Na een eerste keer volgt vrijwel altijd een tweede, een derde, en een eindeloze reeks van herhalingen.
Opeenvolgende handelingen, routines, zoals de trappen naar het wiskundelokaal, het maken van suffe sommen, het stampen van Franse woordjes en het herhalen van de platentektoniek.
In feite is onze wereld er één van herhaling, we gebruiken een klein aantal woorden continu. Herhaling, herhaling, herhaling. Net zoals de hel uit het boek Het leven uit een dag van A.F.Th. van der Heijden.
Eindexamen herhalen
Dan is het eigenlijk vanzelfsprekend dat je de normaal gesproken eenmalige dingen ook gaat herhalen, toch? Toch? Neem het eindexamen bijvoorbeeld. Nee, je hebt gelijk. Het eindexamen herhalen is een hel.
Mijn kamer is een slagveld van examenbundels en uittreksels, mijn ogen staren naar de letters maar nemen de woorden niet op. Ik wil niet nog een keer. Niet nóg een keer dat schuldgevoel terwijl je leuke dingen doet. Dat monstertje dat over je schouder meekijkt en je gebiedt te studeren. Dat knagende geweten, aargh.
Ik wil vrijheid, eindelijk kunnen doen wat ik echt wil. Maar daarvoor moet ik dit jaar wél slagen.
Verzuipen in wodka
Het was idealistisch van me om te denken dat ik dit jaar eens niet zou uitstellen, me niet druk zou maken over alles behalve het examen en niet te vaak het zinnetje "ontspanning is ook nodig" zou gebruiken. Zakken voor het examen tovert geen zelfdiscipline, helaas. Ik herhaal mijn slechte gedrag.
Toch ben ik niet van plan het zakken opnieuw te beleven. Ik wil weten hoe het óók kan voelen. Die euforie wanneer je klaar bent met school, dat zalige gevoel, die drang om meteen al je hersencellen te verzuipen in wodka.
Tikkende tijdbom
De tijd is aangebroken. De tikkende tijdbom van dit jaar staat op ontploffen. Het is nu of nooit. Tijd om het examen te gaan halen. Want een tweede keer zakken wil ik echt niet. Ik wil voldoendes en de afwezigheid van paniekaanvallen. Afscheid nemen van school, de deur achter me dicht laten vallen. Op weg naar de vrijheid, met een diploma in mijn hand.
