Opart
Voorwoord
Ik heb voor dit onderwerp gekozen omdat ik niks kon vinden over Bridget Riley. Het enige wat ik over haar kon vinden was dat ze een Opart kunstenares was. Daarom koos ik voor het onderwerp Popart, Opart& Kinetische kunst en ik wilde er wat over leren. OP ART, LICHTKUNST EN KINETISCHE KUNST In de jaren '50 en '60 raakten de OP Art en de Kinetische kunst in de mode, waar de elektronische effecten of schijnbaar elektronische effecten doelbewust in toegepast werden. In Op Art, dat officieel Optical Painting heette, schilders kunstenaars, als Bridget Riley briljante tweedimensionale patronen, die zonder technologische hulpstukken een driedimensionale werking op het oog van de toeschouwer schenen te hebben. Hoewel de OP Art-kunstenaars geen gebruik maakten van moderne technologie, wordt deze kunstvorm vaak in
verband gebracht met de elektrische lichtkunst. Alexander Calder, die tot een van de grootste kinetische kunstenaars wordt beschouwd, experimenteerde in de jaren twintig al met bewegende sculptuur. Ook de kinetische kunst wordt veelal in verband gebracht met Lichtkunst, omdat veel lichtkunstenaars ook kinetische kunstwerken hebben gemaakt of veel met andere kinetische kunstenaars hebben samengewerkt. Zo werkte Nicholas Schöffer zowel met licht als met beweging in zijn werk. Bovendien was hij samen met de kinetische kunstenaar Jean
Tinguely en Otto Piene lid van de Zerogroep. De Zerogroep uit eind jaren '50, legde een verband met de ruimtevaart.
Popart
Pop Art is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van Popular Art. Het ontstond begin jaren vijftig in Engeland en kwam - onafhankelijk daarvan - enkele jaren later ook op in Amerika. Pop Art streeft een onpersoonlijke kunst na en de onderwerpen hierbij zijn gekozen uit het dagelijkse leven. De onderwerpen worden enerzijds vaak afgebeeld, tot vervelens toe; anderzijds werden voorwerpen sterk uitvergroot of werd een onbelangrijk detail geïsoleerd getoond of afgebeeld. De popkunstenaars vonden hun inspiratie in verschillende facetten van de moderne consumptiemaatschappij: alledaagse producten van supermarkten en warenhuizen. Zij gaven deze voorwerpen onpersoonlijk weer, zonder blijk van emotionele relatie tussen henzelf en het onderwerp. Om ook in de schildertechniek elk persoonlijk element te vermijden, maakten zij gebruik van druktechnieken (o.a. zeefdruk) of schilderden zij met felgekleurde plastic-, metaal- of emailverven (brandverf). De Amerikaanse Pop Art met New York als artistiek centrum is agressiever en overweldigender dan die in Engeland, o.a. door gebruik van close-ups en de enorme formaten.
In 1960 was de mode om bestaande foto’s te verwerken tot één geheel
De Pop Art in Amerika kwam op gang in 1962 toen een paar kunstenaars, hun werk toonden op de eerste Pop Art tentoonstelling in Amerika. Deze trok niet de verwachte belangstelling en dus vond een kleine groep mensen de nieuwe kunststroming erg interessant en een overgroot deel vond ze ‘een kleine kliek kunstenaars, verzamelaars en handelaars die erin slaagden een nieuwe kunstbeweging uit de grond te stampen om er hun slag mee te slaan’. De moderne kunstwereld was de mening toegedaan dat de Pop Art verraad pleegde aan de moderne kunst, die ze met zoveel moeite het imago van intellectuele, emotionele en serieuze bezigheid had proberen te bezorgen. Maar tegelijkertijd beseften de critici ook dat wat er nu met de kunst gebeurde iets moest betekenen. De belangrijkste Pop Art artiest is zonder twijfel Andy Warhol. Hij begon als reclameschilder. Zijn levensmotto hield in dat hij niet anders wou zijn; gewoon zoals iedereen: “Iedereen ziet er hetzelfde uit en doet hetzelfde”. Ook was hij de kunstenaar die de codes en machinaties binnen de business openlijk uitriep tot de belangrijkste aspecten van zijn kunst. Individualiteit, emotie, eeuwigheidswaarde en uniciteit waren niet aan hem besteed. Onder invloed van de groeiende massamedia en de nieuwe mogelijkheid om veel te reizen, ging de grens tussen de Amerikaanse en de Europese kunst vervagen. De internationale kunst, waarin alle regionale en nationale karakterkenmerken waren verdwenen. Te midden van alle kunststromingen die in deze periode ontstonden, was de Amerikaanse Pop Art wel het spectaculairst. De toepassing van industriële werkwijzen en het gebruik van volstrekt alledaagse en dus voor de massa herkenbare motieven uit de consumptiemaatschappij, maar vooral het ogenschijnlijk uitbannen van elke persoonlijkheid van de maker, bepaalden in sterke mate haar populaire karakter. Het werd een kunstvorm in oplage; voor alles en iedereen. Naast de Amerikaanse Pop Art bestaat er ook een veel ‘zachtere’ Britse variant. De Amerikaanse Pop Art had onmiskenbaar het karakter van een artistiek bombardement ("pop" betekent dan ook "knal"). Het overstemde alles wat er zich in die dagen voordeed en eiste daarom brutaalweg de voorrang op; In Londen, was echter een aantal kunstenaars de Amerikanen vooraf gegaan. Niettemin wordt de Britse Pop Art wel eens opgevat als een afgeleide van de Amerikaanse variant, als een verzwakte variant. Een bekende Britse Pop Art kunstenaar is Peter Blake. Zijn interesse gaat weliswaar uit naar populaire ideeën, toch lijkt hij ze liever te zoeken in het verleden dan in de overdreven "stijl" van de Hollywood-showbizz van zijn eigen tijd. Bovendien wou hij, trouw aan de traditie, voor alles een echte schilder zijn en zou hij het liefst naar model werken. Zijn onderwerpen vond hij vooral in souvenirs, ansichtkaarten, stripverhalen, medailles en boeken zoals "Alice in Wonderland". Ook kermisattracties en popartiesten (zoals de Beatles) konden hem bekoren. Beroemder dan Peter Blake is Davit Hockey. Dit is een verfijnde esthetische kunstenaar die alle trekken van een echte popster vertoont. Hij is met zijn homoseksualiteit en zijn feilloze gevoel voor publiciteit te vergelijken met Warhol. Thema's in zijn werk zijn, naast portretten van familie en vrienden, onbewoond ogende bungalows, tuinen en parken met palmbomen en tuinsproeiers, klassieke uitzichten en moderne interieurs. Het grote verschil tussen beiden heeft ervoor gezorgd dat men altijd spreekt over de Amerikaanse of de Britse variant. In de jaren zestig bereikte de belangstelling voor de Pop Art in ons land een hoogtepunt. Een groep getalenteerde jonge kunstenaars heeft kortere of langere tijd onder invloed van deze kunstrichting gewerkt. Ze hebben een opmerkelijke bijdrage geleverd aan de Nederlandse Pop Art. Pop Art kunstenaars hebben zonder uitzondering in latere jaren erkenning gekregen en hun werk is in belangrijke museumcollecties opgenomen. Mijn eigen mening! Ik vind de stroming Pop Art een van de leukste kunstrichtingen, want je kunt er je eigen fantasie in toepassen. Het is wel een aparte vorm van kunst. De kunstwerken zijn meestal vrolijk en kleurrijk en ook zijn de beelden erg duidelijk. Je weet wat de kunstenaar wil laten zien en wat er bedoeld wordt met een kunstwerk. Zelf houd ik niet echt van schilderijen van bijv. Rembrand. Dat vind ik zo precies geschilderd en het heeft een sombere uitstraling. Als je dat in je huis hebt hangen geeft dat een hele andere sfeer dan wanneer je een kunstwerk van Pop Art aan de muur hangt. Ik denk dat je van deze kunststroming moet houden en dat de meningen hier over erg verdeeld zijn. Iemand die een ouderwetse stijl heeft in zijn huis zal zeker geen kunstwerk van Andy Warhol in zijn huis hangen. Slotwoord Ik weet nu meer over Opart Popart& kinetische kunst. En al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Bronvermelding www.opticalart .nl
www.google.nl
En daarvan werd ik verwezen naar andere sites die ik vergeten ben.
