Beau Warnier (17) had al jaren beenklachten. Ze dacht dat die klachten afkomstig waren van een verkeerde sprong bij gym. Maar de pijn werd veroorzaakt door een kwaadaardige tumor. Ineens was Beau een kankerpatiënt. Niet alleen moest ze een heftige operatie ondergaan, ook vriendschappen liepen door haar ziekte op de klippen.

Aan Scholieren.com vertelt Beau, havo eindexamenkandidaat en een oud-klasgenootje van mij, over deze lastige periode.

Ze had al jaren last van pijn in haar been. Ze was langs de huisarts, de sportarts en de fysiotherapeut gegaan, had haar been laten intapen en nam steeds zwaardere pijnstillers, maar tevergeefs. Haar moeder had er op een gegeven moment genoeg van en maakte een afspraak bij het ziekenhuis. 

Een scan wees uit dat er een tumor in haar scheenbeen zat. De artsen stelden Beau in eerste instantie gerust. "Ze zeiden dat het hoogstwaarschijnlijk een goedaardige tumor was. Er was dus eigenlijk niks aan de hand. Een operatie om hem weg te halen was zelfs al gepland."

Toch kwaadaardig

Maar toen Beau in India was voor een schoolproject kregen haar ouders een telefoontje van de arts in Maastricht. Deze deelde hen mee dat zij in Maastricht niks meer voor haar konden betekenen. Ze werd doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor bottumoren in Leiden.

"Mijn ouders vertelden me dit pas toen ik terug was uit India, om mijn vakantie niet te verpesten", aldus Beau. In het ziekenhuis in Leiden werd een stukje weefsel en bot weggehaald voor onderzoek. "De tumor bleek toch kwaadaardig. Niet veel later werd ik al geopereerd."

Litteken

Bij de operatie sneden ze de tumor in het scheenbeen van Beau weg, en plaatsten ze donorbot en een plaat met acht schroeven. Beau laat me het litteken zien. "Toen het verband eraf ging schrok ik wel even. Het litteken is namelijk zo'n zestien centimeter lang, in plaats van de verwachte zeven. Maar liever een litteken, dan ziek zijn.

Steun ontving ze onder andere van haar vriend, waarmee ze - kort voordat ze gediagnosticeerd werd met kanker - een relatie kreeg. "Toen ik het hem vertelde, maakte ik hem duidelijk dat ik vaak naar het ziekenhuis zou moeten. Ik vond dat hij moest weten waar hij aan begon. Maar hij heeft me door dik en dun gesteund", vertelt Beau.

Haar vriend stond zelfs de dag voor haar operatie zomaar ineens in haar ziekenhuiskamer in Leiden. "Hij had vrij geregeld van school en is de hele week gebleven."

Verbroken vriendschappen

Ook haar ouders en broertje waren er constant bij. Vriendinnen stelden soms teleur. "De meesten zijn er goed mee omgegaan, maar anderen lieten me als een baksteen vallen. Ze wisten gewoon niet hoe ze met mijn ziekte om moesten gaan. Een aantal vriendschappen heb ik toen verbroken. Sommige vriendinnen durven ook nu pas weer contact met me op te nemen. Ergens snap ik het wel, maar tegelijkertijd denk ik ook: 'Als je maar interesse toont is het eigenlijk altijd goed.'"

Moeizaam leren

Beau zit nu in haar eindexamenjaar havo. "De school is heel goed omgegaan met mijn ziekte. Mij werd gelijk verteld dat beter worden het belangrijkste was, en dat ik daarna pas weer aan school mocht denken." Helaas heeft de narcose van de operatie wel haar leerprestaties beïnvloed. "Het leren gaat nog altijd heel moeizaam; ik heb er weken voor nodig. Maar vorig jaar heb ik goede cijfers gehaald en langzamerhand gaat het beter. De school zegt dat ik met dit rapport mijn eindexamens wel haal. Als zij er vertrouwen in hebben, heb ik dat ook."

Beau is nu officieel gezond verklaard. Dat betekent dat ze geen uitzaaiingen heeft en de tumor weg is uit haar been. Kanker heeft haar zeker veranderd. "Ik leef nu gewoon van dag tot dag, eerst maakte ik me om alles druk. En ik realiseer me nu dat gezondheid voor alles gaat."

Schelden

Ook ergert ze zich aan mensen die met kanker schelden. "Eerst was het me niet opgevallen, maar nu raakt het me wel. Ook als ik op de televisie of radio iets hoor of kanker, zet ik het gelijk uit. Dat vind ik nog te moeilijk. Ik heb ook nooit op internet gezocht naar informatie over mijn ziekte."

Beau wil niet zielig gevonden worden. “Zelf ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik loop nu thuis zonder krukken en zwem voor de eerste keer na vier jaar zonder pijn. “ Een tip voor mensen in een soortgelijke situatie? “Houd moed, en blijf doorvechten. Er is altijd weer licht aan het einde van de tunnel.” 

Na de middelbare school wil Beau HBO Verpleegkunde tegelijk met de opleiding anesthesiemedewerker op de OK gaan doen. Een ding is zeker: het ziekenhuis dat haar aanneemt mag van geluk spreken. Als ervaringsdeskundige weet Beau als geen ander hoe je je door zo'n moeilijke tijd heen slaat, en hoe je de strijd met de ziekte moet overwinnen.