Di-rect in Arnhem

Het concert was in jongerencentrum Willemeen in Arnhem. De datum was 15 maart 2002. Het concert begon om 22:00 uur, maar de zaal ging om 20:30 uur open. Ze speelden volgens mij vijftien nummers, de elf van hun debuut album Discover, en dan nog drie B-nummers van hun singles en nog een nummer. Maar ik zal maar bij het begin beginnen. We gingen met z’n drieën; ik, L en M. We hadden om half zeven in de stad op Willemsplein afgesproken, dan zouden we nog rustig wat gaan eten bij de Burger King en dan naar Willemeen toelopen. Maar in Arnhem aangekomen leek het ons maar beter om snel wat te eten te halen en dat bij Willemeen op te eten want er stonden al zo’n dertig meisjes voor de deur. Toen we daar ook stonden, keken we naar boven en wie stonden daar voor het raam? Spike en Jamie van Di-rect! Dat was heel cool, dus we stonden allemaal heeltijd naar boven te gapen. Het was ijskoud maar we vonden het niet erg, het wachten ging best snel en was ook heel leuk. Doordat ze daar voor het raam stonden leken ze hele gewone jongens en dat zijn het ook. Want een paar meiden gingen helemaal flippen, ze gingen op straat rennen voor trolleys langs enzo. Toen keek Jamie ons aan zo van ‘die zijn ook gek’. Het werd steeds kouder en iedereen kroop steeds dichter tegen elkaar aan, dus er kwamen ook leuke gesprekken. Zo bleek dat het nichtje van Tim er ook stond, maar dat geloofden wij niet. Maar toen ze foto’s liet zien geloofden we het ook weer wel. En toen ineens rende iedereen naar de zijkant van het gebouw, want dat was de deur die open zou gaan. Wij wisten niet wat we moesten geloven dus op een gegeven moment gokten we maar op de zijdeur. Goed gegokt, want de deur ging na een tijdje als eerste open. We hadden afgesproken dat als de deur open zou gaan, we elkaar vast zouden houden en niet meer loslaten tot we in de zaal waren. Dat was ook wel nodig, want er werd heel hard geduwd. We hadden een hele mooie plaats; midden voor, bijna tegen het podium. Er werd muziek gedraaid en we konden weer gaan wachten. Telkens als er een roadie het podium opkwam gingen we gillen enzo, dat was echt lachen. Om tien uur kwam eindelijk, met veel rook, Di-rect het podium op. Ze begonnen gelijk met spelen, en na het eerste nummer, Revenge, stelden ze zich voor en wat ze nog meer zeiden weet ik al niet meer. Ze speelden dus alle nummers van de cd Discover. Dat is een hele mooie cd, echt Di-rect. De nummers gaan over van alles; o.a. liefde, zelfmoord, skaten en kippen (?!). Ook staat er een cover op van The Who, het nummer My Generation. Want daar houden ze ook van, die sixties-rock, want een nummer dat ze ook speelden was This Is The Life I Live, origineel van The Q65. Dit zijn alle nummers die ze speelden, maar niet op volgorde want dat weet ik niet meer. (Dat ik de helft niet meer weet komt niet omdat het zo lang geleden is, maar ik was zo onder de indruk dat ik er niet helemaal bij was die avond geloof ik) Het eerste nummer van de cd is tegelijkertijd ook hun eerste single, namelijk Just The Way I Do, een lekker strak en ruig rock nummer, die hoog scoorde in de top 40. Daarna Discover, één van mijn favorieten. Een heel mooi opgebouwd nummer. Het begint met doffe drumslagen en een zacht gitaar melodietje erdoor. Daarna wordt het steeds harder, het is gewoon en mooi nummer, mooi gezongen en gespeeld. De volgende is Confidence, een beetje seventies, met veel bas erin. En die daarna, Free (to change the world) begint met een stukje piano. Bij het concert werd dat gespeeld door drummer Jamie. Dat is ook weer zo’n typisch Di-rect nummer; rustige coupletten en ruige refreinen waar iedereen bij begint te springen. Inside My Head is de volgende, een top 10 hit (nog steeds). Een rustige ballad met strijkers en Renske Endel in de videoclip. Tijdens dit nummer waren alleen de rode lampen aan en er kwam rook bij. Dat samen met dat prachtige nummer zorgde echt voor kippenvel. En dan het nummer waar ze mee