Hoe dichterbij de dag komt, hoe dieper ik wegkruip onder de dekens. Mijn nagels worden met de week korter - ik weet het, slechte gewoonte - en de dilemma’s blijven maar knagen.

Op D-Day heb ik geen onmogelijk examen en hoef ik ook niet naar de tandarts met tien gaatjes in mijn mond. Nee, ik ben bang voor mijn verjaardag. Want jarig zijn is veel moeilijker dan je denkt.

Ik begin elk jaar opnieuw enthousiast met het plannen van mijn verjaardag, maar elke keer weer is het zoveel lastiger dan het lijkt. Ook dit jaar weer. Een zestienjarige in wording zijn, brengt heel wat verantwoordelijkheden met zich mee. 

Veel te veel vragen

Dilemma nummer één: geef ik een feestje? Natuurlijk is het leuk en gezellig, maar het kost ook geld en tijd. Bovendien moet een feestje ook nog eens leuk wórden en wie is daar verantwoordelijk voor? Juistem. Dat ben ik. Als je huiskamer gevuld is met allemaal wanneer-kan-ik-weer-naar-huis-gezichten, voel je je allesbehalve blij.

Maar stel: vraagstuk één is opgelost. Je neemt het risico en geeft een feestje. Maar hé, daar komt het volgende dilemma alweer om de hoek kijken: wie nodig ik uit? Voor gastenlijsten ben ik echt niet gemaakt. Het is een raadsel wie ik nou precies uit wilde nodigen. Het zielige velletje voor me lijkt op niets meer dan één grote kras.

Dan is er nog probleem drie. De cadeautjes. Een vraag die mij al jarenlang teistert, is waarom ik door het jaar heen altijd te blut ben om de duizenden dingen te kopen die ik wil, terwijl ik rond mijn verjaardag niets – maar dan ook niets – nodig heb. Natuurlijk ben ik wéér vergeten om door het jaar heen een lijstje bij te houden, dus heb ik nul ideeën in mijn hoofd. Geld dan maar?

Nostalgie

Was ik nog maar zes. Met weemoed denk ik terug aan die mooie tijd,  toen la mama mijn feestje nog organiseerde. Op zo'n dag  versierde ik cakejes (met heel veel slagroom), ging ik op zoek naar de  verstopte cadeautjes achter de kast en als ik geluk had was er zelfs een  speurtocht.

Vroeger, toen ik mijn beste zes vriendjes (want ja, zo oud was ik geworden) uitnodigde. De moeilijkste keuze van alle verjaardagstwijfels was wie ik van die zes meenam de klassen rond om de juffen en meesters te trakteren. Maar die tijd is voorbij.

Tenminste hip

Ik word geen zes, maar zestien. En als je zestien wordt, verwacht men een feestje. En dat feestje moet ook nog eens supercool zijn. Of tenminste een beetje hip.

De lijst met gasten is nu een zielig propje in de prullenbak. Ik stel mijn verjaardag wel een jaartje uit. Volgend jaar komt en vast er zeker een extra groot feest ter compensatie, maar voor nu duik ik lekker weg onder de dekens. Als ik maar lang genoeg doorslaap, word ik misschien pas wakker als de beruchte datum voorbij is.

Dan kan ik in ieder geval weer rustig naar de feestjes gaan die andere mensen geven, zonder dat zij verwachten dat ik hetzelfde organiseer. En feestjes van anderen zijn toch altijd het leukst.