Het leven is net een schoolwerkstuk. Wellicht een rare stelling, maar zo beschouw ik het. Je hebt een bepaalde basis: richtlijnen waar je je aan moet houden. Je moet je beperken tot een maximum aantal woorden en er zijn kwesties die je juist in je werkstuk móet verwerken.

Zo zijn er veel manieren om je werkstuk te schrijven en je leven te leiden. Vrolijk het maximale eruit willen halen of het juist afraffelen. Ook kun je het helemaal niet leuk vinden om te schrijven, maar doorbikkelen tot een mooi resultaat om trots op jezelf te zijn.

De eerste correcties

Ik ben gemotiveerd aan mijn werkstuk begonnen, me bewust van mijn eigen schrijftalent en perfectionisme. Ik heb het voornemen om er het beste werkstuk ooit van te maken. De eerste versie lever ik aan het begin van de rit in bij mijn docent. Hij geeft me een lijst met tips en verbeteringen.

Met nog een voorraadje optimisme pen ik verder. Totdat me opvalt dat wat ik ook corrigeer, mijn werkstuk niet veel beter wordt. En dat ik sommige dingen niet eens meer goed aan kan passen, of mooie alinea’s en passages moet omgooien. Mopperend lever ik de tweede versie in. Nog steeds veel commentaar.

Een mislukking

Ondertussen zinkt de moed me steeds dieper in de schoenen. Waarom lukt het niet?! Waarom kan iedereen dit, behalve ik?! Ik kijk naar de mensen om me heen. Zijn ze allemaal zoveel slimmer dan ik? Kunnen ze allemaal beter schrijven?

Kennelijk wel. Want zij maken dit werkstuk met twee vingers in hun neus, terwijl ik maar aan het krassen, gummen en verbeteren ben. Hoe overtuigd ik eerst ook was van mijn capaciteiten, nu vind ik dat dat onzin was en misplaatst. Als mijn docent en mijn klas niet zo in mijn nek hijgden, had ik het werkstuk allang versnipperd en in de prullenbak gegooid.

Doorploeteren

Toch geef ik de moed nog niet helemaal op. Telkens pak ik weer het gedrocht van een werkstuk erbij om er hard, en met veel tegenzin, aan te werken. Ik laat klasgenoten mijn werkstuk lezen. Positieve reacties volgen. Ik wuif ze allemaal weg, want ik weet dat ze het alleen uit beleefdheid zeggen.

Na een tijdje zien mensen dat het niet goed gaat met mijn werkstuk en mijn houding. Ze proberen me te steunen en te helpen. "Hee, je werkstuk is wel goed! Maar mocht je er zelf mee zitten, pas die-en-die alinea dan nog aan." Door hun goedbedoelde 'hulp' voel ik me alleen nog maar ellendiger en doe ik weinig met hun advies.

Iedereen laat weten dat hij zich zorgen maakt en regelt van alles, terwijl ik het juist zonder zulke bijles en gesprekken wil oplossen. Ik heb namelijk geen probleem, vind ik. Het werkstuk is gewoon kut, evenals school, klasgenoten, het vak en ikzelf. Vooral ikzelf.

Tot de laatste punt

Inmiddels vraag ik me af of het nog goed met mijn werkstuk gaat komen, maar ik blijf bouwen. Ik blijf schrappen en toevoegen, ik probeer trots op mijzelf te zijn en complimenten aan te nemen. Kritiek te laten liggen en me er weinig van aan te trekken.

Misschien verbetert kritiek de kwaliteit van je werkstuk, maar niet de kwaliteit van je eigen zelfbeeld. Want wat voor een cijfer je ook krijgt, het draait er voornamelijk om dat jíj er trots op kan zijn. De één is pas blij met een negen, de ander met een zes. Ik hoop dat ik uiteindelijk een voldoende krijg. Ook al is het maar een vijfeneenhalf. Dan ben ik gelukkig.