De vierentwintigjarige Lize Spit uit Brussel heeft de schrijfwedstrijd Write Now! 2013 gewonnen. Met haar verhaal ordehandhaver overtuigde ze niet alleen de jury, maar ook het publiek. Ze kreeg van hen de meeste stemmen en won daarmee de Metro Vlaanderen Publieksprijs.

Lize won de voorronde van de regio Leuven en was vorig jaar ook al finalist. Dit jaar schreven ruim duizend jongeren uit Nederland, Vlaanderen en Suriname zich in voor de wedstrijd. In verschillende regio's plaatste de winnaar zich voor de finale, daarnaast kregen vier andere talenten een wild card.

Veel prijzen

Alle finalisten kwamen zondag naar Rotterdam om de finale bij te wonen, waar Lize dus als winnaar uit de bus kwam. Ze won een MacBook, een coachingstraject van literair agent Sebes & Van Gelderen en optredens tijdens het Geen Daden Maar Woorden Festival en Wintertuinfestival in Nijmegen. Omdat ze ook de publieksprijs won, wordt haar winnende verhaal in Metro Vlaanderen gepubliceerd én won ze een iPad.

De verhalen en gedichten van alle finalisten worden elk jaar gebundeld, dit jaar onder de titel Iets te verliezen. De bundel ligt vanaf deze week in de winkel, je kunt 'm kopen voor €14,95.

Positieve jury

De jury bestond dit jaar uit voorzitter Vincent van Meenen (winnaar 2012), Erik Brus (eindredacteur Passionate Platform), Thomas de Veen (literair journalist), Jan Herregods (redacteur Metro Vlaanderen) en Elco Lenstra (literair agent Sebes & Van Gelderen). De juryvoorzitter was heel positief van Lize's werk: ''Ik vermoed dat deze dame bezig is aan een debuutroman en van zodra die uitkomt ren ik als eerste naar de winkel om hem te kopen.''

Het verhaal gaat over een achtervolging en volgens de jury 'steekt het er met kop en schouders bovenuit. Treffend, liefdevol en warm.' Lees hieronder de eerste alinea.

Ordehandhaver – Lize Spit

#

Als Wanda een wedstrijdkanarie was, dan zou ze op vorm niet veel punten krijgen. Haar jurk zat zo krap dat ze tijdens het diner geen broodmandjes doorgaf, geen flessen wijn optilde. De nauwe mouwtjes rond haar zachte, mollige armen lieten dat niet toe.

De aanblik van zijn vrouw, onbeweeglijk aan tafel gezeten, nestelt zich als een conclusie in Filips hoofd terwijl hij wandelt. Een zin waarvan alle medelijden is afgeschud. Een joker die hij zal uitspelen op een onbewaakt moment.

Het is vroeg, half vijf. In de berm zwerft afval. Voorwerpen waarvan onduidelijk is hoe men deze onopgemerkt kan verliezen. Een schoen, het kinderzitje van een fiets, het handvat van een koelkast. Al drie uur lang wandelt hij, zolang de sluipwegen het toelaten, in een rechte lijn naar huis. Vilvoorde, Mechelen, Ranst. Wanda rijdt al heel de tijd in de wagen achter hem aan, heen en weer knipperend tussen mistlicht en grootlicht.

Hij concentreert zich zo min mogelijk op zijn voetenwerk. Wandelen lukt beter als hij er niet bij nadenkt. Hij zou nog perfect in staat zijn geweest een voertuig te besturen. Wanda overdreef.

Op de parking naast het feestzaaltje weigerde ze in de wagen te stappen als hij zou rijden. ‘Een volle fles Chardonnay, een trappist en nog veel andere viezigheid,’ somde ze op, met uitgestrekte hand. Ze slaagt er altijd in hem te schetsen als het soort man waarmee hij zelf ook moeilijk overweg kan.

Enkele voorbijgangers volgden de vertoning. Zwijgend gooide Filip de autosleutels aan Wanda’s voeten, keek toe hoe ze bukte om deze op te rapen. De naden van haar jurk kraakten. Hij keerde zich om, begon naar huis te wandelen.

Dat het een tocht van vijfendertig kilometer zou worden, kon hem aanvankelijk niets schelen. Het ging hem om het principe.

Meer lezen? Klik hier voor het hele verhaal.