Ik heb voor dit onderwerp gekozen omdat ik niks kon vinden over Bridget Riley. Het enige wat ik over haar kon vinden was dat ze een Opart kunstenares was. Daarom koos ik voor het onderwerp Popart, Opart& Kinetische kunst en ik wilde er wat over leren. OP ART, LICHTKUNST EN KINETISCHE KUNST In de jaren '50 en '60 raakten de OP Art en de Kinetische kunst in de mode, waar de elektronische effecten of schijnbaar elektronische effecten doelbewust in toegepast werden. In Op Art, dat officieel Optical Painting heette, schilders kunstenaars, als Bridget Riley briljante tweedimensionale patronen, die zonder technologische hulpstukken een driedimensionale werking op het oog van de toeschouwer schenen te hebben. Hoewel de OP Art-kunstenaars geen gebruik maakten van moderne technologie, wordt deze kunstvorm vaak in
verband gebracht met de elektrische lichtkunst. Alexander Calder, die tot een van de grootste kinetische kunstenaars wordt beschouwd, experimenteerde in de jaren twintig al met bewegende sculptuur. Ook de kinetische kunst wordt veelal in verband gebracht met Lichtkunst, omdat veel lichtkunstenaars ook kinetische kunstwerken hebben gemaakt of veel met andere kinetische kunstenaars hebben samengewerkt. Zo werkte Nicholas Schöffer zowel met licht als met beweging in zijn werk. Bovendien was hij samen met de kinetische kunstenaar Jean
De Pop Art in Amerika kwam op gang in 1962 toen een paar kunstenaars, hun werk toonden op de eerste Pop Art tentoonstelling in Amerika. Deze trok niet de verwachte belangstelling en dus vond een kleine groep mensen de nieuwe kunststroming erg interessant en een overgroot deel vond ze ‘een kleine kliek kunstenaars, verzamelaars en handelaars die erin slaagden een nieuwe kunstbeweging uit de grond te stampen om er hun slag mee te slaan’. De moderne kunstwereld was de mening toegedaan dat de Pop Art verraad pleegde aan de moderne kunst, die ze met zoveel moeite het imago van intellectuele, emotionele en serieuze bezigheid had proberen te bezorgen. Maar tegelijkertijd beseften de critici ook dat wat er nu met de kunst gebeurde iets moest betekenen. De belangrijkste Pop Art artiest is zonder twijfel Andy Warhol. Hij begon als reclameschilder. Zijn levensmotto hield in dat hij niet anders wou zijn; gewoon zoals iedereen: “Iedereen ziet er hetzelfde uit en doet hetzelfde”. Ook was hij de kunstenaar die de codes en machinaties binnen de business openlijk uitriep tot de belangrijkste aspecten van zijn kunst. Individualiteit, emotie, eeuwigheidswaarde en uniciteit waren niet aan hem besteed. Onder invloed van de groeiende massamedia en de nieuwe mogelijkheid om veel te reizen, ging de grens tussen de Amerikaanse en de Europese kunst vervagen. De internationale kunst, waarin alle regionale en nationale karakterkenmerken waren verdwenen. Te midden van alle kunststromingen die in deze periode ontstonden, was de Amerikaanse Pop Art wel het spectaculairst. De toepassing van industriële werkwijzen en het gebruik van volstrekt alledaagse en dus voor de massa herkenbare motieven uit de consumptiemaatschappij, maar vooral het ogenschijnlijk uitbannen van elke persoonlijkheid van de maker, bepaalden in sterke mate haar populaire karakter. Het werd een kunstvorm in oplage; voor alles en iedereen. Naast de Amerikaanse Pop Art bestaat er ook een veel ‘zachtere’ Britse variant. De Amerikaanse Pop Art had onmiskenbaar het karakter van een artistiek bombardement ("pop" betekent dan ook "knal"). Het overstemde alles wat er zich in die dagen voordeed en eiste daarom brutaalweg de voorrang op; In Londen, was echter een aantal kunstenaars de Amerikanen vooraf gegaan. Niettemin wordt de Britse Pop Art wel eens opgevat als een afgeleide van de Amerikaanse variant, als een verzwakte variant. Een bekende Britse Pop Art kunstenaar is Peter Blake. Zijn interesse gaat weliswaar uit naar populaire ideeën, toch lijkt hij ze liever te zoeken in het verleden dan in de overdreven "stijl" van de Hollywood-showbizz van zijn eigen tijd. Bovendien wou hij, trouw aan de traditie, voor alles een echte schilder zijn en zou hij het liefst naar model werken. Zijn onderwerpen vond hij vooral in souvenirs, ansichtkaarten, stripverhalen, medailles en boeken zoals "Alice in Wonderland". Ook kermisattracties en popartiesten (zoals de Beatles) konden hem bekoren. Beroemder dan Peter Blake is Davit Hockey. Dit is een verfijnde esthetische kunstenaar die alle trekken van een echte popster vertoont. Hij is met zijn homoseksualiteit en zijn feilloze gevoel voor publiciteit te vergelijken met Warhol. Thema's in zijn werk zijn, naast portretten van familie en vrienden, onbewoond ogende bungalows, tuinen en parken met palmbomen en tuinsproeiers, klassieke uitzichten en moderne interieurs. Het grote verschil tussen beiden heeft ervoor gezorgd dat men altijd spreekt over de Amerikaanse of de Britse variant. In de jaren zestig bereikte de belangstelling voor de Pop Art in ons land een hoogtepunt. Een groep getalenteerde jonge kunstenaars heeft kortere of langere tijd onder invloed van deze kunstrichting gewerkt. Ze hebben een opmerkelijke bijdrage geleverd aan de Nederlandse Pop Art. Pop Art kunstenaars hebben zonder uitzondering in latere jaren erkenning gekregen en hun werk is in belangrijke museumcollecties opgenomen. Mijn eigen mening! Ik vind de stroming Pop Art een van de leukste kunstrichtingen, want je kunt er je eigen fantasie in toepassen. Het is wel een aparte vorm van kunst. De kunstwerken zijn meestal vrolijk en kleurrijk en ook zijn de beelden erg duidelijk. Je weet wat de kunstenaar wil laten zien en wat er bedoeld wordt met een kunstwerk. Zelf houd ik niet echt van schilderijen van bijv. Rembrand. Dat vind ik zo precies geschilderd en het heeft een sombere uitstraling. Als je dat in je huis hebt hangen geeft dat een hele andere sfeer dan wanneer je een kunstwerk van Pop Art aan de muur hangt. Ik denk dat je van deze kunststroming moet houden en dat de meningen hier over erg verdeeld zijn. Iemand die een ouderwetse stijl heeft in zijn huis zal zeker geen kunstwerk van Andy Warhol in zijn huis hangen. Slotwoord Ik weet nu meer over Opart Popart& kinetische kunst. En al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Bronvermelding www.opticalart .nl
www.google.nl
En daarvan werd ik verwezen naar andere sites die ik vergeten ben.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden