten er liever ook niet over. Maar soms is iets een taboe, zonder dat we echt doorhebben dat het een taboe is. Een man die huilt vind ik daar een mooi voorbeeld van.

Als een man een traantje wegpinkt, wordt dat toch een beetje gek gevonden. En dat is jammer. Ik vind het uiten van emoties namelijk iets moois, iets wat we vaker moeten doen, iets waarvoor we ons niet moeten schamen. 

Ik geef het dus meteen maar toe: ik heb zitten janken bij het kijken van De Beste Singer Songwriter van Nederland.

Tijdens de audities van dat tv-programma stond daar opeens David Benjamin. Een vent met lang haar, die videoclips opnam voor een aantal bekende artiesten en daarnaast ook zelf nog wel eens een nootje wilde zingen. Zijn broer had drie jaar daarvoor zelfmoord gepleegd en daarover had hij een nummer geschreven. En toen ik dat nummer hoorde, rolden de tranen over mijn wangen.

"If I really loved you, why couldn't I find the time
to hug and to hold you, and tell you it'd be just fine." 

Dat zong hij en het raakte me. Hij stelde een vraag, waarop hij zelf het antwoord niet wist en waarop ik als luisteraar ook het antwoord niet zou weten. Het enige wat ik wel wist, is dat mij precies hetzelfde zou overkomen in die situatie. Ik zou ook denken dat de problemen wel meevielen, om me vervolgens weer volledig op mijn directe omgeving te concentreren. Die directe omgeving waar die ene persoon zich zo succesvol aan heeft weten te onttrekken.

Andermans verdriet

Nu huil ik natuurlijk niet alleen om liedjes. Ik heb ook gehuild toen onze kat overleed, toen een relatie uitging en toen ik volledig gefrustreerd midden in de nacht mijn wiskunde nog steeds niet kende. Maar dat is een ander soort huilen. Het huilen wat ik daarbij deed, had als doel om de emoties uit mijn lichaam te laten, niets meer, niets minder. 

Toen ik huilde om het liedje, huilde ik niet om de emoties die op dat moment in mijn leven een rol speelden. Ik huilde om de emoties die op dat moment in iemand anders' leven speelden en daarvan leerde ik veel. Ik leerde namelijk dat die situatie ook in mijn leven zou kunnen voorkomen, ik leerde wat mijn reactie daarop zou zijn en ik leerde dat die reactie opluchting gaf.

Probeer het gewoon. Zet eens muziek op die je echt raakt en waarvan je tranen in je ogen krijgt. Laat die tranen vervolgens gewoon rollen. Tot je niet meer kan. Er gaat een nieuwe wereld voor je open.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 1 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!