Ze voelden zich als sardientjes in een blikje. Het Alfa-College in Hardenberg barst bijna uit z'n voegen van het aantal leerlingen. Om de nood te verlichten, huurt de directeur nu ruimte in het gemeentehuis om een deel van de leerlingen les te geven. 

En het Alfa-College is lang niet de enige school die last heeft van dit kippenhoksyndroom. Op veel andere scholen is het pielen met noodlokalen, gespreide pauzes en over de hoofden lopen. Ook op mijn school was het jarenlang armoe troef...

Het kippenhoksyndroom

Extra noodlokalen in het Junior College, pendelen tussen twee gebouwen, (nog) meer plaatsen in de open leercentra, computerlokalen en stilteruimtes moeten voorkomen dat de helft van de leerlingen straks in het gemeentehuis belandt. 

Allemaal leuk en aardig, maar al die leerlingen begeven zich op een bepaald moment van de dag toch tegelijkertijd naar één plek in de school: de aula. Ook wel bekend onder de naam 'voederplek' en met stip op 1 de populairste ruimte in deze leerfabrieken.

Stilte voor de storm

Om 5 voor 12 is er nog niks aan de hand. Een enkele scholier met een tussenuur struint wat rond, hangt tegen een snoepautomaat of doet in zeldzame gevallen huiswerk. Er komt een zuchtje wind door een openstaand raam en de receptioniste fluit een deuntje. De kantinejuffrouwen treffen wat laatste voorbereidingen, en kletsen over de laatste schoonsprong van Patty Brard.

Dan, om 2 voor 12, komt de conciërge uit zijn kantoortje. Hij zet zich schrap. The final countdown...

Het voederuur

12 uur. Een indringende, scherpe bel verstoort in één klap de vredige sfeer. Binnen enkele seconden zien de trappenhuizen en gangen zwart van de krioelende menigtes scholieren. De eersten staan al in de rij voor de kantine, gulzig starend naar de voederbakken. Een gekakel van jewelste gonst door de lucht. Het dagelijkse voederuur is begonnen.

Bijna 700 organismen in een ruimte die gebouwd is voor half dat aantal. Ik sta er tussenin. Ellebogen in mijn zij, naaldhakken op mijn teen, zweetlucht in mijn neus. Dat A4'tje ruimte van een legbatterijkip overschrijd ik niet, geloof me. Zucht. Ik ben weer eens ingesloten. Bij gebrek aan andere opties bespied ik de menigte om me heen.

Van plof- tot stresskip

Welkom in de legbatterij. Dringend in de rij voor de kantine staan de plofkippen, zwaaiend met hun chipknip en warme wafels, pizza's en worstenbroodjes. In het midden, helemaal verdrongen door de massa, bevinden zich de kuikentjes, ook wel vierdejaartjes genoemd. Angstvallig kijken ze om zich heen, zoekend naar een vriendje of vriendinnetje dat kwijtgeraakt is in de stroom.

Dan heb je nog de stresskippen, die verspreid door de hele aula naar elkaar schreeuwen dat ze hun Binas vergeten zijn en dadelijk hun scheikundeproefwerk gaan verknallen, terwijl ze druk gebarend aan een klasgenoot vragen in welk lokaal ze moeten zijn en of de toets nu drie of vier keer meetelt.

Soortgenoten

Dan, plotseling, zie ik ze. Mijn soortgenoten! Ik plant op mijn beurt mijn ellebogen in andermans zijden en verpletter teentjes in een vastberaden poging mijn vrienden te bereiken. Traag verplaats ik me door de cluster van armen, buiken en hoofden, tot ik eindelijk aan de rand van de aula sta. Ik duw de deuren open en huppel naar... buiten! Ik ben een bio-kip, en ga lekker scharrelen.