Wat zie jij voor je als je aan een tussenjaar denkt? Zie je vliegtickets, palmbomen en surfplanken? Zie je een sloppenwijk waar je in de modder een school op staat te bouwen? Ik zie niets van dat alles: in mijn tussenjaar sta ik thuis te stofzuigen en afwassen. Nu al bijna drie maanden.

Ik neem een tussenjaar omdat ik nog jong ben en toe ben aan vrijheid. De belangrijkste reden dat ik een tussenjaar neem, is dat ik nog niet weet wat ik wil studeren. Nadat mijn mentor mij in juni het jawoord had gegeven, nam ik de eerste vlucht naar Zuid-Frankrijk. Daar heb ik tot september op een zonnig vakantiepark gewerkt, waar ik verschillende blogs over schreef.

Vakantie XXL

Dat was september. Inmiddels is het december en ben ik het land niet meer uit geweest. Heel bewust. Omdat mijn ouders in scheiding liggen, omdat ik bang ben geworden voor de Grote Wereld en omdat ik niet meer door de deur pas van al die zakken chips. Ik kies voor de makkelijkste oplossing: thuisblijven.

Het kan dan misschien een suf besluit zijn om een poos thuis te zijn, maar het biedt meer rust dan ik ooit had verwacht. Ik heb geen huiswerk, veel tijd en veel geld door bijbaantjes. Drie maanden thuis voelt als een vakantie XXL, op dat stofzuigen en afwassen na dan.

Gespreid bedje

Een tussenjaar hoeft dus niet opgevuld te worden met trektochten door Bangladesh of over de Afrikaanse savanne. Een paar maanden in eigen huis kunnen net zo effectief zijn om ‘mijn ware ik’ of ‘de zin van het leven’ te vinden. Scheelt een hoop geld, en je hebt er nog een gespreid bedje ook. Zo zie ik niets van de wereld, maar leer ik de karakters van mijn ouders en zusjes wel veel beter kennen.

Daarnaast is er alle tijd om uitgebreid naar de televisie te kijken, door de krant te bladeren en romans te verslinden. Allemaal dingen die er op de middelbare school en de universiteit bij inschieten.

Toch op reis?

Maar ondanks deze zee van ontspanning heb ik ‘de zin van het leven’ nog lang niet gevonden. Ook ‘mijn ware ik’ is tot nu toe onvindbaar. Een trektocht over de Afrikaanse savanne is voor mij veel te spectaculair, maar omdat ik mijn gespreide bedje na drie maanden toch maar eens moet verlaten, vertrek ik binnenkort naar de Franse Alpen om te werken.

Het is maar te hopen dat ‘mijn ware ik’ zich daar verborgen houdt.