Eigenlijk ben ik zeventien, maar soms ben ik mentaal tachtig. Op momenten dat ik met slofjes aan onder een dekentje sudoku's maak, bijvoorbeeld. En op de sporadische momenten dat ik ineens dingen denk die eigenlijk alleen door bejaarden gedacht mogen worden. Wijsheden. Ja ja.

Ga er lekker voor zitten, pak een kopje thee, want dan deelt deze 17-jarige bejaarde je haar wijsheden mee.

Ben je geboren in de éénentwintigste eeuw, zoals onze allernieuwste allerjongste maar-wel-zeer-gewaardeerde inimini-blogger Nienke? Dan kun je je het wellicht niet voorstellen, maar vroeger speelde ik met vriendjes en vriendinnetjes geen Flappy Bird of Playstation, maar bordspellen. Jep, echt waar. Mens Erger Je Niet, het Grote Zakgeld Spel, ik heb zelfs gescháákt.

Maar mijn onbetwiste favoriet was Levensweg. Een spel waarin je in een plastic autootje over het bord scheurde, naar school ging, afstudeerde, halverwege ineens een man en kinderen (roze/blauwe pinnetjes) in je auto propte en in een Bijlmer-flat dan wel droomkasteel-met-zwembad eindigde.

Je had verschillende routes op dat Levensweg-bord, en tijdens het spelen bedacht ik altijd al de route die ik graag wilde rijden. En onbewust had ik voor mijn eigen leven, mijn niet-bordspel realiteit-Lotte-leven, ook zo’n route uitgestippeld. Niet iets heel specifieks of belachelijk ambitieus. Gewoon: rustig het examenjaar door, slagen met mijn vrienden, studeren, ladieda, ladiedie. 

Autopech

Vorig jaar begon toppie. Gewoon: feestjes! Voorstellingen! Vrienden! En toen gebeurden er wat minder leuke dingen. En daarna nóg minder leuke dingen. En toen gebeurden er best wel stomme dingen. En toen gebeurden er écht stomme dingen. Mijn autootje begon flink te slingeren over m’n Levensweg-bord. Sloeg stukjes over of bleef juist met pech een stuk langs de weg staan, terwijl mijn vrienden gewoon rustig doorcruisten. "Kom op, kom op, shit..," prevelde ik regelmatig, scheldend op mijn auto. Ik was vastbesloten om de uitgestippelde route te blijven volgen, al hield dat in dat ik achter m’n totaal kapotte auto stond en hem zelf over de weg moest duwen.

De grap is alleen: heb je mijn armen wel eens gezien? Mikado-stokjes. Ik ben niet bepaald sterk. En na zo lang duwen, trekken en sjorren zat mijn autootje muurvast in de berm langs de weg. Plots werd het duidelijk: Ik had al lang een andere weg in moeten slaan.

Hoe nu verder?

Klaar voor een pessimistische mededeling? Dit gaat jou ongetwijfeld ook een keer gebeuren, als je al niet een keer je route hebt moeten veranderen. Echt stomme dingen gebeuren nou eenmaal, bij iedereen, overal. En dat is flink kut. Als dingen niet gaan zoals je wilt dat ze gaan, als er momenten zijn dat jouw route zo verkeerd en verschrikkelijk lijkt, zul je regelmatig met je handen in het haar langs de weg staan. Hoe nu verder? En misschien is de weg wel zó zwaar en de lucht zó grauw, dat je je afvraagt: wil ik überhaupt wel verder?

En dat zijn de momenten waarop ik wil dat je iets onthoud, beste lezer. Hoe rampzalig je auto er ook aan toe is, bel de Wegenwacht en ze lappen hem op. Hoe verkeerd je weg nu is, rij een stukje door en het wordt beter. Hoe donker de lucht nu is, volgende week klaart het op en schijnt de zon. Da’s echt zo, vertrouw mij maar.

De truc is dat je de mooie dingen blijft zien: je lieve ouders, je onbetaalbare vrienden, maar ook die leuke film en het lekkere weer. Als jij optimistisch blijft, zul je zien: hoe kut de nieuwe route eerst ook leek, het zit bommetjevol moois. Zo maak je zelfs de moeilijkste routes nog het herinneren waard als je later ook fysiek tachtig bent.