Boy Band is van oorsprong een Engelse musical, die vertaald is naar het Nederlands. De musical werd dan ook voor het eerst gespeeld in het Derby Playhouse op 16 april 1999 en verhuisde daarna naar het Gielgud Theatre in Londen op 27 mei 1999, waar de première plaatsvond op dinsdag 8 juni 1999.
Titel voorstelling: Boy Band
Auteur: Peter Quilter
Naam gezelschap: Melody Musical Productions
Naam regisseur: Peter Rowe
Naam vertaler script: Geert Bremer
Naam choreograaf: Stanley Burleson
Hoofdrolspelers: Charly Luske, Richard Rodermond, Duncan Anepool, Axel de Graaf, Ivo Chundro, Tanja Jess, Johnny Kraaijkamp jr. en Paul Groot. Plaats en datum voorstelling: 6 januari 2001, de Flint in Amersfoort. Plot ‘Boy Band’ gaat over vijf jongens met ieder hun eigen verhaal en hun eigen achtergrond. Zij worden bij elkaar gezet om een droom, die zij gezamenlijk delen te verwezenlijken. Dit gaat, zoals te verwachten valt, niet altijd samen met vriendschap en plezier, maar ook met de nodige problemen. De grote vraag in deze voorstelling is dan ook gericht op de vraag hoe ver mensen bereid zijn te gaan in het streven naar de vervulling van hun dromen. Wat is men bereid op te geven en hoelang duurt het voor men inziet dat het verwezenlijken van een droom niet hetzelfde is als het hebben van een droom? De voorstelling begint tijdens het grote ArenA concert van de immens populaire jongensgroep. Tijdens dit concert worden alle roddels van de sensatiepers door de jongens de kop ingedrukt. Om dit te bereiken gaat het publiek mee terug in de tijd, naar het begin van een nieuw te starten jongensgroep. Na een aantal auditieronden worden vijf jongens bij elkaar gezet om als een nieuwe jongensgroep hun manager uit het slop te halen. Ze tekenen het (wurg)contract en zien een zonnige toekomst in het vooruitzicht. Wayland, de manager, ziet dit anders. Hij ziet de vijf jongens als een product dat hij heeft samengesteld en waar hij dus alle zeggenschap over heeft. Hij is van mening dat hij in ruil voor de dromen die hij voor de jongens verwezenlijkt het recht heeft hen voor te schrijven wat ze zowel professioneel als privé moeten doen en moeten laten. De band wordt een groot succes en de fans zijn niet meer bij de jongens weg te slaan. Na de tweede CD wordt er een groot concert in het ArenA stadion georganiseerd en daarna zullen de jongens ook daadwerkelijk iets gaan verdienen aan hun werk (dit was vastgesteld in het contract). De manager is echter wat anders van plan, na het concert wil hij de jongens dumpen en verder gaan met z’n eigen carrière. Intussen lopen de spanningen tussen de jongen onderling hoog op. De een heeft drugsproblemen en de ander heeft stiekem een vriendin en een kind (wat niet van Wayland mag). De vraag is of het concert nog wel zal doorgaan en de groep zal blijven bestaan. Doordat de assistenten van de manager (Mandy en Robert) de jongens vertellen wat Wayland met hen van plan is, verdwijnen de onderlinge ruzies en vormen ze een front tegen Wayland. Ze zetten een nieuw contract op, met daarin alle vrijheid die ze maar willen. Wayland moet het wel tekenen, anders is zijn carrière over. Het verhaal eindigt met het concert in de ArenA, waar het verhaal ook begonnen is. Alleen nemen ze je deze keer niet mee terug in de tijd, maar zingen de jongens zo’n vijf nummers, waarna de musical afgelopen is. Conflicten In de musical komen veel conflicten voor. De meeste zijn tussen de leden van Boy Band en hun manager Wayland. Ze maken ruzie over het lage salaris dat ze krijgen (100 pond per week) en over het feit dat ze geen enkele vrijheid hebben. Ook hebben Many en Wayland vaak ruzie, omdat Mandy voor de groep opkomt en vindt dat Wayland ze onrecht aandoet. Ondanks dit hebben ze toch een relatie met elkaar. Verder wordt de (homoseksuele) Robert ontslagen, omdat hij op het punt stond om met Matt te zoenen toen Wayland binnen kwam. Wayland ontslaat Robert, omdat het niet goed is voor de reputatie van Boy Band, als blijkt dat een van de leden homo