Punch-Drunk Love
Door Rollo Tomasi
Punch-Drunk Love is de veelbesproken samenwerking tussen regisseur P.T. Anderson en komiek Adam Sandler, en het pakt niet slecht uit. Terwijl Sandler meestal in puberale komedies te zien is, waren de laatste twee films van Anderson uitgesponnen drama's. Anderson heeft aangegeven geen fan te zijn van Sandler's films, maar des te meer van Sandler zelf. Sandler speelt in feite een personage dat niet zo heel ver van z'n gebruikelijke typetjes staat, maar weet z'n personage nu in ieder geval diepte mee te geven, hij komt over als een mens van vlees en bloed.
Het verhaal
Sandler is Barry Egan, een man die vanuit een desolate loods artikelen als WC-ontstoppers verkoopt. Hij leidt een niet bepaald gelukkig leven, hij is eenzaam wanneer hij niet gepest wordt door één van z'n zeven (!) dominante zussen. Hij heeft ook regelmatig woede aanvallen als het hem tegenzit. Zaken worden er niet beter op als hij gechanteerd wordt na het bellen van een sekslijn.
Maar dan verschijnt Lena (Emily Watson) in zijn leven, die al z'n eigenaardigheden voor vanzelfsprekend lijkt te nemen en stapelverliefd op hem wordt. Zouden ze samen gelukkig kunnen worden?
Blablabla
Het moet gezegd worden, Sandler is erg gechikt voor zijn rol. De rest van de cast is ook prima, maar heeft eigenlijk niet zo veel te doen. Het grootste punt van kritiek is eigenlijk de relatie tussen Sandler en Watson. Deze wil nooit echt overtuigen. Wat ziet Watson in Sandler? Waarom wordt ze vrijwel niet afgeschrokken door z'n afwijkende gedrag? Het wordt nooit duidelijk. We verkrijgen weinig inzicht in het karakter van Watson, veel meer dan verliefd kijken hoeft ze eigenlijk niet te doen in de film. En dat is jammer, want voor de rest is Punch-Drunk Love zeker geen slechte film.
Conclusie
Na zware kost als Boogie Nights en Magnolia heeft Anderson blijkbaar besloten z'n horizon wat te verbreden. Dat lukt voor een flink deel. Punch-Drunk Love steekt technisch gezien prima in elkaar, is grappig en ontroerend. Daarom is het ook zo jammer dat de romance nèt niet wil overtuigen. Gepubliceerd op 13 mei 2003
Sandler is Barry Egan, een man die vanuit een desolate loods artikelen als WC-ontstoppers verkoopt. Hij leidt een niet bepaald gelukkig leven, hij is eenzaam wanneer hij niet gepest wordt door één van z'n zeven (!) dominante zussen. Hij heeft ook regelmatig woede aanvallen als het hem tegenzit. Zaken worden er niet beter op als hij gechanteerd wordt na het bellen van een sekslijn.
Maar dan verschijnt Lena (Emily Watson) in zijn leven, die al z'n eigenaardigheden voor vanzelfsprekend lijkt te nemen en stapelverliefd op hem wordt. Zouden ze samen gelukkig kunnen worden?
Het moet gezegd worden, Sandler is erg gechikt voor zijn rol. De rest van de cast is ook prima, maar heeft eigenlijk niet zo veel te doen. Het grootste punt van kritiek is eigenlijk de relatie tussen Sandler en Watson. Deze wil nooit echt overtuigen. Wat ziet Watson in Sandler? Waarom wordt ze vrijwel niet afgeschrokken door z'n afwijkende gedrag? Het wordt nooit duidelijk. We verkrijgen weinig inzicht in het karakter van Watson, veel meer dan verliefd kijken hoeft ze eigenlijk niet te doen in de film. En dat is jammer, want voor de rest is Punch-Drunk Love zeker geen slechte film.
Na zware kost als Boogie Nights en Magnolia heeft Anderson blijkbaar besloten z'n horizon wat te verbreden. Dat lukt voor een flink deel. Punch-Drunk Love steekt technisch gezien prima in elkaar, is grappig en ontroerend. Daarom is het ook zo jammer dat de romance nèt niet wil overtuigen. Gepubliceerd op 13 mei 2003