Film, dat vond ik altijd maar een twijfelachtig wereldje. Soms helemaal geweldig, soms slechts meurende, klevende lijm tussen de oh zo leuke reclameblokken door. Meer niet. Totdat ik aan m'n eigen Mission Impossible begon: zélf een professionele film maken.

Dramaleraar Misja van Baaijen was de aanstichter van dit alles: een leuk projectje achterop een bierviltje werd een megaklus voor de vwo-6 klas Drama. Twee hysterisch drukke maanden later is het klaslokaal te klein: onze film komt in de bioscoop. Maar eerst een terugblik.

Sinds september was ik dus niet langer Rutger, maar ook Rutger, Director of Photography van de film Crime, Sweet Crime. Regisseur Eva was vanaf het begin al mega-enthousiast: “We hebben zelf uitgepluisd wat wel en niet mogelijk was. Dat niet alles kan, is niet jammer, maar leerzaam en zelfs onwijs leuk!”

En één van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd: het is zeker onwijs leuk om bij een film niet alleen maar onderuitgezakt op de bank of in zo’n rode stoel te hangen. Als zwaar verslaafde (en soms ietwat gestoorde) hobbyfotograaf dacht ik dat een cameraman gewoon foto’s liet bewegen. Maar filmen blijkt verrekte veel lastiger dan ik dacht.

Een statief doet pijn

Zo heb ik het statief leren kennen: een hartstikke aardige bonk staal die, terwijl ik hem omhoog probeerde te schroeven, doodleuk op mijn duimpje crashte. Ja, dat doet pijn. Nee, dat zie je niet als je onderuitgezakt over je behaarde bierbuik heen naar de film kijkt, maar het gebeurt wel. Zo heb je een mislukte romkom nog nooit bekeken.

En dat is alleen nog maar de cameraman. Leuk hoor, AL DAT ANDERE WERK. Dat je locaties moet regelen (de taak van de locatie-scout), zoals locatie X (een megageheime plek, als ik die verklap, geef ik het verloop van de hele film prijs...), outfits voor de acteurs moet scoren en moet regelen dat je locatie X er perfect uitziet (art-directie). En er iemand is die zorgt dat alles ook gewoon gebéurt (de opnameleider).

Filmen duurt lang. Echt waar. Echt waar.

Maar dramaleken weten daar dus geen reet vanaf. Als je hen vertelt dat je twee maanden bezig bent geweest met het maken van een paar minuten film, kijken ze je aan alsof je het geheim van de Man met de Mijter verklapt hebt.

“Maar als je er twee maanden mee bezig bent geweest – TWEE MAANDEN – dan zal het wel mooi geworden zijn,” zegt zo’n leek dan maar. Zeker! Ik begin dan enthousiast over onze film te vertellen: “Hij heet Crime, Sweet Crime en het gaat over een man die vet professioneel een overval voorbereidt, en, eh, meer kan ik niet vertellen, want dan is het niet meer spannend.”

Ze smeken nog wat, maar kunnen voorlopig alleen maar kijken naar de enorme poster fight die is losgebarsten op school. Want drie clusters, drie films, drie posters = één oorlog.

Nieuwe vorm van 3D

Zelf ben ik anders gaan kijken naar films: ze zijn geen lijm meer, al is het een soapachtige, falende Hollywoodfilm, ze worden spontaan 3D: ik zie niet alleen meer het platte tv-scherm, maar ook vanalles achter de schermen. Geen bril die jou laat zien of er een goede setzwabberaar (cleaner) op de set was.

Het was achteraf gezien geweldig om dat bierviltje tot leven te wekken. Een aanrader voor alle hopeloze dramaleraren die niet verder komen dan Shakespeare (met alle respect, maar alsjeblieft ook met mate) en slapstick.