is. Door Robert’s ontslag komen de leden van Boy Band in opstand tegen Wayland, waardoor hij onder andere het nieuwe contract tekent en Robert weer aanneemt. Het toneelbeeld De voorstelling vond plaats in de Flint, een niet erg groot theater, maar dat creëerde juist wel een gezellig sfeertje. Boy Band is een musical waarbij de songs worden gepresenteerd als een soort live-concert dat wordt opgevoerd voor een publiek. De mensen in de zaal bevinden zich dan eigenlijk in de concertzaal, i.p.v. in het theater. Daar tussendoor zitten de gespeelde dialoogscènes die leiden tot/of voortkomen uit de songs. Bij de dialoogscènes is het beeld net als met een toneelstuk, er wordt dan ook geen contact gemaakt met het publiek, terwijl dat wel zo is bij de concertscènes. Het decor verschilde heel erg. De ene keer speelde het verhaal zich af op het podium (tijdens een concert), de andere keer speelde het verhaal zich in het kantoor van Wayland af. Ook waren er scènes in de studio (om nieuwe liedjes op te nemen), in de kleedkamers, bij de fotograaf, in het café en op straat. Telkens werd het decor hiervoor veranderd, maar dat koste niet erg veel tijd, omdat er een soort draaischijf op het podium stond. Als ze die omdraaien, kan er aan de andere kant (onzichtbaar voor het publiek in de zaal) een nieuw decor neergezet worden. Verder was het licht niet erg verschillend, telkens een ‘gelig licht’, waardoor er een normaal, allerdaags sfeertje werd gecreëerd. Alleen tijdens de concerten was het licht spectaculair, met veel verschillende kleuren en effecten. De jongens van Boy Band wisselden steeds van kleren, ook vanwege de verschillende concerten. Mandy en Robert zagen eer ook steeds anders uit. Dit om duidelijk te maken dat de gebeurtenissen in de musical zich afspelen in een aardig lange tijd (zo’n drie jaar). Alleen Wayland bleef dezelfde boeman, met de hele tijd een net pak aan. Alleen in het begin van de carrière van Boy Band had hij nog gewoon een spijkerbroek met overhemd aan. Er werden veel verschillende attributen gebruikt, als een bed, tafels, stoelen, een telefooncel, bureaus, microfoons etc. Door al deze attributen werd de musical heel erg realistisch. Ook maakte dit het (nog) leuker om er naar te kijken. Muziek en geluidseffecten Er waren een aantal erg leuke effecten aanwezig. Zo hadden ze een dj van radio 538 in gehuurd om eens stukje radioprogramma te filmen, waar over Boyband werd verteld. Dit werd op een groot scherm uitgezonden. Natuurlijk was dit allemaal gespeeld, maar het kwam wel echt over, omdat de stem van de dj door vele mensen in de zaal herkend werd. Ditzelfde hadden ze gedaan met een stukje TMF tv, waar de nieuwste single werd aangekondigd, een ander radio programma, waar verteld werd over de problemen van Boy Band, shownieuws op sbs6 met Albert Verlinden en de Hitkrant. Bij dit laatste hadden ze voorpagina’s van het tijdschrift (met daarop Boy Band), op een groot scherm geprojecteerd. Op dit scherm werden ook foto’s van de bandleden geprojecteerd tijdens de concerten. Tijdens al de filmpjes, foto’s en radioprogramma’s werd het decor veranderd, zonder dat het publiek hier hinder van had.
Personages
De belangrijkste personages waren:
'Wayland' de Manager, gespeeld door Johnny Kraaijkamp jr. Hij zet zijn hele toekomst op het spel om met 'zijn' boyband de wereld te veroveren. Het probleem echter is dat hij daarbij geen enkele rekening houdt met de bandleden, zodat hij een echte boeman wordt. Voor het publiek en voor de jongens. Kraaijkamp speelt deze rol erg geloofwaardig, hij is geknipt voor dit karakter.
‘Mandy’ de Choreografe, gespeeld door Tanja Jess. Zo nu en dan moet ze de jongens beschermen tegen Wayland, ook al heeft ze een relatie met hem. Ze komt vaak in opstand tegen hem, zodat ze ruzie krijgen. Na zo’n ruzie besluit ze de jongens te vertellen over de plannen van Wayland. Ze speelt een eerlijk mens in de musical. Ook zij speelt haar rol erg goed, maar ze heeft dan ook veel ervaring op het gebied van acteren.
'Sean’, bandlid, gespeeld door Charles Luske (ook wel Charly genoemd). Sean is eigenlijk de leadzanger van de band. En omdat hij solo wilt gaan, wilt hij alle nummers alleen zingen, met de band als achtergrond koortje. Hierdoor ontstaan er ruzies tussen hem en de songwriter Danny. Verder heeft hij echt een pracht van een stem. Ook probeert Sean zelf liedjes te schrijven, maar die zijn volgens Wayland ‘kippenstront’, waardoor Sean zich verraden voelt, omdat Wayland hem eerst steunde. Sean is iemand, die geen enkele confrontatie uit de weg gaat, hij is voor niemand bang.
'Adam', bandlid, gespeeld door Richard Rodermond. Adam is in het begin een echte macho, die het over niets anders kan hebben dan meisjes versieren. Maar vanwege de psychische druk, gaat hij aan de drugs. Hierdoor ontstaan er ruzies tussen hem, de bandleden en Wayland. Aan het eind van het verhaal (vlak voor het nieuwe contract), besluit Adam wel te stoppen. Hij kan met iedereen wel goed opschieten, tenzij er ruzies zijn over zijn drugsgebruik.
'Danny', bandlid, gespeeld door Duncan Anepool. Danny is eigenlijk het talent van de groep. Hij schrijft alle liedjes, maar laat ze wel zingen door andere, omdat hij vindt dat die een betere stem hebben. Hij heeft veel ruzies met Sean, omdat Sean al zijn liedjes alleen wil zingen, terwijl Danny wilt dat Adam ze zingt. Danny is de enige die echt in protest gaat tegen Wayland, zodat Wayland hem overal de schuld van geeft. Op het eind van het verhaal maken Danny en Sean het wel weer goed, ze zullen echter nooit vrienden worden.
‘Matt’, bandlid, gespeeld door Ivo Chundro. Matt probeert zijn homoseksualiteit verborgen te houden voor de buitenwereld. Als Wayland hier achterkomt, gaat hij allerlei plannetjes bedenken om dit geheim te houden voor de fans. Ivo speelt een hele grappige rol, waar de hele zaal constant om moest lachen. Ook is hij degene in de band die er voor zorgt dat de ruzies niet uit de hand lopen. Hij is namelijk fel tegen ruzies.
‘Jay’, bandlid, gespeeld door Axel de Graaf. Jay heeft stiekem een vriendin en een kind, maar omdat hij het imago van de groep niet wil aantasten verteld hij hier niets over. Hij moet voor de buitenwereld en de fans namelijk vrijgezel blijven. Verder is hij een grote Manchester United fan en is hij net als Matt tegen ruzies.
'Robert' de PR-Manager, gespeeld door Paul Groot. Robert heeft eigenlijk niet zo’n grote rol. Hij gaat wel vaak tegen Wayland in, maar is bang om z’n baan te verliezen. Hij vindt het erg leuk om voor Boy Band te werken en dan in het bijzonder met Matt…….
Verder is er nog een ensemble, bestaande uit vier performers: Simone van Gog, Marijn Brouwers, Renske Hoeksema en Annemarie Libbers. Zij spelen allerlei kleine rolletjes, van fotografe, tot danseres,
Thematiek en interpretatie
Het thema van de musical is het laten zien hoever mensen gaan om hun doelen en dromen te bereiken. De musical laat zien dat het slecht is om niet aan andere te denken. Ook zat er in het thema dat drugs gebruik veel kapot maakt. Ondanks dit was het toch een hele vrolijke musical, met veel humor en mooie liedjes.
Zelf vond ik het een hele ontspannende musical.
Boeiende werking
Deze musical had een hele boeiende werking op me. Dit om verschillende redenen. Ten eerste was het een heel erg goed verhaal, ik heb me geen seconde verveeld. Ten tweede werden er veel krachtige, mooie liedjes gezongen. Ten derde was er veel humor en hing er een ontspannen sfeer in de zaal. Ten vierde zongen ze net voor de pauze het bekendste liedje van Boy Band, wat ook op de radio vaak gedraaid wordt. En tot slot was er op het eind een soort miniconcert, waar ze zo’n vijf nummers zongen (waaronder een toegift van drie nummers). Iets wat niet zo zeer met de musical te maken had, maar wat wel leuk was, is dat de vijf jongens en Tanja Jess, na de musical, wel een uur handtekeningen hebben uitgedeeld, totdat iedereen er een had.