begonnen op het concert, Revenge. Dat gaat over een meisje die zelfmoord pleegt. Ik vind het echt een goede om mee te beginnen, hij knalt van de eerste tot de laatste tel. En van de volgende weet ik ook wanneer ze hem speelde, My Generation als laatste. Deze wordt voor de verandering gezongen door gitarist Spike, en terecht, je zou denken dat hij echt stotterde. Dit nummer scoorde trouwens ook goed als tweede single. Ook de volgende wordt gezongen door Spike. Dat is Free Rider, een vrolijk nummer over een skater die allerlei kunstjes doet in de halfpipe, en dat loopt niet altijd evengoed af. I Can’t is de volgende, weer een wat rustiger nummer, maar toch zit er, zoals bij alle (rustige) Di-rect nummers, veel gitaar in. Daarna komt Get Away, een best-vrolijk-maar-toch-ook-weer-niet - nummer waar alles weer aan bod komt, beide zangers/gitaristen, de bassist en de drummer laten zich van hun beste kant horen. Maar ondanks dat alle stemmen duidelijk aan bod komen, klinkt het toch als één geheel, het is niet ‘too much’. Het laatste nummer op het album is On The Farm, juist, het kippennummer. Gezongen met een echt Texaans accent, over kippen die veel lol met elkaar hebben op de boerderij. Een nummer dat heel vrolijk gebracht wordt, maar als je goed luistert een heel muzikaal nummer is. In recensies staat dat het Hillbilly-punk is, maar ik heb nog nooit van Hillbilly-punk gehoord, dus het zal wel zo zijn. De vier nummers die niet op het album staan maar die ze wel speelden waren deze. Follow, een heel mooi nummer die op de single van Inside My Head staat. Het is wel een live versie dus daardoor verwachtte ik al dat ze live supergoed waren. Superman staat ook live op die single, beide lekker ruige nummers. Een andere is Goodbye, die kende ik niet. En de laatste die niet op het album staat is This Is The Life I Live, de cover van The Q65. Dat is net zoals My Generation heel goed gedaan en Tim speelde zelfs een stuk op de mondharmonica. Dat was het concert zo’n beetje, nou, qua muziek dan. Vergeten te zeggen dat elk nummer supergoed werd gespeeld. Ondanks dat Spike vertelde dat Jamie en hij een beetje ziek waren geweest, en Tim zelf vond dat hij niet goed klonk omdat hij last van zijn keel had, klonk het geweldig. Nadat ze na Get Away (hoe toepasselijk) weg waren gegaan kwamen ze nog terug natuurlijk. Ze speelden de allerlaatste twee nummers On The Farm en My Generation. De kip-imitatie van Spike was erg lachwekkend. Daarvoor hadden we trouwens ook nog even Lang Zal Hij Leven voor Jamie gezongen, want hij zou over een uurtje 18 worden. Toen ze écht weggingen, gooiden Spike en Jamie elkaar nog even een lekker frisse fles Spa over het hoofd. De flessen, drumstokken en handdoeken werden het publiek ingegooid. L ving de handdoek van Jamie (kwamen we later achter) en dat kwam goed uit, want M en ik hadden een truitje aan waar op geschreven mocht worden. Want ja, na tien minuutjes bijkomen kwam Tim het podium oplopen om handtekeningen uit te delen. Toen we daar stonden te wachten kwam Jamie aan de andere kant op het podium en daarna Bas, die kwam wel weer naar onze kant. Van Tim en Bas hadden we alledrie een handtekening. Op naar Jamie. Na ongeveer een half uur wachten stonden we eindelijk voor hem, maar wat gebeurt er? Hij moet meekomen. L had nog net een krabbel gekregen. En toen we achterom keken stond Spike daar ook nog, en daar was Lweer te laat voor. Dus we hadden alledrie drie handtekeningen. Toen moesten we maar weer naar huis. Het doel van het optreden was voor hen natuurlijk om lekker muziek te maken en om het publiek te vermaken. Er wordt zeker aan beantwoord, je kon zien dat ze het fantastisch vonden om te spelen, want ze begonnen steeds te lachen als wij gingen springen enzo. Verder vond ik het ook super, daar zijn gewoon geen woorden voor. De deelnemers zijn de heren van Di-rect. Dat is een jonge Haagse band. Hier is hun verhaal. ‘Rewind oktober 1999. Het moment waarop het verhaal