“Jij snapt er ook helemaal niets van hè!” schreeuwde ik tegen mijn moeder. Ik smeet de deur, met een keiharde klap als gevolg, dicht. Waarom moet ze zich altijd met mij bemoeien? Ik ben toch gewoon ik? Ik mag het toch gewoon allemaal zelf weten wat ik doe? Alsof zíj het allemaal zo goed weet. Eerst laat ze zich dumpen door papa, vervolgens leest ze boeken met als titel: “10 stappen om je puberkind te straffen.” Ze zoekt het maar uit, vanavond ga ik naar die nieuwe discotheek, of het nou mag of niet.

Rosan de Vos (16) won met dit verhaal de vijfde plaats van de schrijfwedstrijd "Watjes & Schatjes' die Scholieren.com met dagblad Trouw organiseerde. Rosan zit in 4 havo op het Cals College in Nieuwegein.

Met een zucht plofte ik op mijn bed. Ik zou me eigenlijk eens moeten opmaken, in tijden niet gedaan. Vroeger deed mama het altijd, maar nu heeft ze lak aan me gekregen. Sinds ze achter mijn slechte schoolcijfers is gekomen doet ze steeds minder voor me. “Je bent het niet waard,” zegt ze dan. Fijn, mama.

Ik stond op en ging voor de spiegel staan. Wat ik zag was een gezicht des duivels. Lelijk. Vies. Met man en macht greep ik naar mijn eyeliner: een extreme make-over aan huis was begonnen.

“Kom jij eens heel snel hierheen!” klonk er van beneden. Ik schrok, normaal ben ik degene die altijd schreeuwt. Strompelend en gapend, om mama te irriteren, liep ik de trap af. Ik zag haar woedende gezicht en vreesde het ergste.
“Is dit pakje sigaretten van jou?” Ik voelde dat ik rood werd, schudde van nee.
“Lieg niet tegen me!” zei ze. “Is dit van jou?” Ik voelde een spanning opkomen, haar ogen staarde me aan met een blik vol haat en teleurstelling. En toen knikte ik. Heel zachtjes bewoog ik mijn hoofd van onder naar boven en terug.
“Kijk me aan als je wat wilt zeggen!” Het klonk nu nog harder.
“Ja, dat pakje is van mij,” fluisterde ik, wetend dat ze het niet kon horen. Mama trok met haar hand mijn kin omhoog. Ik werd een beetje bang, maar schoot fel uit: “Dat pakje is van mij, mama! Van mij! Ik rook! Zie je dat?”
Ik pakte een peuk en stak hem aan, de rook blies ik in mama haar gezicht.
Ze schrok.
Ze sloeg. Was dit stap 1?
Ze sloeg niet hard en weliswaar uit een reflex, maar toch kreeg ik een klap. Ik rende weg, de discotheek vergat ik. Ik liep verontwaardigd over straat. Het was avond en het werd donker. Hier en daar een fietser die zijn fietslicht aanzette, hier en daar een traantje bij mij.

Want stiekem houd ik toch zoveel van mama.