Inleiding
Ik heb dit onderwerp voor mijn profiel werkstuk gekozen om vele redenen. Ik heb al sinds de eerste keer dat ik Israël heb bezocht heel veel interesse in de geschiedenis van dit land, in de mensen uit dit land, en hun cultuur. De dood van Rabin herinner ik me nog als de dag van gister. We hebben die avond met de hele familie voor de t.v. gezeten en ik weet nog goed hoe gechoqueerd de mensen waren. Niemand kon het geloven…
Daarom wil ik in mijn profiel werkstuk gaan kijken wat voor invloed Rabin heeft gehad op de geschiedenis van Israël en op de Palestijnse kwestie. Ik had voor dat ik dit onderwerp koos al een boek gelezen die zijn kleindochter heeft geschreven na zijn dood. Dit boek heeft toen heel veel invloed op me gehad al was ik nog vrij jong toen ik het las. Ik heb het daarna nog drie keer overgelezen.
Hoofdstuk 1
Wat verstaan we precies onder de Palestijnse kwestie?
Als we spreken over de Palestijnse kwestie, hebben we het over de situatie in Israël die zich afspeelt tussen twee volkeren. Deze kwestie gaat heel erg ver terug in de geschiedenis en ik zal daar in het volgende hoofdstuk meer over vertellen. Het komt er op neer dat er twee bevolkingsgroepen in een land wonen en die het niet eens kunnen worden over de verdeling van het land, en de besturing ervan.
Hoe is de Palestijnse kwestie ontstaan?
De Turken hadden de oorlog verloren en moesten al hun kolonies afstaan aan de volkenbond (nu de VN).
Zo kreeg Groot-Brittanië mandaat over Palestina tezamen met de toezegging van de Balfour-verklaring van november 1917. Ze moesten dit gebied tot een zelfstandige staat leiden. In Palestina woonde Arabieren en Joden en door de Balfour-verklaring steeg de Joodse immigratie. De in dit gebied wonende Arabieren vreesden dat de Joden naar een bevolkingsoverwicht streefden, maar nog ernstiger was het economisch overwicht van de immigranten.
Na 1918 kwamen er opnieuw veel Joden naar Palestina; ze kochten gronden en bouwden steden en dorpen. Ze deden aan landbouw en vanuit idealistische overwegingen wouden ze geen Palestijnen in dienst nemen.
Op deze manier ontstond er snel werkloosheid, verpaupering en sociale problemen voor de autochtone bevolking. Dit vonden zij natuurlijk niet leuk en kwamen tot gewelduitbarsting tegen de Joodse immigranten en het Britse mandaat bestuur die de immigratie toeliet. In 1933 kwam in Duitsland het Nazi bewind aan de macht,dat het antisemitisme verhief. Door deze antisemitisme vluchtte veel Joden weg van Duitsland en hun kolonies naar Palestina.
Hierdoor steeg de immigratie sterk in Palestina. Er vormde zich naast de Palestijns-Arabische samenleving in Palestina een geheel los daarvan een Joodse samenleving. De toenemende landbouwnederzettingen, de eigen Joodse culturele, sociale en politieke organisaties vormden een geraamte wat later een staat zou worden. De Zionisten streefden naar een onafhankelijk Groot Israël en keerden zich op vroeg stadium tegen het mandaat bestuur.
Dit vonden de Palestijnse nationalisten niet goed en hun verzet werd steeds heviger. In 1936 brak er een soort guerrillaoorlog uit tussen Joden en Arabieren. De Britse regering kon de problemen nauwelijks aan en gaven het toe aan de Arabische druk en het zogenaamde ‘witboek’ trad in werking.
Witboek
Hierin stond dat Palestina binnen tien jaar onafhankelijk zou worden. De Joodse immigratie zou beperkt worden tot 15.000 immigranten per jaar gedurende de eerste vijf jaar. De Joodse landaankopen werden ook stop gezet.
De onafhankelijkheid zou door de Arabieren gesteld worden en door deze beperking van de Joodse immigratie dachten ze een grote Arabische bevolkingsmeerderheid te krijgen.
Het Britse Witboek leek een duidelijke Britse kniebuiging voor de Arabische wereld in het algemeen en de Israëlische Palestijnen in het bijzonder.
Niet alle Palestijnen waren er tevreden mee en in Joodse kring werd het Witboek met grote schrik ontvangen. Het betekende voor hun dat er in Palestina geen Joodse staat zou kunnen worden gerealiseerd.
De zionisten voelden zich verraden door de Britse regering en zij werden beschuldigd van trouweloosheid.
De tweede wereld oorlog trad in en een grote meerderheid van de Joden vochten aan de kant van de Britten omdat Duitsland nog een grotere dreigingwas.
Einde Britse mandaat Palestina
Tijdens de oorlog had de zionistische beweging te kennen gegeven de Britse politiek in Palestina scherp af te keuren. Na de oorlog keerde de Zionistische beweging zich nog erger tegen het Britse mandaat in Palestina, want met het voortzetten van het Britse bestuur zou het kunnen leiden tot de oprichting van een Arabisch-Palestijnse staat met een Joodse minderheid. De Joden bereidde zich voor op een strijd ‘met de rug tegen de muur’ tegen zowel de Arabieren als het Britse gezag. Zij overtraden het Witboek door zoveel mogelijk Joden op een illegale manier naar Palestina te brengen. Het Britse mandaat reageerde met harde tegenmaatregelen. Het was duidelijk dat het Britse bestuur zijn greep op Palestina steeds verder verloor. Daarnaast hadden zij te kampen met het verzet van Arabische zijde. Zij wantrouwden de Britse bedoelingen en vreesden de toenemende Zionistische activiteit. De steeds chaotischer situatie in Palestina groeide het Britse mandaatbestuur volledig boven het hoofd en besefte dat hun hoogtijdagen van het British Empire in Palestina voorbij waren. Met de Truman-doctrine(1947) hadden de Verenigde Staten de rol van Engeland goeddeels overgenomen. Washington zou het Vrije westen beschermen tegen bedreigingen van buiten. De afbrokkeling van de Britse imperiale macht had ook gevolgen voor de inmiddels onhoudbaar geworden toestand in Palestina. Op 21 februari 1947 kondigde de Britse regering aan dat zij het mandaat over Palestina in mei 1948 zou teruggeven aan de ‘gemeenschap der volken’, te weten de Verenigde Naties, als erfgenaam van de vooroorlogse Volkenbond. VN-verdelingsplan
Dit was het plan dat de onderzoekscommissie (UNSCOP) van de VN op 1september 1947 aankondigde het mandaatgebied Palestina te verdelen in een Joodse en een Arabische staat in overeenstemming met de Joodse en Arabische volkeren.De heilige steden Jeruzalem en Bethlehem zouden in de visie van UNSCOP een internationale status moeten krijgen, want beide volkeren hadden belangen in die gebieden. De Arabieren waren helemaal tegen het verdelingsplan en vonden dat de andere landen tegen hen waren door te kiezen voor die plan. Ze wilden dat de Joden ergens anders hun bestaan moesten zoeken dan in Palestina. De Joden gingen bepaalde gebieden door middel van gevechtshandelingen bezetten. Hierdoor gingen veel Arabieren vluchten. Het ontstaan van Israël
Op 15 mei 1948 kwam er een einde aan het Britse mandaat en verlieten de laatste Britse militairen Palestina. De dag tevoren had David Ben-Goerion in Tel Aviv de Joodse staat Israël uitgeroepen in het gebied dat door de VN was aangewezen. De bekendmaking van de deze staat betekende openstelling voor alle Joodse immigranten; vrijheid, rechtvaardigheid en vrede als basis van een staat; gelijke sociale en politieke rechten voor alle inwoners ongeacht godsdienst, ras, en sekse; vrijheid van godsdienst, geweten, taal, opvoeding en cultuur;Bescherming van de heilige plaatsen van alle godsdiensten;oproep aan de Arabische inwoners te werken voor de vrede en deel te nemen aan de opbouw van de staat op basis van volledig staatsburgerschap. Israël wilde vrede sluiten met alle buurstaten, maar deze niet met Israël. Israël werd wel erkent door veel landen waaronder de VS en SU. In 1949 werd Israël lid van de VN. De oorlogen die uitbraken na 1948
Door het uitroepen van de staat Israël kwamen er veel opstanden voor. De Arabieren wilde in feite hun gebied terug en vielen de nieuwe staat aan. Dit was de Palestijnse oorlog. Daarna had je de zesdaagse oorlog en de Jom-Kippoeroorlog. Er zijn weinig vorderingen gemaakt voor een vredesproces tussen de Paletijnen en de Joden. Elke keer ontstaan er weer nieuwe conflicten, elke keer als men denkt aan vrede komt worden er weer aanslagen gepleegd en wordt er wederzijds agressief gereageerd. De oplossing is als je aan mij vraagt niet dichtbij. Volgens mij was Engeland en Frankrijk de hele oorzaak van het conflict, want zonder hun beloftes en overeenkomsten waaronder ‘de MacMahons beloftes, het Sykes-Picotverdrag en de Balfour-verklaring’ zou het conflict in feite anders verlopen of helemaal niet hebben bestaan. De Joden zouden misschien nog steeds zonder staat leven en Palestina zou misschien nog van Turkije zijn geweest. De geweldshandelingen tussen deze twee volken zijn nu nog steeds aan de gang en er kan nog geen oplossing voor gevonden worden. Hoofdstuk 2 2.1 op wat voor manier was Rabin bij de kwestie betrokken? Rabin is geboren in Jeruzalem in maart 1922. Zijn vader, nehemiah, was naar Israël geïmmigreerd vanuit de verenigde staten. Hij heeft in de eerste wereld oorlog als vrijwilliger gewerkt in de jewish legion. Zijn moeder rosa was het eerste lid van de joodse verdediging organisatie. In 1941 gaat rabin in dienst in de palmach, een ondergrondse socialistisch zionistische commando eenheid. Na zes jaar daar in dienst te hebben gezeten wordt hij aangesteld als ondercommandant van de palmach onder jigal allon. In der loop van de jaren wordt hij nog benoemt tot generaal-majoor in het israelische leger, tot bevelvoerend officier van het noordelijke legeronderdeel, tot hoofd van de Algemene staf van het Israëlische leger, tot assistent-chef-staf, en tot de zevende stafchef van het Israëlische leger. In 1968 verlaat hij het leger en wordt ambassadeur in de verenigde staten. Maar in 1973 keer hij al weer terug naar Israël en word lid van de Arbeidspartij in de knesset. Dan wordt hij door Golda meir aangesteld als minister van Arbeid. Als golda meir aftreed wordt Rabin zijn opvolger. In 1975 tekent hij een voorlopig vredesakkoord met Egypte. Hij treedt daarna een tijdje af en brengt dan zijn autobiografie uit “the rabin memoirs”. In 1984 keert hij terug in de regering en is zes jaar lang minister van buitenlandse zaken in de coalitie van de likoed en de arbeidspartij. In 1989 maakt rabin een programma bekend van gefaseerde onderhandelingen met de Palestijnen, dat door de regering word geaccepteerd. Dit is de basis van de conferentie in Madrid en van het vredesproces dat hierop volgt. In 1922 volgt hij simon peres op als partijleider, en voert hij een verkiezingscampagne waarin hij belooft het vredesproces te intensiveren en wint de verkiezingen. Op 13 juli wordt hij premier van Israël. In 1993 schudt rabin de hand van PLO-leider Jasser Arafat op 13 september voor het witte huis nadat beide de principeverklaring hadden ondertekend (de basis van het akkoord voor de gefaseerde autonomie van de palestijnen op de westelijke jordaanoever en de gazastrook.) Jassar Arafat, Rabin Yitzhak en Simon Peres krijgen de Nobelprijs voor de vrede. Op 4 mei 1994 tekent hij in Cairo het eerste Oslo-akkoord waarin de palestijnen in de gaza en jericho zelfbeschikking krijgen.ook tekent hij samen met Hoessein van Jordanië op 24 juli in Washington een verklaring die een eind maakt aan de staat van oorlog tussen beide landen, die in totaal 46 jaar heeft geduurd. Er wordt een formele vredesverdrag getekend tussen Israël en Jordanië. In 1995 tekent hij het tweede Oslo-akkoord voor het witte huis samen met arafat, waarin staat dat het palestijnse zelf bestuur op de westerlijke jordaanoever word uitgebreid. Op 4 november 1995 gebeurt er iets vreselijks waarvan de hele wereld onderste boven is en heel israel onderdompelde in nationale rouw. Rabin wordt tijdens een grote vredesdemonstratie in Tel aviv doodgeschoten door jigal amir een joodse rechts extremist. Hij was radicaal tegen de oslo-akkoorden en tegen Rabin zijn vrede plannen. Nadat Rabin voor duizenden mensen zijn speech had gehouden drong amir door de slechte beveiliging heen en schoot hem van een paar meter afstand in zijn rug. Rabin was niet op slag dood maar werd eerst snel een auto ingetrokken om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Door de drukte van de demonstratie werd de tocht veel langer dan anders en kwam hij uiteindelijk in het ziekenhuis te overlijden. Jigal amir is meteen opgepakt, zijn plan was om niet alleen rabin maar ook simon peres te doden, maar dat viel in duigen omdat rabin pas later de trap af kwam. Later verklaarde amir:” ik heb het niet gedaan om het vredesproces te stoppen, want er bestaat helemaal geen vredesproces. Het is een oorlogsproces, ik wilde alleen de mensen wakker schudden. Er wordt hier gewoon een palestijnse staat gesticht en iedereen die zijn land aan de vijand overdraagt moet volgens de religieuze wet gedood worden”. De volgende middag werd het lichaam van rabin, begeleid door acht generaals in een legerauto van tel aviv naar Jeruzalem gereden. Langs heel de weg stonden mensen. Toen het lichaam bij de knesset aankwam werd de kist op het grote plein voor het gebouw opgebaard onder de blauw-witte Israëlische vlag. Rabins vrouw Lea, zijn zoon joeval, zijn dochter daila en zijn kleinkinderen stonden zwijgend bij de kist. Vele rabbijnen, rechters van het hooggerechtshof, ambassadeurs en vele andere hoogwaardigheidsbekleders bewezen rabin de laatste eer. Daarna liep een hele lange stoet Israëli’s langs de kist, met bloemen ,vlaggen en ongelofelijk veel kaarsen. We kunnen achteraf zeggen dat er een grote fout is gemaakt in de beveiliging. Er is een duidelijk gat ontstaan en op de beveiligingsvideo banden is het duidelijk te zien dat jigal amir het makkelijk had en ook zoals die zelf al zei, simon peres had kunnen neerschieten als rabin tegelijkertijd met hem van de trap was afgekomen. Zijn laatste speech: Permit me to say that I am deeply moved. I wish to thank each and every one of you, who have come here today to take a stand against violence and for peace. This government, which I am privileged to head, together with my friend Shimon Peres, decided to give peace a chance -- a peace that will solve most of Israel's problems. I was a military man for 27 years. I fought as long as there was no chance for peace. I believe that there is now a chance for peace, a great chance. We must take advantage of it for the sake of those standing here, and for those who are not here -- and they are many. I have always believed that the majority of the people want peace and are ready to take risks for peace. In coming here today, you demonstrate, together with many others who did not come, that the people truly desire peace and oppose violence. Violence erodes the basis of Israeli democracy. It must be condemned and isolated. This is not the way of the State of Israel. In a democracy there can be differences, but the final decision will be taken in democratic elections, as the 1992 elections which gave us the mandate to do what we are doing, and to continue on this course. I want to say that I am proud of the fact that representatives of the countries with whom we are living in peace are present with us here, and will continue to be here: Egypt, Jordan, and Morocco, which opened the road to peace for us. I want to thank the President of Egypt, the King of Jordan, and the King of Morocco, represented here today, for their partnership with us in our march towards peace. But, more than anything, in the more than three years of this Government's existence, the Israeli people has proven that it is possible to make peace, that peace opens the door t
I want to say bluntly, that we have found a partner for peace among the Palestinians as well: the PLO, which was an enemy, and has ceased to engage in terrorism. Without partners for peace, there can be no peace. We will demand that they do their part for peace, just as we will do our part for peace, in order to solve the most complicated, prolonged, and emotionally charged aspect of the Israeli-Arab conflict: the Palestinian- Israeli conflict. This is a course which is fraught with difficulties and pain. For Israel, there is no path that is without pain. But the path of peace is preferable to the path of war. I say this to you as one who was a military man, someone who is today Minister of Defense and sees the pain of the families of the IDF soldiers. For them, for our children, in my case for our grandchildren, I want this Government to exhaust every opening, every possibility, to promote and achieve a comprehensive peace. Even with Syria, it will be possible to make peace. This rally must send a message to the Israeli people, to the Jewish people around the world, to the many people in the Arab world, and indeed to the entire world, that the Israeli people want peace, support peace. For this, I thank you. o a better economy and society; that peace is not just a prayer. Peace is first of all in our prayers, but it is also the aspiration of the Jewish people, a genuine aspiration for peace. There are enemies of peace who are trying to hurt us, in order to torpedo the peace process. Bron: www.ariga.com/rabin-speech.shtml "Goodbye, my older brother, prophet of peace. We shall continue to bear this great peace, near and far, as you sought during your lifetime, as you charge us with your death." (Shimon Peres in his eulogy) "Yitzhak Rabin was my partner and my friend. I admired him, and I loved him very much. Because words cannot express my true feelings let me just say shalom, chaver -- goodbye, friend." (Bill Clinton) "He was a man of courage, a man of vision. ... As long a I live, I'll be proud to have known him, as a brother and as a friend, and as a man, and the relationship of friendship that we had is something unique and I am proud of that." (King Hussein)
Hoofdstuk 3
Wat is er veranderd in Israël na Rabin zijn dood?
Rabin is met het vredesproces ver gekomen in zijn leven, maar helaas werd dat door een verschrikkelijke gebeurtenissen beëindigd.
Na zijn dood is eerst simon peres interim premier geweest. (Tijdelijk) toen zijn er nieuwe verkiezingen gekomen en daaruit heeft netanyahu gewonnen.
Na een stilstand van 18 maanden in het vredesproces tekenen Netanyahu en Arafat het Wye-akkoord. In ruil voor erkenning van de staat Israël door de PLO krijgen de Palestijnen de zeggenschap over 40% van de Westelijke Jordaanoever en 60% van de Gaza-strook. Na vervroegde verkiezingen kwam ehud barak als winnaar naar voren van de arbeidspartij.
Hij was voorstander van het intensiveren van het vredesproces. Israël en de Palestijnen sluiten een nieuwe overeenkomst, gebaseerd op het Wye-akkoord. De partijen besluiten door te gaan met het overleg om te proberen een definitieve vredesregeling te sluiten. De besprekingen lopen vast als er nieuwe joodse nederzettingen worden gebouwd, maar worden later hervat.
De vredesbesprekingen worden voortgezet, maar er is voortdurend onenigheid. Israël draagt ten slotte ruim nog eens 6% van de Westelijke Jordaanoever over. In juli eindigt een vredesoverleg in het Amerikaanse Camp David zonder resultaat. De rechtse politicus Ariel Sharon bezoekt de Tempelberg in Jeruzalem. De Palestijnen zijn woedend, en de tweede opstand begint. Daarbij komen honderden Palestijnen om het leven. Pogingen van de Amerikaanse president Clinton om het geweld te beëindigen, lopen op niets uit. Barak schrijft nieuwe verkiezingen uit.
Bij de Israëlische premierverkiezingen wordt Sharon gekozen. De Amerikaanse Mitchell-commissie wil dat de vredesbesprekingen worden hervat. Dat gebeurt niet. De aanslagen nemen weer toe. Door de aanslagen in de VS krijgt Israël Amerikaanse steun voor zijn strijd tegen 'het Palestijnse terrorisme'. Israël trekt weer Palestijns gebied op de Westelijke Jordaanoever binnen.
De verenigde staten laten weten dat ze het vredesproces weer pas hervatten als arafat afgetreden is.
Dus eigenlijk kunnen we wel zien dat we nog steeds net zo ver zijn als waar rabin was gebleven, of eigenlijk zijn we weer een stapje terug. Er worden nog steeds bezette gebieden bezet door het israelische leger en er worden nog steeds veel zelfmoordaanslagen gepleegd.
Laten we hopen op een betere toekomst voor dit land.
Nawoord.
Dit was mijn profielwerkstuk over de polieke situatie in Israel en over rabin zijn leven en zijn invloed op het conflict. Ik vind Rabin Yitzhak een heel erg boeiend persoon en het is heel triest dat de situatie in israel nog steeds zo slecht is, en dat er zo weinig is gedaan met wat hij heeft opgebouwd.
Ik vond het een heel erg leuk werkstuk om te maken en ik ben er heel erg veel mee bezig geweest. Ik heb ook nog een cd toegevoegd waar een nummer over rabin opstaat, gezongen door een reggea zanger Alpha blondy.
Tijdens de oorlog had de zionistische beweging te kennen gegeven de Britse politiek in Palestina scherp af te keuren. Na de oorlog keerde de Zionistische beweging zich nog erger tegen het Britse mandaat in Palestina, want met het voortzetten van het Britse bestuur zou het kunnen leiden tot de oprichting van een Arabisch-Palestijnse staat met een Joodse minderheid. De Joden bereidde zich voor op een strijd ‘met de rug tegen de muur’ tegen zowel de Arabieren als het Britse gezag. Zij overtraden het Witboek door zoveel mogelijk Joden op een illegale manier naar Palestina te brengen. Het Britse mandaat reageerde met harde tegenmaatregelen. Het was duidelijk dat het Britse bestuur zijn greep op Palestina steeds verder verloor. Daarnaast hadden zij te kampen met het verzet van Arabische zijde. Zij wantrouwden de Britse bedoelingen en vreesden de toenemende Zionistische activiteit. De steeds chaotischer situatie in Palestina groeide het Britse mandaatbestuur volledig boven het hoofd en besefte dat hun hoogtijdagen van het British Empire in Palestina voorbij waren. Met de Truman-doctrine(1947) hadden de Verenigde Staten de rol van Engeland goeddeels overgenomen. Washington zou het Vrije westen beschermen tegen bedreigingen van buiten. De afbrokkeling van de Britse imperiale macht had ook gevolgen voor de inmiddels onhoudbaar geworden toestand in Palestina. Op 21 februari 1947 kondigde de Britse regering aan dat zij het mandaat over Palestina in mei 1948 zou teruggeven aan de ‘gemeenschap der volken’, te weten de Verenigde Naties, als erfgenaam van de vooroorlogse Volkenbond. VN-verdelingsplan
Dit was het plan dat de onderzoekscommissie (UNSCOP) van de VN op 1september 1947 aankondigde het mandaatgebied Palestina te verdelen in een Joodse en een Arabische staat in overeenstemming met de Joodse en Arabische volkeren.De heilige steden Jeruzalem en Bethlehem zouden in de visie van UNSCOP een internationale status moeten krijgen, want beide volkeren hadden belangen in die gebieden. De Arabieren waren helemaal tegen het verdelingsplan en vonden dat de andere landen tegen hen waren door te kiezen voor die plan. Ze wilden dat de Joden ergens anders hun bestaan moesten zoeken dan in Palestina. De Joden gingen bepaalde gebieden door middel van gevechtshandelingen bezetten. Hierdoor gingen veel Arabieren vluchten. Het ontstaan van Israël
Op 15 mei 1948 kwam er een einde aan het Britse mandaat en verlieten de laatste Britse militairen Palestina. De dag tevoren had David Ben-Goerion in Tel Aviv de Joodse staat Israël uitgeroepen in het gebied dat door de VN was aangewezen. De bekendmaking van de deze staat betekende openstelling voor alle Joodse immigranten; vrijheid, rechtvaardigheid en vrede als basis van een staat; gelijke sociale en politieke rechten voor alle inwoners ongeacht godsdienst, ras, en sekse; vrijheid van godsdienst, geweten, taal, opvoeding en cultuur;Bescherming van de heilige plaatsen van alle godsdiensten;oproep aan de Arabische inwoners te werken voor de vrede en deel te nemen aan de opbouw van de staat op basis van volledig staatsburgerschap. Israël wilde vrede sluiten met alle buurstaten, maar deze niet met Israël. Israël werd wel erkent door veel landen waaronder de VS en SU. In 1949 werd Israël lid van de VN. De oorlogen die uitbraken na 1948
Door het uitroepen van de staat Israël kwamen er veel opstanden voor. De Arabieren wilde in feite hun gebied terug en vielen de nieuwe staat aan. Dit was de Palestijnse oorlog. Daarna had je de zesdaagse oorlog en de Jom-Kippoeroorlog. Er zijn weinig vorderingen gemaakt voor een vredesproces tussen de Paletijnen en de Joden. Elke keer ontstaan er weer nieuwe conflicten, elke keer als men denkt aan vrede komt worden er weer aanslagen gepleegd en wordt er wederzijds agressief gereageerd. De oplossing is als je aan mij vraagt niet dichtbij. Volgens mij was Engeland en Frankrijk de hele oorzaak van het conflict, want zonder hun beloftes en overeenkomsten waaronder ‘de MacMahons beloftes, het Sykes-Picotverdrag en de Balfour-verklaring’ zou het conflict in feite anders verlopen of helemaal niet hebben bestaan. De Joden zouden misschien nog steeds zonder staat leven en Palestina zou misschien nog van Turkije zijn geweest. De geweldshandelingen tussen deze twee volken zijn nu nog steeds aan de gang en er kan nog geen oplossing voor gevonden worden. Hoofdstuk 2 2.1 op wat voor manier was Rabin bij de kwestie betrokken? Rabin is geboren in Jeruzalem in maart 1922. Zijn vader, nehemiah, was naar Israël geïmmigreerd vanuit de verenigde staten. Hij heeft in de eerste wereld oorlog als vrijwilliger gewerkt in de jewish legion. Zijn moeder rosa was het eerste lid van de joodse verdediging organisatie. In 1941 gaat rabin in dienst in de palmach, een ondergrondse socialistisch zionistische commando eenheid. Na zes jaar daar in dienst te hebben gezeten wordt hij aangesteld als ondercommandant van de palmach onder jigal allon. In der loop van de jaren wordt hij nog benoemt tot generaal-majoor in het israelische leger, tot bevelvoerend officier van het noordelijke legeronderdeel, tot hoofd van de Algemene staf van het Israëlische leger, tot assistent-chef-staf, en tot de zevende stafchef van het Israëlische leger. In 1968 verlaat hij het leger en wordt ambassadeur in de verenigde staten. Maar in 1973 keer hij al weer terug naar Israël en word lid van de Arbeidspartij in de knesset. Dan wordt hij door Golda meir aangesteld als minister van Arbeid. Als golda meir aftreed wordt Rabin zijn opvolger. In 1975 tekent hij een voorlopig vredesakkoord met Egypte. Hij treedt daarna een tijdje af en brengt dan zijn autobiografie uit “the rabin memoirs”. In 1984 keert hij terug in de regering en is zes jaar lang minister van buitenlandse zaken in de coalitie van de likoed en de arbeidspartij. In 1989 maakt rabin een programma bekend van gefaseerde onderhandelingen met de Palestijnen, dat door de regering word geaccepteerd. Dit is de basis van de conferentie in Madrid en van het vredesproces dat hierop volgt. In 1922 volgt hij simon peres op als partijleider, en voert hij een verkiezingscampagne waarin hij belooft het vredesproces te intensiveren en wint de verkiezingen. Op 13 juli wordt hij premier van Israël. In 1993 schudt rabin de hand van PLO-leider Jasser Arafat op 13 september voor het witte huis nadat beide de principeverklaring hadden ondertekend (de basis van het akkoord voor de gefaseerde autonomie van de palestijnen op de westelijke jordaanoever en de gazastrook.) Jassar Arafat, Rabin Yitzhak en Simon Peres krijgen de Nobelprijs voor de vrede. Op 4 mei 1994 tekent hij in Cairo het eerste Oslo-akkoord waarin de palestijnen in de gaza en jericho zelfbeschikking krijgen.ook tekent hij samen met Hoessein van Jordanië op 24 juli in Washington een verklaring die een eind maakt aan de staat van oorlog tussen beide landen, die in totaal 46 jaar heeft geduurd. Er wordt een formele vredesverdrag getekend tussen Israël en Jordanië. In 1995 tekent hij het tweede Oslo-akkoord voor het witte huis samen met arafat, waarin staat dat het palestijnse zelf bestuur op de westerlijke jordaanoever word uitgebreid. Op 4 november 1995 gebeurt er iets vreselijks waarvan de hele wereld onderste boven is en heel israel onderdompelde in nationale rouw. Rabin wordt tijdens een grote vredesdemonstratie in Tel aviv doodgeschoten door jigal amir een joodse rechts extremist. Hij was radicaal tegen de oslo-akkoorden en tegen Rabin zijn vrede plannen. Nadat Rabin voor duizenden mensen zijn speech had gehouden drong amir door de slechte beveiliging heen en schoot hem van een paar meter afstand in zijn rug. Rabin was niet op slag dood maar werd eerst snel een auto ingetrokken om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Door de drukte van de demonstratie werd de tocht veel langer dan anders en kwam hij uiteindelijk in het ziekenhuis te overlijden. Jigal amir is meteen opgepakt, zijn plan was om niet alleen rabin maar ook simon peres te doden, maar dat viel in duigen omdat rabin pas later de trap af kwam. Later verklaarde amir:” ik heb het niet gedaan om het vredesproces te stoppen, want er bestaat helemaal geen vredesproces. Het is een oorlogsproces, ik wilde alleen de mensen wakker schudden. Er wordt hier gewoon een palestijnse staat gesticht en iedereen die zijn land aan de vijand overdraagt moet volgens de religieuze wet gedood worden”. De volgende middag werd het lichaam van rabin, begeleid door acht generaals in een legerauto van tel aviv naar Jeruzalem gereden. Langs heel de weg stonden mensen. Toen het lichaam bij de knesset aankwam werd de kist op het grote plein voor het gebouw opgebaard onder de blauw-witte Israëlische vlag. Rabins vrouw Lea, zijn zoon joeval, zijn dochter daila en zijn kleinkinderen stonden zwijgend bij de kist. Vele rabbijnen, rechters van het hooggerechtshof, ambassadeurs en vele andere hoogwaardigheidsbekleders bewezen rabin de laatste eer. Daarna liep een hele lange stoet Israëli’s langs de kist, met bloemen ,vlaggen en ongelofelijk veel kaarsen. We kunnen achteraf zeggen dat er een grote fout is gemaakt in de beveiliging. Er is een duidelijk gat ontstaan en op de beveiligingsvideo banden is het duidelijk te zien dat jigal amir het makkelijk had en ook zoals die zelf al zei, simon peres had kunnen neerschieten als rabin tegelijkertijd met hem van de trap was afgekomen. Zijn laatste speech: Permit me to say that I am deeply moved. I wish to thank each and every one of you, who have come here today to take a stand against violence and for peace. This government, which I am privileged to head, together with my friend Shimon Peres, decided to give peace a chance -- a peace that will solve most of Israel's problems. I was a military man for 27 years. I fought as long as there was no chance for peace. I believe that there is now a chance for peace, a great chance. We must take advantage of it for the sake of those standing here, and for those who are not here -- and they are many. I have always believed that the majority of the people want peace and are ready to take risks for peace. In coming here today, you demonstrate, together with many others who did not come, that the people truly desire peace and oppose violence. Violence erodes the basis of Israeli democracy. It must be condemned and isolated. This is not the way of the State of Israel. In a democracy there can be differences, but the final decision will be taken in democratic elections, as the 1992 elections which gave us the mandate to do what we are doing, and to continue on this course. I want to say that I am proud of the fact that representatives of the countries with whom we are living in peace are present with us here, and will continue to be here: Egypt, Jordan, and Morocco, which opened the road to peace for us. I want to thank the President of Egypt, the King of Jordan, and the King of Morocco, represented here today, for their partnership with us in our march towards peace. But, more than anything, in the more than three years of this Government's existence, the Israeli people has proven that it is possible to make peace, that peace opens the door t
I want to say bluntly, that we have found a partner for peace among the Palestinians as well: the PLO, which was an enemy, and has ceased to engage in terrorism. Without partners for peace, there can be no peace. We will demand that they do their part for peace, just as we will do our part for peace, in order to solve the most complicated, prolonged, and emotionally charged aspect of the Israeli-Arab conflict: the Palestinian- Israeli conflict. This is a course which is fraught with difficulties and pain. For Israel, there is no path that is without pain. But the path of peace is preferable to the path of war. I say this to you as one who was a military man, someone who is today Minister of Defense and sees the pain of the families of the IDF soldiers. For them, for our children, in my case for our grandchildren, I want this Government to exhaust every opening, every possibility, to promote and achieve a comprehensive peace. Even with Syria, it will be possible to make peace. This rally must send a message to the Israeli people, to the Jewish people around the world, to the many people in the Arab world, and indeed to the entire world, that the Israeli people want peace, support peace. For this, I thank you. o a better economy and society; that peace is not just a prayer. Peace is first of all in our prayers, but it is also the aspiration of the Jewish people, a genuine aspiration for peace. There are enemies of peace who are trying to hurt us, in order to torpedo the peace process. Bron: www.ariga.com/rabin-speech.shtml "Goodbye, my older brother, prophet of peace. We shall continue to bear this great peace, near and far, as you sought during your lifetime, as you charge us with your death." (Shimon Peres in his eulogy) "Yitzhak Rabin was my partner and my friend. I admired him, and I loved him very much. Because words cannot express my true feelings let me just say shalom, chaver -- goodbye, friend." (Bill Clinton) "He was a man of courage, a man of vision. ... As long a I live, I'll be proud to have known him, as a brother and as a friend, and as a man, and the relationship of friendship that we had is something unique and I am proud of that." (King Hussein)
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden