Laatst voor 't eerst gezien: de Amerikaanse documentaire Sicko van Michael Moore (2007). Spugen op onze maatschappij deed ik altijd al, maar nu helemaal.

Onze Hollandse samenleving heeft het goed, maar onze Hollandse samenleving zeurt. Over het weer, het openbaar vervoer, de prijzen, het onderwijs, de verloedering van de taal. Waar zeiken we eigenlijk níet om?

Michael Moore laat zien hoe verkeerd Amerika bezig is met z'n zorgverzekeringsstelsel. Het verschaffen van zorg is natuurlijk 'n vereiste voor een geweldige maatschappij, maar Amerika bakt er niks van. En is corrupt. Het is alleen leuk als je geld teveel hebt.

Welke vinger wil je houden?

Zo zie je in het begin van de film dat een hilliebillie twee vingers van z'n hand heeft afgezaagd en van de verzekering mag kiezen welke van de twee hij er weer op krijgt. De één kost hem 12.000 dollar, en de andere 60.000 dollar. Voor een vinger. Serieus.

Terwijl in het o zo gewelddadige en terroristische (tenminste, dat vindt Amerika) land Cuba de zorg vrijwel gratis is. Gratis. Amerika. Vinger. 60.000 dollar.

100 euro per maand

Maar gelukkig, lieve Hollanders, betalen wij ontzettend veel geld. Minstens 100 euro per maand aan zorgverzekering. Jij ook, als je straks 18 bent. En jeminee, we krijgen bijna alles vergoed. Medicijnen zijn gratis. Voor bijna alle operaties hoef jij geen cent bij te leggen. Als je kanker of diabetes hebt, kun je je nog steeds gewoon aanmelden bij een verzekeraar. Terwijl je in Amerika dan overal geweigerd wordt.

Maar nee, we hebben het slecht hier. Zo ontzettend slecht, want we moeten altijd wachten. ALTIJD WACHTEN!

Altijd wachten

Wachten op de metro, wachten op de bus, wachten op de tram, en vergeet vooral niet dat ellenlange wachten op de trein. De NS. Het mooiste voorbeeld van wachten in Nederland, overigens ook het mooiste voorbeeld van kritiek op een instantie in Nederland. NS. Vertragingen.

Hoe vaak per dag ook alweer? Hoeveel minuten gemiddeld ook alweer? Hoeveel minuten ook alweer gemiddeld in de winter? Hoeveel treinen vallen er dan ook alweer uit? Oh jee!

Het weer is nooit goed

Het weer, om maar even voort te borduren op de winter, is ook een fijn mikpunt van onze baldadige woorden. Het weer is nooit goed. Te warm, te koud, te nat, te benauwd, te veel sneeuw, nee de sneeuw is nu weer te nat, en oh getsie nu is het weer miezerregen en gaat mijn haar verkeerd zitten, en oh nu is het weer te warm dat alle kleding aan mijn lichaam vastzweet terwijl mijn lichaam bijna vastzweet aan de vrouw naast me in de metro. Die ook nog eens vijf minuten te laat was.

Afrikanen daarentegen moeten vechten tegen meterslange muggen die enge ziektes met zich meedragen. En daar hebben ze geen goede ziekenhuizen. In Amerika wel, maar daar zijn ze corrupt. Maar wat wíj moeten doorstaan, is natuurlijk het allerergste.

Hulp voor een prikkie

Door die film ben ik gaan inzien dat wij helemaal niet zoveel zouden moeten zeiken. Wij worden verzekerd met of zonder ziekte, die vertraagde treinen komen uiteindelijk en we hebben zelfs een systeem dat ervoor zorgt dat je eten kunt kopen als je niet kunt werken. Of niet wilt werken omdat je een luie kuttokkie bent.

Ik zal ons milde weer maar niet gaan vergelijken met de dagelijkse vrieskou in Alaska en de benauwdheid in de Amazone. En zeker niet met de droogte in Afrika.

Kap met zeiken

En wij maar zeiken! Tuurlijk, onze situatie is anders, ik ben vast appels met peren aan het vergelijken, blablabla, maar toch zou het voor onze eigen gemoedsrust beter zijn in 2012 wat minder te zeuren. Van dat geklaag is nog niemand gezonder geworden en gaat de zon ook niet harder schijnen.

Wij hoeven in elk geval niet bang te zijn dat we doodgaan aan de hoge kosten die deze chronische lijdensweg met zich meebrengt. Houd dus eens wat vaker je mond dicht, of ga die film eens kijken.