Stelopdracht

Nederlands opdracht 23

Stiekeme Streepjes
De beginfase –wat zijn de symptomen van een reuzenkrokodil?
Dit verhaal gaat niet over een speciaal voorval, maar over een steeds terugkerende gebeurtenis. Iedere leerling op deze school zal het probleem kennen, het begint iedere keer weer hetzelfde. Argeloos loop je de klas binnen, je zegt wat tegen je buurman, pakt je boek en gaat zitten. Je voelt je oké, klaar om je weer in een nieuw lesuur te storten. Eén blik naar de hoek van het lokaal is al voldoende om je van dat idee af te helpen: daar zit weer zo’n type leraar, gluiperig grijnzend rondturend door het lokaal, op zoek naar verse slachtoffers. En je hoort het ze denken, telkens weer opnieuw: “Ik heb stiekeme plannetjes en slimme streken...” Dit beeld is voldoende om je de hele les de slappe lach te laten hebben, wat voor de leraar natuurlijk de perfecte situatie is om zijn of haar stiekeme plannetjes en slimme streken uit te voeren. En de les begint. Terwijl je met je buur nog net even wat pennen en de laatste roddels uitwisselt begint het al: de leraar, die we verder maar “de reuzenkrokodil” zullen noemen, naar het boek van Roald Dahl over een krokodil die ook stiekeme plannetjes en slimme streken heeft, loopt naar zijn bureau. Hij pakt een blaadje... een pen... de spanning is te snijden... en hij kalkt een naam neer. De stilte is verbroken, geroddel alom. Wie was het? Wiens naam staat op het blaadje? Betekent dit al strafwerk? Wat moeten we overschrijven? Er heerst vanaf nu een gespannen sfeer.
De afsluiting –wat zijn de gevolgen voor jou?

Er zijn van die leraren die namen op het bord schrijven in plaats van op een blaadje, die de krijtstreepjes erachter eerlijk met de rest van de wereld willen delen, wat natuurlijk logisch is. Want het doel van strafwerk is natuurlijk om leerlingen hun mond te laten houden, en als dat alleen al met dreigen lukt scheelt een hoop moeite en papier. Maar in de les van dit type leraar zijn we niet, wij zijn in de les van een reuzenkrokodil-type leraar, het soort die strafwerk niet geeft met als doel leerlingen de mond te snoeren, maar voor de kick. De namen schrijven zij stiekem op een blaadje, zodat niemand het kan zien, op momenten dat niemand kijkt kalken zij er streepjes naast en op deze manier lukt het ze de leerlingen er niet altijd bewust van te maken dat zij in de gevarenzone zitten. Wat natuurlijk betekent dat de kans op strafwerk, en dus de kick, sterk vergroot is. En zij maar denken dat wij hun stiekeme plannetjes en slimme streken niet doorhebben, nou mooi wel dus. Dit type leraren, ik kijk er zó doorheen! Maar verandering erin brengen... dat is een ander verhaal. Als mensen –of reuzenkrokodillen- ergens op kicken, ook al zijn het foute dingen, dan help je ze daar niet zo makkelijk vanaf zonder eerst 5 jaar psychologie gestudeerd te hebben. En daardoor zijn het elke les weer de verkeerde personen, de slachtoffers van het egoistische geweld van de reuzenkrokodil, die strafwerk meekrijgen. En na elke les weer komen de reuzenkrokodil en het slachtoffer beide heel vol het lokaal uitgewandeld. De één met een volle agenda, de ander met een vol hoofd, vol met stiekeme plannetjes en slimme streken.