Wolfgang Borchart

Biographie van Borchert vanuit een personaal perspectief in de ik-vorm… Mijn naam is Wolfgang Borchert. Ik ben geboren op twintig mei 1921. ben enig kind, mijn vader Fritz Borchert is leraar en mijn moeder is schrijfster. Ook ik schrijf gedichten en verhalen maar beoefen ook later het theater en cabaret. (tegen de wil in van mijn beide ouders). Wereldoorlog 1 is net voor mijn geboorte beëindigd (1914-1918) maar ik behoor tot de generatie die de nasleep ervan te verduren krijgt. Ik groei op in Hamburg in het stadsdeel Eppendorf. Mijn vader is een ingetogen man. Maar heeft mij ooit beschreven als een natuurverbonden persoon die houdt van de uitstapjes naar het bos en veel wil weten over geschiedenis. Met mijn moeder heb ik een bijzonder band. Zij had, door haar extroverte gedrag, werkelijke invloed op mij. Voor haar broer dus mijn oom (Hans Salchow) had ik een grote bewondering, hij was een man die van het leefde genoot, en veel risico nam. In 1933, wanneer Hitlers macht groeit ervaar ik de eerste kenmerken van het Nazi-regime. Ik ben dan twaalf en wordt zo als bijna alle jongens van mijn leeftijd opgeroepen om aan de Hitlerjugend deel te nemen. Op 15-jarige leeftijd begin ik met mijn eerste gedichten, in deze gedichten komt vooral de stijl van mijn grote voorbeelden (Rilke en Ringelnatz) naar voren. En blijft mijn eigen talent in gebreken. In 1938 verlaat ik de Realschule als een 17-jarige vent met een excentrieke (kleding)-smaak. Mijn grote wens is om te gaan acteren, maar mijn ouders zijn het hier niet mee eens. Zij willen dat ik bij een boekhandelaar in Hamburg in de leer ga. Maar zonder dat mijn ouders dit weten neem ik acteerlessen. In Maart 1941 slaag ik voor mijn acteeropleiding en voel me goed thuis bij de ‘Reichstheaterkammer’. Het gaat goed met mijn leven maar zoals altijd duurt dat niet lang. In juni 1941 moet ik het leger in en kort daarop wordt ik uitgezonden naar het oostfront in in de SU. Daar word ik ooggetuigen van het verschrikkelijk leed dat mensen elkaar aandoen in oorlogen. Onze manschappen verliezen. Mijn gezondheid gaat achteruit en in 1942 wordt ik gevat door geelzucht, maar ik wordt ook gevangen gezet omdat ik door het leger ervan wordt verdacht mijzelf te hebben verzwakt om het leger uit te mogen. Ik wordt in een soort ‘gevangenisziekenhuis’ gezet in Nürnberg. Ik kan vrij worden gesproken maar er is ook een kans dat ik de doodstraf krijg! Gelukkig wordt ik vrijgesproken maar mijn gezondeheid wordt slechter en slechter. Hamburg wordt in ’42 getroffen door een bom die de nazi’s zou moet afschrikken. De stad wordt er alleen maar slechter op. De stad heeft geen rust, ik ook niet. In die tijd treedt ik als cabaretier in ‘Bronzenkeller’ op. Waarin ik liederen en verzen voordraag. Weer wordt ik opgeroepen voor het leger en in 1944. ik realiseer mij dat ik niet veel tijd meer heb om mijn liefde voor de kunst en literatuur te uitten. Maart ’45 verliezen onze troepen van de fransen. Vanuit het zuiden van de Mains vlucht ik te voet! Terug naar mijn geboortestad. 10 mei kom ik in Hamburg aan en wordt herenigd met mijn ouders. In januari 1947 schrijf ik mijn bekendste toneelstuk ‘Draußen vor der Tur’. Ik schrijf in de laatste maanden van mijn leven 22 vertellingen/verhalen. Op 20 November van dat Jaar sterf ik op 26-jarige leeftijd.