Beste vreselijke huisgenote,

Ik twijfelde of ik 'Lieve' boven deze brief moest zetten. Dat heb ik maar niet gedaan. Daar was je vast weer boos om geworden. Want om alles wat ik deed, werd jij boos. 

Tjeerd (de blogger die jullie al twee jaar lastigvalt) is geslaagd en neemt een tussenjaar. Het begin: twee maanden vakantiewerk in Zuid-Frankrijk. Hij lucht hier zijn hart over de belevenissen op het park. 

Weet je bijvoorbeeld nog die keer, vreselijke huisgenote, dat ik alle handdoeken had opgeruimd? Op de bovenste plank van de kast in de kamer lagen tientallen opgerolde handdoeken. Ze stonken dus ik dacht dat ze vies waren. Ik heb ze allemaal naar de wasserette gebracht. Toen je dat ontdekte werd je boos, want het waren jouw schone handdoeken. Ook toen ik nieuwe voor je haalde, werd je niet minder boos.

We zaten maar met elkaar opgescheept. Op het Zuid-Franse vakantiepark waar we allebei werkten, was maar één personeelshuisje met twee slaapkamers. Wij moesten daar met zijn tweeën in. Jij bent anders dan ik. Ik kwam hier in mijn zomervakantie, na de middelbare school, nieuwsgierig naar alle mensen om mij heen. Jij was twee jaar ouder, een studente en het interesseerde je allemaal geen fuck. Niet erg. Helemaal niet. Maar vrienden zouden we niet kunnen worden. 

Ik heb nog voor je gekookt, je met de auto over het park gereden, shampoo voor je in de winkel gehaald en het gordijn voor je dicht gelaten (want als het open was kon iedereen je in je 'fucking ondergoed' zien). Ik heb mijn best gedaan, maar het was nooit goed. Het eten was koud vanbinnen, ik reed te zenuwachtig, de shampoo bleek crèmespoeling en het gordijn vergat ik een keer. 

Maar, vreselijke huisgenote, zo heb jij vast ook je best gedaan. Je hebt al mijn vreselijk irritante vragen beantwoord, de koelkast (naar jouw mening) opgeruimd. Je hebt geprobeerd me voor zo weinig mogelijk dingen uit te schelden, maar je schold me ondertussen tegenover collega's uit. Dat was heel lief van je, al hoorde ik later van collega's wat je van me vond. Ben ik echt autistisch, vreselijke huisgenote?

Uiteindelijk was je altijd de baas. Jij wilde een hond. Ik wilde geen hond. Er kwam een hond. Het was ook nog eens een hele vieze, Franse hond. Die mocht je wel van de kok lenen. Vanaf toen werd ik elke ochtend wakker met een slikkende hond aan mijn voeten. 

Het duurde drie weken. Tijdens mijn eerste drie weken Zuid-Franse zon heb ik tegen jouw hoofd aangekeken. Toen ging je weg. Ik dacht dat ik je nooit zou missen. Intussen, vreselijke huisgenote, is dat een beetje veranderd. Soms denk ik nog aan je. Wat vond ik je vreselijk. Maar was je echt zo erg? Ik mis je een beetje. Daarom stuur ik je deze brief. 

Het is helaas een zinloze brief: het interesseert je niks dat je een brief hebt gekregen. Waarschijnlijk ben je mijn naam al vergeten. Ik wil je iets vragen, vreselijke huisgenote en ik hoop dat het je, ondanks alles, een leuk idee lijkt:

Zullen we volgend jaar weer samen in Frankrijk werken?

Liefs,

Tjeerd