Durf te leven!

Durf te leven.
Bepaalde situaties in iemands leven kunnen op die persoon een diepe indruk nalaten. Hierbij denk ik aan situaties zoals het verliezen van een geliefde, een ledemaat of een huisdier. Velen zullen na zo een dramatische gebeurtenis de moed in de schoenen laten zakken, en vervallen in een leven van apathie. In hun neerslachtigheid zullen anders zo levendige personen langzaam het contact laten verwateren met hun vrienden. Want hoe goed je vroeger ook met iemand overeenkwam, niemand wil een vriend waarmee je nooit plezier kunt maken.

Dit is natuurlijk een extreem geval van iemand die niet meer ‘durft’ te leven. Maar vaak draait het helemaal anders. Eerst heeft men heel zijn leven op de schoolbanken gesleten. Dit was onder het voorwendsel van later een beter betaalde job te krijgen dan uw buurman, zodat je hem jaloers kunt maken met een nieuwer model auto dan de zijne. Dit is compleet normaal, we leven immers in een materialistische wereld. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Als men dan eindelijk op de arbeidsmarkt komt, gaat men geld verdienen.
Als men denkt een levensgenieter te zijn, gaat men vrijwillig stempelen. Maar zij vergissen zich. Men beschikt slecht over een zeer klein inkomen, waardoor de ruimte om van het leven te genieten zeer beperkt is. Het is een feit dat stress, echtscheiding, ziekte en depressiviteit bij werklozen meer dan gemiddeld voorkomt.
Als je daarentegen de carrièreladder wil opklimmen om zo veel geld te verdienen, werk je je kapot. Je denkt dat, door hard te werken, je dan veel geld kunt verdienen, waardoor je dan ‘echt’ van het leven kunt genieten. Maar in heel veel van de gevallen blijft er niets over van het genieten, en werk je alleen maar. Eén of twee keer op het jaar ga je dan wel op reis. Je maakt jezelf dan wat wijs. Je denkt dat door eens op hotel te zitten in een ander land, wat kerken te bezoeken of aan het strand te liggen, dat je ten volle geniet. Ok, je bent eens weggeweest, je hebt weer anekdotes om te vertellen op de familiefeestjes, en dan ben je er ook wel. Verder heb je een chique huis, volledig naar je eigen zin. Alleen heb je gewoon geen tijd om erin te leven. Natuurlijk heb je ook een wagen met de nieuwste snufjes, maar wat ben je ermee? Het is niet alsof je naast je werk, je huis en je gezin, ook nog eens tijd zou hebben om gewoon eens wat rond te toeren in de auto.

In de meeste gevallen zorg je er automatisch voor om je leven niet helemaal leeg te laten. De meeste mensen kiezen ervoor om kinderen te hebben. Het is zo een van die oncontroleerbare dingen die wat afwisseling aan het leven geven.

Beide gevallen vallen in 2 uitersten, namelijk diegenen die niet willen werken en eraan kapot gaan, en diegenen die zich kapot werken. Volgens mij is het idealer om de gulden middenweg te kiezen. Een eerste vereiste is dat men gemakkelijk kan leven van het geld dat men verdient op zijn werk, zodat er van stress op het werk geen sprake is. Ten tweede heb je een levenspartner nodig die dezelfde instelling heeft over deze zaken als jijzelf. Als je zelf iemand bent die een levensgenieter is, lijkt het mij niet ideaal om te leven met iemand die carrière wil maken.

Eens je in je leven je omgeving een beetje naar je levensstijl hebt kunnen aanpassen, ben je vertrokken. Voor mij is ‘durven’ leven, je niet altijd bewust zijn van bepaalde verantwoordelijkheden, of er minder rekening mee houden. Stel je bent in Londen op reis. Je weet dat als je niet vertrekt in vijf minuten, dat je het laatste vliegtuig mist, en je moet morgen Moederdag vieren. Als het je daar niet aanstaat, moet je het niet gaan zoeken, maar als je je goed amuseert, blijf dan. Morgen zullen er ook nog wel vluchten zijn. Steek gewoon de nacht door, bel ’s ochtends je moeder op dat je het vliegtuig gemist hebt, en kom wat later af, het is niet het einde van de wereld. Want moederdag is zo een van die conventies waar ik een hekel aan heb. Waarom juist op dié dag? Geef uw moeder midden in het jaar een bloemetje en ze zal nog blijer zijn omdat er dan geen morele verplichting achter zit.
Durven leven is ook een beetje tegen de stroom ingaan, niet altijd rekening houden met wat de rest doet. Als je wat gesetteld bent in het leven, en je moet elk jaar bepaalde mensen uitnodigen voor een etentje (de buren of familie), vanuit een morele verplichting, breng er dan wat leven in. In plaats van je staan uit te sloven boven het fornuis (pas op, niet dat ik niet kan genieten van thuis eens goed te eten), ga dan met de kliek bijvoorbeeld eens een duo-sprong doen, en geef ze daarna een pak friet. Een mens mag niet altijd in hetzelfde stramien vallen. Als je deze regel toepast, zul je zien dat je meer uit het leven kan halen. Let wel, dit is niet zo gemakkelijk, aangezien een mens een gewoontedier is. Het moeten ook niet altijd grootse dingen zijn. Bijvoorbeeld na 3 jaar de auto vooruit in de garage zetten, hem er nu eens achteruit in zetten. Of als je 5 jaar na elkaar op zaterdagmiddag spaghetti eet, eet dan eens een loempia. Met van die kleine dingen haal je de routine uit je lijf, en weet je dat je leeft.
Het is ook niet te veel denken aan de toekomst maar leven in het nu. Deze manier van denken geeft natuurlijk wel wat problemen. Als, zoals bij mij, deze mentaliteit in je ingebakken zit, geeft dit nogal wat moeilijkheden. Deze verhandeling bijvoorbeeld, is ook maar geschreven acht uur voor ik ze af moet geven. Als er dan net iets misloopt, zit je natuurlijk met de gebakken peren.

Naar mijn gevoel, als mensen deze raad niet volgen, ben je voor je het weet oud. De routine maakt dat elke dag is als een andere. Je leven is dan gewoon samen te vatten in enkele zinnen. Natuurlijk, elke persoon maakt zichzelf op 50 wijs dat, als hij éénmaal op pensioen is, hij dit en dat nog allemaal gaat doen. Want dán gaat hij tijd hebben, je zult wel zien. Twee weken nadat je met bloemen overladen voorgoed thuisgekomen bent van je werk, stelt de dokter een kankergezwel vast, is het niet bij jou, dan is het bij je partner. En dan zijn we terug bij de eerste alinea. Dan komt er opeens een abrupt einde aan de levenslange routine. En nadat een van je naasten het bijltje erbij neergelegd heeft, begint de pret pas. Want nu heb je de ongelooflijke kans om al je vrienden van weleer nog eens te gaan opzoeken. En dat is pas dollen, want als je dan al zo 5 jaar bezoekjes afgelegd hebt, en je de kliniek beter kent dan je living, en je meer weet van begrafenissen dan een pastoor, kom je tot het besef dat er niet zoveel meer vrienden overblijven. Je houdt het psychisch nog wel een tijdje uit, tot je niet meer met vier overblijft om te kaarten, of tot je door je kinderen in een RVT wordt geplaatst, waar je omringd wordt door mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten.
Mijn punt is, wacht niet te lang op wat de toekomst brengt, maar doe nu direct wat je volgende jaar zou willen doen.

Als je weet dat je zo goed als alles geprobeerd hebt, kun je volgens mij met een geruster hart sterven.