Structuur
De gebeurtenissen zijn bijna in chronologische volgorde, op een kleinigheidje na. Zo begint het verhaal in de ArenA, dan word je terug in de tijd genomen en vervolgens eindigt et verhaal weer in de ArenA. Het leuke is dat ze telkens verschillende kleding aan hebben, alleen bij de ArenA hebben ze twee keer dezelfde kleding aan, zodat je het ook herkent.
Verder gingen de jongens in het begin van het stuk goed met elkaar om en kregen ze na loop van tijd steeds meer ruzie.
Recensie
Ik vind de musical heel erg geloofwaardig overkomen en het is een genot om er naar te kijken. Het verhaal verveelt geen moment en de liedjes zijn ijzersterk. Omdat het gebaseerd is op feiten van echte ‘boybands’, is het verhaal alleen maar realistischer.
De spelers speelden stuk voor stuk erg goed, ze waren allemaal geschikt voor de rol die ze speelden. Al met al vond ik het een fantastische musical en ik zou iedereen aanraden om er naar toe te gaan.
Auteur: Peter Quilter
Naam gezelschap: Melody Musical Productions
Naam regisseur: Peter Rowe
Naam vertaler script: Geert Bremer
Hoofdrolspelers: Charly Luske, Richard Rodermond, Duncan Anepool, Axel de Graaf, Ivo Chundro, Tanja Jess, Johnny Kraaijkamp jr. en Paul Groot. Plaats en datum voorstelling: 6 januari 2001, de Flint in Amersfoort. Plot ‘Boy Band’ gaat over vijf jongens met ieder hun eigen verhaal en hun eigen achtergrond. Zij worden bij elkaar gezet om een droom, die zij gezamenlijk delen te verwezenlijken. Dit gaat, zoals te verwachten valt, niet altijd samen met vriendschap en plezier, maar ook met de nodige problemen. De grote vraag in deze voorstelling is dan ook gericht op de vraag hoe ver mensen bereid zijn te gaan in het streven naar de vervulling van hun dromen. Wat is men bereid op te geven en hoelang duurt het voor men inziet dat het verwezenlijken van een droom niet hetzelfde is als het hebben van een droom? De voorstelling begint tijdens het grote ArenA concert van de immens populaire jongensgroep. Tijdens dit concert worden alle roddels van de sensatiepers door de jongens de kop ingedrukt. Om dit te bereiken gaat het publiek mee terug in de tijd, naar het begin van een nieuw te starten jongensgroep. Na een aantal auditieronden worden vijf jongens bij elkaar gezet om als een nieuwe jongensgroep hun manager uit het slop te halen. Ze tekenen het (wurg)contract en zien een zonnige toekomst in het vooruitzicht. Wayland, de manager, ziet dit anders. Hij ziet de vijf jongens als een product dat hij heeft samengesteld en waar hij dus alle zeggenschap over heeft. Hij is van mening dat hij in ruil voor de dromen die hij voor de jongens verwezenlijkt het recht heeft hen voor te schrijven wat ze zowel professioneel als privé moeten doen en moeten laten. De band wordt een groot succes en de fans zijn niet meer bij de jongens weg te slaan. Na de tweede CD wordt er een groot concert in het ArenA stadion georganiseerd en daarna zullen de jongens ook daadwerkelijk iets gaan verdienen aan hun werk (dit was vastgesteld in het contract). De manager is echter wat anders van plan, na het concert wil hij de jongens dumpen en verder gaan met z’n eigen carrière. Intussen lopen de spanningen tussen de jongen onderling hoog op. De een heeft drugsproblemen en de ander heeft stiekem een vriendin en een kind (wat niet van Wayland mag). De vraag is of het concert nog wel zal doorgaan en de groep zal blijven bestaan. Doordat de assistenten van de manager (Mandy en Robert) de jongens vertellen wat Wayland met hen van plan is, verdwijnen de onderlinge ruzies en vormen ze een front tegen Wayland. Ze zetten een nieuw contract op, met daarin alle vrijheid die ze maar willen. Wayland moet het wel tekenen, anders is zijn carrière over. Het verhaal eindigt met het concert in de ArenA, waar het verhaal ook begonnen is. Alleen nemen ze je deze keer niet mee terug in de tijd, maar zingen de jongens zo’n vijf nummers, waarna de musical afgelopen is. Conflicten In de musical komen veel conflicten voor. De meeste zijn tussen de leden van Boy Band en hun manager Wayland. Ze maken ruzie over het lage salaris dat ze krijgen (100 pond per week) en over het feit dat ze geen enkele vrijheid hebben. Ook hebben Many en Wayland vaak ruzie, omdat Mandy voor de groep opkomt en vindt dat Wayland ze onrecht aandoet. Ondanks dit hebben ze toch een relatie met elkaar. Verder wordt de (homoseksuele) Robert ontslagen, omdat hij op het punt stond om met Matt te zoenen toen Wayland binnen kwam. Wayland ontslaat Robert, omdat het niet goed is voor de reputatie van Boy Band, als blijkt dat een van de leden homo is. Door Robert’s ontslag komen de leden van Boy Band in opstand tegen Wayland, waardoor hij onder andere het nieuwe contract tekent en Robert weer aanneemt. Het toneelbeeld De voorstelling vond plaats in de Flint, een niet erg groot theater, maar dat creëerde juist wel een gezellig sfeertje. Boy Band is een musical waarbij de songs worden gepresenteerd als een soort live-concert dat wordt opgevoerd voor een publiek. De mensen in de zaal bevinden zich dan eigenlijk in de concertzaal, i.p.v. in het theater. Daar tussendoor zitten de gespeelde dialoogscènes die leiden tot/of voortkomen uit de songs. Bij de dialoogscènes is het beeld net als met een toneelstuk, er wordt dan ook geen contact gemaakt met het publiek, terwijl dat wel zo is bij de concertscènes. Het decor verschilde heel erg. De ene keer speelde het verhaal zich af op het podium (tijdens een concert), de andere keer speelde het verhaal zich in het kantoor van Wayland af. Ook waren er scènes in de studio (om nieuwe liedjes op te nemen), in de kleedkamers, bij de fotograaf, in het café en op straat. Telkens werd het decor hiervoor veranderd, maar dat koste niet erg veel tijd, omdat er een soort draaischijf op het podium stond. Als ze die omdraaien, kan er aan de andere kant (onzichtbaar voor het publiek in de zaal) een nieuw decor neergezet worden. Verder was het licht niet erg verschillend, telkens een ‘gelig licht’, waardoor er een normaal, allerdaags sfeertje werd gecreëerd. Alleen tijdens de concerten was het licht spectaculair, met veel verschillende kleuren en effecten. De jongens van Boy Band wisselden steeds van kleren, ook vanwege de verschillende concerten. Mandy en Robert zagen eer ook steeds anders uit. Dit om duidelijk te maken dat de gebeurtenissen in de musical zich afspelen in een aardig lange tijd (zo’n drie jaar). Alleen Wayland bleef dezelfde boeman, met de hele tijd een net pak aan. Alleen in het begin van de carrière van Boy Band had hij nog gewoon een spijkerbroek met overhemd aan. Er werden veel verschillende attributen gebruikt, als een bed, tafels, stoelen, een telefooncel, bureaus, microfoons etc. Door al deze attributen werd de musical heel erg realistisch. Ook maakte dit het (nog) leuker om er naar te kijken. Muziek en geluidseffecten Er waren een aantal erg leuke effecten aanwezig. Zo hadden ze een dj van radio 538 in gehuurd om eens stukje radioprogramma te filmen, waar over Boyband werd verteld. Dit werd op een groot scherm uitgezonden. Natuurlijk was dit allemaal gespeeld, maar het kwam wel echt over, omdat de stem van de dj door vele mensen in de zaal herkend werd. Ditzelfde hadden ze gedaan met een stukje TMF tv, waar de nieuwste single werd aangekondigd, een ander radio programma, waar verteld werd over de problemen van Boy Band, shownieuws op sbs6 met Albert Verlinden en de Hitkrant. Bij dit laatste hadden ze voorpagina’s van het tijdschrift (met daarop Boy Band), op een groot scherm geprojecteerd. Op dit scherm werden ook foto’s van de bandleden geprojecteerd tijdens de concerten. Tijdens al de filmpjes, foto’s en radioprogramma’s werd het decor veranderd, zonder dat het publiek hier hinder van had.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden