Er zijn de afgelopen weken twee wonderen gebeurd. Ten eerste begint mijn telefoon om onverklaarbare redenen panisch te bliepen en trillen als ik hem bij een van mijn profielwerkstukboeken neerleg. Waarom? Ik heb geen idee. Ten tweede: ik heb mijn profielwerkstuk af! Dat is al een wonder op zich.
Het eerstgenoemde voorval is extra miraculeus als je weet dat die boeken gaan over het leven van heiligen en hun wonderen. Als dat geen goddelijk teken is…
Ik maakte mijn profielwerkstuk samen met een vriendin over de vraag: in hoeverre voldoen de extreem vastende, vrouwelijke heiligen uit de middeleeuwen aan de moderne criteria voor een eetstoornis? Als ik onze hoofdvraag aan mensen vertel, kijken ze me meestal eerst glazig aan, waarop ze met een quasi-begrijpende uitdrukking antwoorden: 'Aha, leuk hoor…' en snel over iets anders beginnen.
Heiligen en eetstoornissen? Saai!
Dat is ook het eerste wat ik dacht bij ons onderwerp. Aanvankelijk was het plan dan ook om onderzoek te doen naar de psychologie achter een eetstoornis, maar tot onze teleurstelling werden we ingedeeld bij geschiedenis in plaats van maatschappijleer. We stelden onze hoofdvraag dus noodgedwongen bij en regelden dat onze favoriete geschiedenisdocent ons kon begeleiden.
Achteraf gezien ben ik enorm blij dat het zo is gelopen. Mijn vrees dat we te weinig informatie konden vinden en dat het onderwerp supersaai zou zijn, bleek volledig onterecht. Wie had gedacht dat er boeken vol zijn geschreven over heiligen met eetstoornissen? En dat heiligenlevens zo interessant en grappig zouden zijn? Achteraf gezien dan, want ik kon de teksten in het Middelnederlandse op het moment van lezen iets minder waarderen.
Google Docs frustraties & een nieuwe carrière
Het onderwerp zelf bleek dus een goede keuze, maar ik had geen rekening gehouden met al het gedoe dat erbij kwam kijken. Iedereen die ooit meer dan twee pagina's heeft geschreven in Google Docs kent de frustraties als je met z'n tweeën tegelijkertijd werkt in een stuk van bijna vijftig kantjes. Elke keer dat iemand de tekst boven je aanpast, schuift alles door en kan je wéér zoeken naar jouw stukje. Überhaupt is iets terugvinden in zo'n woordenbrij een hopeloze activiteit, om over het invoegen van afbeeldingen nog maar te zwijgen.
Dan waren er nog de bijna dagelijkse uitstapjes naar de bieb om boeken op te halen, in te leveren of het personeel te sméken of we alsjeblieft dat ene boek extra mochten verlengen omdat het essentieel was voor het werkstuk (het antwoord was een onverbiddelijk 'nee').
Bieb-drama's
Omdat we zulke obscure boeken nodig hadden - één boek dateerde uit 1946, andere moesten uit Maastricht, Middelburg en Schiedam komen – en omdat mijn biebpas om de een of andere reden defect was, waren we telkens gedwongen de baliemedewerkers lastig te vallen. Nadat ik afgelopen keer de bibliotheekvrijwilliger moest uitleggen hoe het apparaat werkte ('je moet het bonnetje scannen, mevrouw, niet het boek'), besloot ik dat het tijd werd om het heft in eigen handen te nemen en bij de bibliotheek te solliciteren. Ik ben nog in afwachting van een antwoord.
Ik weet nu dat het mirakel van mijn telefoon en de heiligenboeken waarschijnlijk iets te maken heeft met de bibliotheekchip. Toch blijf ik het liever zien als mijn eigen, kleine profielwerkstukwonder. Wellicht is dit een teken van de heiligen om hun goedkeuring te laten blijken? Binnenkort krijgen we onze beoordeling. Hopelijk is onze werkstukbegeleider net zo enthousiast!
