Dekolonisatie in het Midden-Oosten: Palestina

Inleiding:

De joden, Arabieren, en de moslims zien Palestina als het heilige land. Het was een erg belangrijk gebied voor ze geweest. Overal ter wereld zijn wolken sinds de 19e eeuw bezig op volken te stichten.

Dat ze Palestina als heilig land zien is begrijpelijk. De joden en de Arabieren wilden in Palestina volken stichten.

Theodor Herzl (Een Hongaarse Jood. Grondlegger van het politieke zionisme. Voor velen de feitelijke stichter van de staat Israël.) zette zich in om een nieuwe joodse staat te stichten. Hij zag namelijk, omdat hij journalist was, dat er veel antisemitisme in de wereld was, vooral in Oost-Europa. Maar In dat gebied woonden al lang de Arabieren en zij wilde net als de joden in Palestina een eigen staat stichten. De Arabieren waren niet van plan om een deel van hun land aan de joden af te staan.

Argumenten:

Ik snap dat de Arabieren niet een deel van hun land aan de joden wilde afstaan. Je wilt het beste voor jezelf en je volk, en je denkt dan niet aan een ander volk of land.


Het Turkse Rijk waar Palestina ook onder viel, vocht mee in de WO1 aan de kant van Duistland. De Engelsen wisten dat de Arabieren en de joden een eigen staat in Palestina wilden hebben. De Engelsen probeerde daarom door middel van beloftes de Arabieren en de joden aan hun kant te krijgen. Ze beloofde de Arabieren te helpen met het stichten van een Arabisch rijk, waarvan Palestina deel uit zou maken. Maar tegelijk beloofde de Engelsen in 1917 in de Balfour-declaratie een ‘nationaal tehuis’ aan de joden.

Het is opzich wel slim van de Engelsen om de Arabieren en joden dingen te beloven, waardoor ze aan de kant van de Engelsen gaan staan. Maar ik vind dat ze wel hun beloftes moeten nakomen, en het is misschien niet slim geweest om de Arabieren en de joden iets te beloven.

Toen het Turkse rijk uiteen viel wezen de Arabieren en de joden op de beloftes van de Engelsen. Engeland wist hier geen raad mee.

Ik vind dat Engeland de beloftes die ze hebben gemaakt moeten nakomen. De Arabieren en de Joden hadden het wel kunnen zien aankomen denk ik. Ze waren te mooi om waar te zijn, en aan allebei de volken belooft.

Rond 1929 ontstond er spanning tussen de Arabieren en de joden. Engeland deed niet veel, hielp niet de Arabieren en niet de Joden.

Engeland hadden natuurlijk bij allebei beloftes en het zou moeilijk zijn geweest om er maar een te helpen. Toch vind ik dat Engeland had kunnen helpen, door bijvoorbeeld een oplossing te bedenken. Of te bemiddelen.

Er kwamen nog meer problemen toen de tweede wereld oorlog kwam. De joden werden vervolgd door de nazi’s. Er werden vele joden vermoord tijden de Holocaust. Veel joden sloegen op de vlucht naar Palestina waardoor het aantal joden daar ook sterk groeide.

Begrijpelijk dat de joden op de vlucht sloegen. Ik had hetzelfde gedaan. Je wilt natuurlijk niet vermoord worden.

Conclusie:

De joden wilden nog steeds een eigen staat stichten, De verenigde Naties hielpen met zoeken naar een oplossing van het probleem. Ze wilde Palestina verdelen onder de joden en de Arabische inwoners van Palestina: de Palestijnen.

Ik vind dat een goede oplossing van De verenigde Naties. Dan hebben ze allebei wat ze willen.

Maar de Palestijnen en de joden waren het hier niet mee eens. Er ontstonden weer nieuwe spanningen tussen de Arabieren en de joden. De joden riepen op 14 mei 1948 de staat Israël uit. Het was een begin van een voortdurende spanning en uitbarstingen van geweld tussen Israël en de Palestijnen.


Tot op de dag van vandaag zijn er grote problemen tussen joden en palestijnen.