Het is de ultieme meisjesdroom: naast Johnny Depp op de Black Pearl varen. In de armen van Leonardo DiCaprio liggen. Containers vol gratis Chanel-kleding toegestuurd krijgen. Een villa in Hollywood.

Actrice worden dus. Stap één: de auditie van de Arnhemse toneelschool overleven.

Ik heb alle voorbereidingen getroffen, de monologen in m'n kop gestampt en ben om half zes opgestaan: I'm ready to roll!

Eén blik op de aanwezigen vertelt me dat ik niet de enige ben met Oscar-ambities. Van de plusminus 100 auditanten vandaag zijn er zo’n 85 kopieën van mijzelf, maar dan beter, mooier, ouder, ervarener en spontaner. Tenminste, in mijn ogen. Best intimiderend.

Maar geen tijd om daar over na te denken – we gaan aan de slag. In groepjes van 15 beginnen we met wat opwarmings- en naamoefeningen en een korte conditietraining. Tot zover het makkelijke gedeelte.

"Beeld uit:..."

Het wordt pas echt leuk in de volgende opdracht. Overal liggen verschillende briefjes op de grond met een dier en een eigenschap erop vermeld. De opdracht oogt simpel en voor de hand liggend: beeld dat dier uit.

Ik pak mijn eerste briefje op en lees het volgende:

Als ik een Donald Duck-figuur was zou er nu heel groot iets in de trant van ‘WAK!’ boven mijn hoofd verschijnen. Schuingedrukt en in hoofdletters.

Maar voor ik in paniek kan raken, bevind ik me ineens in een zaal vol volwassen mensen die over de vloer lopen, kruipen, rollen, fladderen, huppelen en weet ik veel wat meer, onder streng toeziend oog van de jury. Ik zal de geluiden die daarbij geproduceerd worden niet tot in detail beschrijven, maar stel je iets voor in de richting van "hnnnnnnnnngkziiiiihaaaaapfrrrrrrroelalaakitcha".

Een wanhopige vlinder

Uiteraard doe ik als verleidelijke spin vrolijk mee - ook al ben ik er toch vrij zeker van dat spinnen weinig tot geen geluid produceren. Verleidelijk of niet.

Ah, daar zul je een wanhopige vlinder hebben, die blik in zijn ogen zegt alles. En als dat de doorgedraaide struisvogel niet is, die galopperend door de ruimte sjeest. Na een ontmoeting met de verdrietige flamingo en een poging tot het verleiden van een opgewekte baviaan (dit zijn trouwens eigen interpretaties, maar hé, hoe moeilijk kan het zijn?) wordt er geklapt en wissel ik van briefje:

Zucht. Ik voel me met de minuut kleiner worden, tussen al die gasten van in de twintig met een afgeronde mbo-theateropleiding die vol overgave en passie opgewonden terriërs en gedesoriënteerde jachtluipaarden uitbeelden. Of wacht, dat laatste kan ook een homofiele hyena zijn.

Kleuter

Aan het eind van de auditie voel ik me net een kleuter die verdwaald is op een schoolreisje en per ongeluk bij de groepachters terecht is gekomen. Stilletjes sluit ik me bij de groep aan als de uitslagen voorgelezen worden. Ik ben niet door.

Drie minuten later loop ik het gebouw uit. Artez, faculteit Theater, it was nice to meet you.

Niet-gediplomeerd

Een schrale troost: het schijnt dat ook niet-gediplomeerde gladde alen het redelijk ver kunnen schoppen in deze maatschappij. Bij deze bied ik mijn diensten als afgewezen glibberbeest aan.

Twee (h)alen, één betalen.