Anne Frank huis

• Voordat ik het Anne Frank Huis bezocht heb had ik haar dagboek al gelezen. Ik ben daar achteraf blij om omdat ik zo een stuk meer er vanaf wist. Het had anders denk ik een stuk minder interessant geweest. Nu wist ik van bepaalde plekken iets omdat ze er over had geschreven. Anders had ik dat niet geweten. • Het Anne Frank Huis is bij iedereen algemeen bekend. Deze bekendheid komt allemaal door het dagboek van Anne Frank. Iedere dag staan er lange rijen voor het Anne Frank Huis en miljoenen mensen hebben dit museum ook al een keer bezocht. Anne Frank was samen met haar familie en nog een andere familie 25 maanden ondergedoken in het onderduikpand dat aan de prinsengracht 265 lag. Daar heeft ze ook haar dagboek geschreven. Haar dagboek is nu wereldberoemd en in meer dan 60 talen uitgegeven. Het origineel staat nog in het huis en dat heb ik dus ook gezien. Dat was heel raar. Je kunt niet beseffen dat de nu wereldberoemde Anne Frank dat boek in haar handen had in die tijd. Dat ze het echt heeft vastgehouden. Ze zou nooit hebben gedacht dat er nu miljoenen mensen het pand zouden hebben bezichtigt. Alles wat Anne dacht of voelde schreef ze in haar dagboek. Haar dagboek was het enige waarin ze volledig zichzelf kon zijn en zich voor niets hoefde te schamen. Het verhaal wordt verteld tijdens een hele rondleiding door het huis. Daarbij gebruiken ze voorwerpen, citaten uit het dagboek, foto’s, videobeelden en historische documenten. Het pand aan de Prinsengracht waar Anne Frank zat ondergedoken bestaat uit 2 delen: Het voor- en het achterhuis. In het voorhuis zat het bedrijf van Anne’s vader, Otto frank. Op de begane grond zit het magazijn en daarboven zaten de kantoren en de opslagruimte. In het achterhuis, waar je kon komen d.m.v een draaiende boekenkast, dook de familie Frank, Vader Otto Frank, moeder Edith Frank en hun dochters Margot en Anne Frank onder op 6 juli 1942. Het was maar een kleine ruimte voor hen. Maar helaas komen er een week later nog meer onderduikers in het achterhuis, Hermann en Augustine van Pels met hun zoon Peter. In november 1942 kwam ook Fritz Pfeffer er nog bij. Wat er voor zorgde dat Anne haar kamer moest delen met hem. 25 maanden hebben ze daar met zijn allen in angst moeten leven in een zeer kleine ruimte. Ze moesten erg zacht lopen en spreken om hun zelf niet te verraden. Ze kwamen daar door hulp van de kantoormedewerkers. Toch was het uitkijken omdat de magazijnmedewerkers van niks wisten. • De reden dat ze onder moesten duiken was omdat in 1940 Nederland bezet werd door Duitsland. Vanaf toen waren Joden nergens meer welkom en werden opgepakt om naar concentratiekampen gestuurd te worden. De familie Frank was zelfs nog wel naar Nederland verhuisd omdat ze dachten dat ze daar veiliger was. Op 4 augustus worden de na 25 maanden ondergedoken te hebben gezeten opgepakt. Ze waren verraden. Helaas is nooit duidelijk geworden wie dat heeft gedaan. De onderduikers werden afgevoerd naar concentratiekampen en de enige die het overleefd heeft is de vader van Anne, Otto Frank. Hij heeft er ook voor gezorgd dat het dagboek van Anne uitgegeven werd. Na de arrestatie is het huis leeggehaald maar voor de rest is alles nog hetzelfde gebleven. Het voorhuis is nagebouwd van foto’s en oude bouwtekeningen zoals het vroeger ongeveer geweest zou moeten zijn. • Hoe ziet het huis eruit? In het magazijn en in de maalkamer staat een vitrine met voorwerpen die werden gebruikt in de periode dat de kamer nog in gebruik was. In de vitrine in het kantoor van Miep Gies, Jo Kleiman en Bep Voskuijl
staan de persoonsbewijzen van Miep Gies en Bep Voskuijl en de typmachine waar Miep op werkte. Jo Kleiman was de directeur van het bedrijf, op deze manier wist hij het bedrijf uit handen van de Duitsers te houden. In de opslagruimte zie je op het raam een foto van een razzia op de Gelderskade (26 mei 1943). In de vitrine staan dingen die te maken hadden met de Jodenvervolging in Nederland. Er staat een Jodenster die alle Joden zichtbaar moesten dragen vanaf 3 mei, een bord met daarop “Verboden voor Joden”. Een oproep voor de “tewerkstelling” in Duitsland van 15 juli 1942, de oproep van Margot, dit was ook de directe aanleiding om onder te duiken, de ansichtkaart die de familie Frank een dag voordat ze onderdoken verstuurd had naar familie in Zwitserland en een foto van Fritz Pfeffer met zijn zoon uit 1938. In het Achterhuis waar de kamer van Otto, Edith en Margot Frank was, staan nog de potloodstrepen die de groei aangeven van de kinderen tijdens het onderduiken. Ook zie je een kaartje van Normandië waar Otto Frank de opmars van de geallieerden bijhield. Verder staan er op de muren nog wat citaten uit het dagboek van Anne Frank en de dingen die daar bij horen, zoals Margot’s Latijnse lessen, een gebedenboek wat Anne van haar moeder heeft gekregen en een boek van Otto. In het achterhuis in de kamer van Anne en Fritz Pfeffer zijn de muren versierd met filmposters en prentbriefkaarten omdat Anne de muren kaal vond. Ook zie je het tafeltje waaraan Anne veel in haar dagboek heeft zitten schrijven. In het achterhuis in de algemene huiskamer en slaapkamer Hermann en Augustine van Pels zie je een menukaart van een diner ter ere van het eenjarige huwelijk van Jan en Miep Gies. Met weinig middelen wisten ze er een klein feestmaal van te maken. Verder zie je een boodschappenlijstje voor Miep Gies geschreven door Hermann en een cursus boek Nederlands-Duits met een handtekening daarin van Augustine van Pels. In het achterhuis de kamer van Peter van Pels. Anne schreef op 9 en 10 november in haar dagboek over Peter. Hij was net jarig geweest en hij had een beursspel, een scheerapparaat en een sigarettenaansteker gekregen. Zijn kamer was erg klein. Als laatste hebben we nog de wasruimte en worden de zolder van het voorhuis gezien. De wasruimte kon niet altijd volledig gebruikt worden omdat ze op de meeste momenten heel stil moesten zijn. • Het was een heel interessant uitstapje. Ik vond het erg indrukwekkend om te zien, vooral om dat je nu echt beseft hoe die mensen daar geleefd hebben. Ik wist er natuurlijk al veel van omdat ik het dagboek had gelezen en daarom ook heel nieuwsgierig was hoe het er nou in het echt uitzag. Ik denk dat als je het dagboek niet gelezen hebt het een stuk minder interessant is omdat je net complete verhaal er niet achter weet. Je weet dan alleen de grote lijn. Het was een heel raar idee dat waar ik nu stond zij daar echt geleefd hebben. Je kunt je dat heel moeilijk voorstellen. Ik wil iedereen adviseren om een keertje er naartoe te gaan omdat het echt heel indrukwekkend is.