van Di-rect begint. Even snel: de 15-jarige drummer Jamie Westland wil een nieuwe band beginnen. Samen met zijn vader Dick Westland en de Haagse muzikant Dennis van Hoorn wordt besloten jongens te zoeken die net als Jamie ook écht wat kunnen en die ook een nieuwe jonge band willen formeren. Een paar audities, flink wat rondvragen en nauwelijks een maand later staat de band er. Na nog geen drie uur samenspelen voelen Jamie Westland (drums), Frans 'Spike' van Zoest (gitaar), Bas van Wageningen (basgitaar) en Tim Akkerman (zang en gitaar) een klik zoals ze die nog nooit eerder voelden. Ook al kennen ze elkaar net, alle vier voelen ze dat ze op precies dezelfde golflengte zitten, dat de chemie tussen hen niet beter zou kunnen zijn en dat dit het is. Di-rect dus! Juist door die klik en het feit dat de vonken er vanaf het begin vanaf spatten, staat alles vanaf dat moment in het teken van Di-rect. De nummers lijken de vier (onder aanvoering van Tim Akkerman die al lang bezig was met het schrijven en componeren van nummers) zo uit hun mouw te schudden en binnen enkele maanden is er een demo-CD met vijf vette nummers die dan al staan als een huis. Vanaf dat moment gaat het allemaal nóg sneller. Radio 3-DJ Rob Stenders ziet Di-rect bij toeval een keer optreden en raakt net als vrijwel iedereen die de groep live ziet onmiddellijk in vervoering. Zelfs zo, dat hij een nummer van de demo een paar dagen later op de radio draait. Wat vervolgens zo ongeveer gebeurde, was dit: - Edwin Jansen, manager van o.a. Kane, hoort het nummer, herkent het van de demo die hij een paar weken daarvoor ontving en besluit de band zonder aarzeling te contracteren. - De interesse van platenmaatschappijen is Di-rect gigantisch, en na twee maanden wordt getekend bij Dino Music. - Dinand Woesthoff, zanger van Kane, en Dennis van Leeuwen, gitarist van Kane, zien de band een keer spelen, voelen ook dat er met Di-rect iets heel bijzonders aan de hand is en besluiten de groep te begeleiden in de aanloop naar het eerste album. Vervolgens werkt Di-rect samen met Dinand en Dennis aan een aantal van de composities en de live-performance. - Zes maanden later is Di-rect klaar om in het voorprogramma van de 'As long as you want this' -tour van Kane te spelen, wordt elke zaal schijnbaar moeiteloos platgespeeld en breekt de gekte nog meer los. De release van eerste single ( Just the Way) - voorjaar 2001- krijgt een droomstart: De release van eerste single ( Just the Way) - voorjaar 2001- krijgt een droomstart: Boxtopper, TMF Superclip, 3FM Megahit, nummer 1 in de Cyber Top 50. Tevens eindigt de single in de hogere regionen van de hitparade. De tweede single (My generation) - herfst 2001 - scoort zelfs nog beter. In de tussentijd werkt Di-rect aan zijn debuut-CD. Een album waarbij de band - zoals alles wat Di-rect aanpakt - niet over één nacht ijs gaat en niet voor de weg van de minste weerstand gaat. In de Bullet Sound-studio wordt - in eerste instantie - samen met Dinand en Dennis van Kane en Michel Schoots (Urban Dance Squad), vervolgens met Daniël Lohuës (Skik) en Alex Dirkse (die de plaat uiteindelijk heeft gemixed en gemastered) bijna een jaar lang aan die CD gewerkt. Een album dat - door de reacties van iedereen die de band inmiddels kent en live heeft zien spelen - moet gaan voldoen aan nogal hooggespannen verwachtingen. En nu - najaar 2001 - is het moment daar. Het moment waarop Di-rect laat horen dat niets wat in het afgelopen jaar over de band is gezegd, geschreven en gefluisterd over the top is geweest. Het bewijs heet Discover. Een plaat waar - zo heeft Di-rect het ook bedoeld - ook echt veel op te ontdekken valt. Discover swingt, rockt, verrast, stoomt, pakt, sprankelt, kookt, funkt, gaat, knalt, beukt en laat je uiteindelijk volslagen groggy achter. "Wij trekken ons van al die overspannen verhalen over Di-rect niets aan," zegt Spike. "Wij zijn gewoon ons ding gaan doen en hebben de plaat willen maken die ons voor ogen stond. Een gevarieerde plaat die knalt en waarop de kracht en energie die wij in ons hebben moest over komen. En that's it. We zijn allemaal onwijs trots dat we deze plaat hebben mogen maken en we zijn ook supertrots op hoe de plaat is geworden. We hebben hier meer dan een jaar naar toe geleefd. Ja, wij geloven er in”.’ (Van de Di-rect site) Natuurlijk ken ik de deelnemers. Ze waren vaak op TMF, MTV en The Box met hun singles, ze stonden vaak in bladen als Hitkrant en Break Out!, en natuurlijk ook op de radio. Maar ik had ze nog nooit ‘in het echt’ gehoord en gezien. De middelen die zijn gebruikt om tot dit resultaat te komen zijn er niet veel. Ja, de muziek natuurlijk. Maar het licht was ‘gewoon’, ze hadden ‘gewone’ kleren aan en er waren verder geen special effects. Behalve als rook een special effect is, dan wel. Het behoort tot de stroming ‘popmuziek’, en dan in het genre ‘rock’. Rock is volgens mij één van de eerste soorten popmuziek en er zijn weer zoveel verschillende soorten rock. Daardoor kun je ook niet zeggen dat een band bijvoorbeeld alleen maar hardrock maakt, want er zijn altijd wel een paar nummers bij die weer bij een ander soort rock horen. Dit zijn de nummers van de cd Discover en wie ze hebben geschreven. - Just the way I do: Tim Akkerman - Discover: Tim Akkerman - Confidence: Tim Akkerman en Daniël Lohuës - Free: W. Wilson, N. Richard en E.W. Hubbard Jr. - Inside my head: Tony Cornelissen en Ricardo Pronk - Revenge: Tim Akkerman - My generation: Pete Townshend - Free Rider: Spike van Zoest, Bas van Wageningen en Daniël Lohuës - I can't: Tim Akkerman - Get away: Tim Akkerman - On the farm: Spike van Zoest, Tim akkerman en Daniël Lohuës

Wat ik ervan geleerd heb zou ik niet weten, ik denk dat deze vraag alleen te beantwoorden is als je naar een tentoonstelling of museum bent geweest. Wat de meeste indruk op me heeft gemaakt weet ik wel, dat was de hele avond als geheel. Van zes uur tot half één ’s nachts heb ik het naar m’n zin gehad. Alles was leuk, het wachten buiten, het wachten binnen, het concert, de handtekeningen, enz. En wat iedereen ook beweert over Di-rect, (ze zouden arrogant zijn en nep omdat ze bij elkaar gezocht zijn) het is allemaal niet waar. Want ik heb nog nooit van iemand gehoord dat leden van een band voor het concert voor het raam stonden en terugzwaaien als je naar hen zwaait. En ook niet dat ze na een concert nog een uur handtekeningen uit gingen delen. En als er bands zouden zijn die dat doen, zijn ze vast niet zo goed als Di-rect… Want dat is iets wat ook veel indruk op me heeft gemaakt, het is bijna onbegrijpelijk dat zo’n jonge band al zo goed kan spelen. Want ik heb concerten gehoord van bands waar ik ‘evenveel’ fan van was, en die waren vaak minder goed, dus Di-rect krijgt van mij toch wel een eerste plaats… Ik ga zeker nog vaker naar een concert van Di-rect. Op 19 april om precies te zijn. Dan spelen ze in Zeist, en daarna wil ik zeker nog vaker gaan, misschien komen ze nog wel een keer in de buurt na de zomervakantie. Ik vind het zeker kunst, muziek is kunst. Ik vind het heel knap dat iemand zoveel nummers kan schrijven, en eigenlijk een beetje op commando. Want ze kregen een platencontract, en toen moest er natuurlijk een album gemaakt worden. Dus moest vooral Tim ineens heel veel nummers schrijven. Dat vind ik erg knap. En wat ik ook eigenlijk niet begrijp is dat ze al die nummers helemaal uit hun hoofd kennen, dat is natuurlijk bij alle bands zo, maar toch. En dan in het geval van Tim en Spike ook nog zingen én gitaarspelen tegelijk. Voor dit verslag heb ik niet echt bronnen gebruikt, ik heb al zoveel over ze gelezen en om hun muziek te beschrijven heb ik geen bronnen nodig. Het enige is de biografie, die heb ik van Di-rect.com gekopieerd en een beetje veranderd. Want waarom zou ik het helemaal over gaan typen in mijn eigen woorden, als hetzelfde verhaal kant en klaar op de site staat, het komt toch op hetzelfde neer.