"Het stelletje heeft nog steeds ruzie!" meldt Laura. Vol overgave bekijken mijn vriendinnen Nina, Laura en ik de soapscène naast ons. Dat levert ons een hoop op om te bespreken straks.

Zo'n vriendinnensituatie klinkt misschien doodnormaal, maar is voor mij nog wel eens anders geweest.

Vroegâh, op m'n vorige middelbare school, was het voor mij helemaal niet vanzelfsprekend om schoolvrienden te hebben.

Lady GaGa

Ik was het buitenbeentje (oftewel de Lady GaGa) van mijn school. Omdat GaGa nog niet bekend was, hadden schoolgenoten geen idee hoe ze op bijvoorbeeld mijn kledingstijl moesten reageren, dus besloten ze dat maar helemaal niet doen.

Jarenlang werd ik zo'n beetje genegeerd door mijn klasgenoten. Ergens ook logisch, want wie wel een praatje met me maakte, kreeg van mij een 'elke-dag-ongesteld'-reactie of een onbegrijpelijke sarcastische sneer.

Later begreep ik pas dat dit aardige pogingen van ze waren om met me in contact te komen. Maar huilen om die vermeende 'eenzaamheid' hoefde ik echter allerminst: vrienden had ik toch wel, maar dan buiten school.

Kloof

Hoe het kwam? Ik weet dat het stom klinkt, maar ik denk dat ik qua interesses gewoon veel te ver van mijn klasgenoten af lag. Als ik me nu probeer te herinneren wat voor dingen zíj leuk vinden, schiet me helemaal niks te binnen. Het paste in elk geval niet bij me - geen ramp, ik was ik en daar was geen ander persoon van.

Dat was ook de reden dat ik na lestijd vaak bleef hangen bij docenten om met ze te discussiëren. Ook raar, volgens klasgenoten: ik las boeken in de mediatheek, in plaats van samenvattingen op internet. En dan ook nog dat zwarte 'gothic-haar'... DAT KAN NIET HOOR!

Geen lief onschuldig meisje

En ja, de punkers en alto's waar ik op het schoolplein weleens mee rondhing, hielpen me ook niet echt aan een imago van een lief en onschuldig meisje. Die mensen sneden in zichzelf en gooiden maden in snoepautomaten en rugzakken.

Nee, dan spreekt helemáál niemand je meer aan. Maar nogmaals: ik kon me er niet al te druk om maken. Ik wist niet beter.

Verandering

Maar toch besloot ik te veranderen. Dat klinkt heel dramatisch, maar het is niet zo dat ik ff in de tovertunnel van Henny Huismans Mini Playbackshow ben gestapt en er 100% anders weer uitkwam.

Volgens mij was het meer een mentaliteitsverandering: ik groeide uit mijn puberteit en werkte tussen al het schoolgeweld door een jaar in een kledingzaak. Als je íets leert van een jaar werken, dan is het wel volwassen worden. Langzaamaan leerde ik ook open te staan voor mensen met andere interesses dan ik.

Sex & The City-vriendinnengroepje

En dat heeft geholpen. Inmiddels zit ik op de vavo, heb ik een ander uiterlijk, lees ik nog amper boeken maar heb ik wel een sociaal leven op school. Ook al hang ik soms nog steeds bij leraren rond, mijn schoolvriendinnen accepteren me zoals ik ben.

Plotseling ben ik in een soort jeugdige versie van Sex & the City beland. Nina (de andere Nina) is een Charlotte, Laura is onze Miranda. Lisa is de Carrie en dat zou mij dan de Samantha maken... Ik ga het bevestigen noch ontkennen, maar wat ik wel weet: ik zou niet meer terugwillen naar vroeger.