Dierenmishandeling

Spreekbeurt dierenmishandeling: Hallo, wij brengen jullie een spreekbeurt over dierenmishandeling. maar wij kunnen niet over alles uitleg verschaffen daarom hebben wij de volgens ons belangrijkste punten gekozen en uitgewerkt nl. : - Asielen en dierenrechtenorganisaties (inleiding) - Windhonden (film en korte bespreking) - Legbatterijen - Bont - Foie Gras - Veemarkten (film en korte bespreking) Asielen en dierenrechtenorganisaties Bij het woord dierenrechtenorganisaties denken jullie direct aan GAIA en dergelijke organisaties maar er zijn ook zeer vele kleine vzw’s die zich over het lot van bepaalde soorten dieren bekommeren zoals de vzw greyhounds rescue Belgium.
Windhonden In het Spaanse El Campello bijvoorbeeld is er een asiel voor de opvang van mishandelde windhonden want in Spanje worden windhonden gebruikt bij hondenraces en als hun prestaties verminderen worden ze afgeschreven. De honden worden naargelang hun prestaties gedood. In Spanje gebeurt dat echter op een gruwelijke manier nl. door onthoofding, vergiftiging, achter een auto binden, ophanging enz… (foto’s) Josephine Van den Berghe is de bezielende kracht achter de vzw Greyhounds Rescue Belgium en zij brengt opgeknapte, zwaar verwaarloosde windhonden, van Spanje naar België en ze zoekt in België naar eventuele adoptiegezinnen voor de mishandelde dieren. (film +- 7.5 min) Dierenorganisaties zoals GAIA nemen het op voor alle dieren. Zoals vee op de veemarkten want op veemarkten komt ook zeer veel dierenmishandeling voor. GAIA heeft daar 2 maanden met verborgen camera’s de dierenmishandeling vastgesteld en de beelden zijn schokkend. (film). Legbatterijen GAIA neemt het bijvoorbeeld ook op voor legkippen. En de legbatterijen nog niet gezien. Waar 4 – 6 kippen in een hokje van 50*50*50 cm zitten en ze enkel kunnen eten en eieren leggen. deze kippen zitten levenslang opgesloten in een batterijkooi. Hun kooi is zo eng dat ze zelfs hun vleugels niet kunnen uitslaan. Ze zouden natuurlijk wat graag rondscharrelen, op een hoge tak zitten rusten, bewegen, stofbaden nemen en een nest maken voor hun eieren. Maar in deze kooi, is niets van dat alles mogelijk. Na een jaar opsluiting zullen deze kippen elkaar van frustratie de veren uitgerukt hebben. Gaia voert actie tegen de legbatterijen. Sommige kippen hebben geluk. In plaats van in het slachthuis terecht te komen, worden ze gered en, ver van de batterijfabriek, in een opvangcentrum geplaatst. Ze kunnen er vrij rondlopen, zodat hun veren teruggroeien. Ze leren snel lopen, rennen, en ze warmen zich in de zonnestralen. Ze pikken dan in de grond in plaats van op elkaar. Voor de andere kippen, die niet uit hun batterijen bevrijd worden, is zo'n gelukkig leven niet weggelegd. In België alleen al zitten bijna 13 miljoen kippen opgesloten in batterijkooien. In één enkele schuur zonder vensters kunnen er zo duizenden gevangen zitten. Maar er is een alternatief -- eieren van kippen met vrije uitloop. Deze eieren komen van kippen die vrij mogen rondlopen. Denk eraan dat enkel de eieren die het etiket dragen van eieren van kippen met vrije uitloop komen die over frisse lucht en vrijheid beschikken. Opgelet echter! Veel batterijeieren dragen het etiket verse eieren. Op de verpakking staat een hoeve uit vroegere tijden afgebeeld om de verbruiker gerust te stellen en de dieronvriendelijke productiemethodes te verbloemen. Wat de scharrelkippen betreft, die zitten wel niet in kooien, maar hun lot is er niet benijdenswaardiger om: ze zitten met duizenden opeengepakt in grote loodsen. Hennen in batterijkooien kunnen aan een aantal natuurlijke gedragsbehoeften niet voldoen. De voornaamste van deze behoeften zijn: A)Scharrelen, d.w.z. met de poten in de grond krabben. B)In de grond pikken, op zoek naar granen en wormen. C)Rustig zitten en staan. D)De vleugels spreiden. Om hier een goed idee van te krijgen: de normale vleugelspanwijdte van een kip bedraagt ongeveer 76 cm. (hun kot is 50 cm breed!!!) E)Een stofbad nemen. Deze handeling dient voor het reinigen van het verenkleed (toiletteren). F)Op stok gaan om te rusten. G)Een nest maken. En daarbij komt nog eens dat kippen leven volgens een strikte hiërarchie (de "pikorde"). Dit houdt in dat hogergeplaatste dieren de lagergeplaatste domineren. In een batterijkooi zijn er voor de zwakkere dieren geen uitwijkmogelijkheden en moeten ze vechten om aan eten en drinken te geraken, met beschadiging van het verenkleed en verwondingen tot gevolg. Het gebrek aan bewegingsmogelijkheden, de Kunstmatige voeding en het hoge ritme van de eierproductie leiden tot verzwakking van het bot, waardoor de kans op botbreuken groter wordt. Dit risico is het grootst tijdens het vangen en het transport naar het slachthuis. Soms worden de poten van de kippen verwond door het draadgaas waarop ze staan, of geraken ze vast in de mazen ervan. In vele gevallen worden de kuikens verminkt: hun snavel wordt met een gloeiend mes afgeknipt om te verhinderen dat de dieren in de kooien elkaar pikken. De eierproductie van de hennen wordt opgedreven onder invloed van lange dagen onder kunstlicht. Dit leidt tot uitputting van de dieren en tot verkorting van hun productief leven. Na een of twee jaar in miserabele omstandigheden worden ze afgevoerd om te worden geslacht. Ze worden eerst opgepakt en in kisten geduwd waarna ze op transport worden gezet. Tot 30% onder hen vertonen verwondingen zoals botbreuken en inwendige bloeduitstortingen bij aankomst in het slachthuis. Na soms lange wachttijden worden ze dan omgekeerd aan haken opgehangen en gedood. 2.3. Stress, frustratie
Hennen in de batterijen ondergaan uitgesproken stress en frustratie als gevolg van hun benarde huisvesting en leefomstandigheden en wegens de onmogelijkheid te voldoen aan hun natuurlijke gedragsbehoeften. Abnormale gedragingen zoals: onrustig gedrag voor en tijdens de leg, pikkerij, kannibalisme, vacuümgedrag (b.v. stofbaden nemen op het rooster), overdreven schrikreacties Bont Ze hebben actie’s tegen het dragen van bont. De dieren die gebruikt worden om bont van te maken zijn meestal nertsen, maar ze gebruiken ook vossen en nog veel meer
Voor hun pels worden jaarlijks naar schatting 10 miljoen dieren gevangen en gedood in het wild. Dat gebeurt op een manier die de dieren heel erg doet lijden. Bovendien worden meer dan 25 miljoen nertsen en meer dan 3 miljoen vossen voor bont in kwekerijen gevangen gehouden. Dat zijn dus bijna 40 miljoen weerloze dieren die misbruikt worden en lijden voor bont, een nodeloos luxeproduct.Lange rijen kleine kooitjes onder een schamel afdak van golfplaat: dat zijn pelsdierfokkerijen. Daar worden nertsen en vossen gekweekt om van hun pels bontjassen te maken.Nertsenkooitjes van draadgaas zijn in de regel 86 cm lang, 30 cm breed en 40 cm hoog en dit terwijl het natuurlijk territorium van deze wilde dieren zich uitstrekt over enkele vierkante kilometers. In de vrije natuur brengen nertsen een groot deel van hun tijd door in het water.Water om in te spelen hebben jonge nertsen nodig voor de normale ontwikkeling van hun gedrag. Het enige water waarover de nertsen beschikken in de pelsdierfokkerijen is een metalen drinkbakje. Het is dan ook niet verwonderlijk dat nertsen in gevangenschap sterk afwijkend, gestoord of abnormaal gedrag gaan vertonen. Voortdurend lopen nertsen op en neer in hun kooitje. Of ze maken met hun hoofd ronddraaiende bewegingen rond de drinkbakje. Wetenschappers troffen bij nertsen in pelsdierhouderijen maagzweren aan en een vergroting van de bijnieren. Dat is een lichamelijke afwijking die wijst op chronische stress. Tien tot dertig procent van de nertsen verminkt zichzelf. Gefokte blauw- en zilvervossen leven permanent opgesloten op een gazen bodem in een kooi van 70 cm hoog. Uit angst zitten vossen vaak platgedrukt tegen de bodem van de kooi. Uit angst doden moederdieren of moeren hun jongen. Tien tot twintig procent van de moeren bijt de staart van hun jongen stuk. Nertsen kunnen drie jaar oud worden. Maar voor hun pels worden gekweekte nertsen vergast na een kort leven van 7 maanden. Ze sterven de verstikkingsdood. Vossen worden anaal geëlektrokuteerd. Met een tang grijpt de fokker de vos om de nek. De staart dient als 'handvat'. Een metalen electrodestaaf wordt in de anus van het dier gestopt, en een klem op zijn bek vastgezet. Dan volgt een stroomstoot van 200 volt, vier seconden lang... Dood. PIJN IN HET WILD: Jaarlijks sterven 10 miljoen pelsdieren een langzame en zeer pijnlijke dood in klemmen en strikken. Miljoenen bevers, lynxen, marters, coyote's, wolven, wasberen, otters en andere wilde pelsdieren worden jaarlijks het slachtoffer van de wrede kaken van staal: de pootklem. Twee ijzeren beugels van zo'n klem slaan met kracht om de poot van het dier. Dit veroorzaakt veel pijn. De geklemde poot is vrijwel meteen gekwetst. Een sterke veer zorgt dat de klem strak gesloten blijft zodat het dier niet kan ontkomen. Van pijn en angst proberen de dieren zich los te rukken. Om te ontkomen, bijten ze vaak hun tanden stuk op het metaal van de klem. Het komt ook veelvuldig voor dat dieren net zolang trekken, draaien en bijten, tot een stuk poot afscheurt en in de klem blijft zitten. Foie Gras Er zijn ook acties tegen de foie gras of beter gezegd de ganzenlever. Het Wetenschappelijk Gezondheids- en Dierenwelzijncomité van de Europese Commissie heeft op 16 december 1998 haar rapport vrijgegeven over het voederen onder dwang van eenden en ganzen voor de productie van foie gras, vervette leverpastei. Het rapport besluit dat "dwangvoederen zoals het nu gebeurt schadelijk is voor het welzijn van de vogels". De wetenschappers onderstrepen wat de dierenrechtenorganisatie GAIA al jaren zegt. In België worden 110.000 eenden en 2000 ganzen ziek gemaakt voor foie gras. Het wrede vetmesten onder dwang wordt gelegaliseerd door een Koninklijk Besluit uit 1994. Voor de productie van foie gras worden (meestal) eenden ongeveer vijftien dagen opgesloten in kleine, individuele kooien, waarin ze onder dwang worden gevoederd (de zogeheten 'gavage'). Gedurende 12 tot 15 dagen worden de eenden tweemaal per dag onder dwang gevoederd (ganzen: 23 dagen, twee tot driemaal per dag) met een lange (tot 35 cm) inox trechterbuis die in de strot van het dier wordt geduwd tot in de krop, en waarbij gekookte maïs - zeer eenzijdige en onevenwichtige voeding - manueel, elektrisch of pneumatisch in de krop van het dier wordt geperst. Het resultaat is een enorm uitgezette, vervette lever (zeven tot tien keer de normale grootte). Door dwangvoederen wordt volgens de EC-wetenschappers een ziekelijke aandoening veroorzaakt, leversteatose. De ziekelijke aard van de aandoening wordt volgens het rapport van de wetenschappers van de Europese Commissie aangetoond door het feit dat de eenden en ganzen zouden sterven indien het voederen onder dwang nog een paar dagen langer zou doorgaan. Het voederen onder dwang doet de dieren lijden. De eenden en ganzen ondergaan pijn en angst, stress, botbreuken (30 procent tot 70 procent). Het sterftecijfer voordat het slachten begint, kan oplopen tot 15 procent. In België noteerden de EC-wetenschappers een sterftecijfer van gemiddeld 2,75%, wat zeer hoog is in vergelijking met de mortaliteit van maar 0.2 % in eendenkwekerijen voor vlees, waar de dieren niet onder dwang gevoederd worden. Twaalf tot veertien dagen lang krijgt de eend dagelijks tot een kwart van zijn lichaamsgewicht aan maïs in de strot geduwd. Volgroeide mulard-eenden - een kruising tussen Pekingeenden en barbarie-eenden - wegen voordat het vetmesten begint ongeveer 4 kg en worden vanaf de eerste tot de zesde dag met 400 g maïs gevoederd. Die hoeveelheid wordt van de zesde dag tot aan het slachten opgedreven tot 900 g per dag, zodat gedurende de volledige periode een totale hoeveelheid van ongeveer 11 kg onder dwang wordt gevoederd. Een volgroeide mulard-eend zou in dezelfde tijdsspanne in natuurlijke omstandigheden slechts 3 kg (200 g per dag) eten. Zo krijgen de eenden tijdens de 'gavage' tot één vierde van hun lichaamsgewicht aan voedsel in de maag geduwd. Voor ganzen gaat dezelfde vergelijking op: ganzen wegen voor het vetmesten begint gemiddeld 6 kg en worden in het begin van de 23 dagen durende vetmestperiode 200 g gekookte maïs per dag gevoederd, wat vanaf de zesde dag wordt opgedreven tot 900 g per dag en vanaf de twaalfde dag tot 1200 g. Gedurende de volledige periode wordt dat een totale hoeveelheid van ongeveer 21 kg onder dwang gevoederd. Vergelijken we de normale lever van een eend of gans met die van geslachte vetgemeste dieren, dan zien we dat zowel het gewicht als het volume van het orgaan enorm is toegenomen. Normaal weegt een eendenlever 50 tot 60 g (ganzenlever: 90 tot 130 g). Een vetgemeste eendenlever weegt 450 à 550 g en een ganzenlever 600 à 900 g. Op het einde van de vetmestperiode is de eenden- of ganzenlever zeven tot tien keer in omvang toegenomen. In natuurlijke omstandigheden zou de eenden- of ganzenlever hooguit drie keer in omvang toenemen. Men is van ganzen steeds meer op eenden overgeschakeld omdat het nagestreefde vervette levervolume bij deze dieren een week sneller bereikt wordt. De pneumatische dwangvoedermethode is ontwikkeld om, in vergelijking met de elektrische en manuele methode, in functie van maximale productie veel meer dieren veel sneller te kunnen vetmesten. Tijdens het productieproces van foie gras lokt men op een kunstmatige wijze een degeneratieproces van het leverweefsel uit, dat leidt tot steatose (ziekelijke vervetting) van de lever. De gezondheidsproblemen die daardoor ontstaan, zijn in twee categorieën in te delen. Enerzijds zijn er de problemen die verband houden met de aantasting van de lever, de zogenaamde leversteatose, anderzijds zijn er de problemen die verband houden met de technieken die gebruikt worden bij het vetmesten. De leversteatose

Het vetmesten via dwangvoederen van eenden en ganzen op basis van een dieet dat niet aangepast is aan de natuurlijke voedingsvereisten van deze dieren en dat onevenwichtig en eenzijdig voedsel is, heeft tot doel een vetachtige ontaarding van de levercellen te veroorzaken. Dit soort van aandoening of letsels wordt in medische termen 'leversteatose' genoemd. De lever van het dier kan slechts op een 'normale' manier blijven functioneren wanneer een kwart tot een vijfde van het leverweefsel geen steatose heeft ontwikkeld. Wordt deze drempel overschreden, dan zal de leversteatose aanleiding geven tot een resem van fysiologische stoornissen die gewoonlijk gepaard gaan met leverinsufficiëntie. Leververgroting
De leververgroting bestaat uit het opzwellen van de lever als gevolg van vetinfiltratie. Dit veroorzaakt bij de dieren buikpijn en een verkleining van de maximale longinhoud doordat het leverorgaan rechtstreeks op de longen drukt (vogels hebben namelijk geen middenrif). Door de kleinere maximale longinhoud krijgen de dieren ademhalingsmoeilijkheden, wat blijkt uit het feit dat de dieren naar lucht happen. Mechanische letsels: Deze zijn een rechtstreeks gevolg van het productieproces, en ontstaan door het onder dwang inbrengen van de trechterbuis waarmee de dieren worden gevoederd, waardoor de slokdarm of de krop van het dier wordt beschadigd. Naast een eventuele ontsteking van de slokdarm (oesophagitis), komt in een aantal gevallen ook een perforatie van de slokdarm voor. De evolutie van de wonde zal voor een groot deel afhangen van de ernst van de beschadiging. Ofwel geneest de wonde, ofwel ontwikkelt zich stenose (littekenvorming) en verkleining van diameter van de slokdarm) of een fistel (kanaalvormige zweer) in de slokdarm. Het laatste kan in bepaalde gevallen leiden tot de dood. Bloedsomloopstoornissen
De veranderingen in de leverstructuur veroorzaken hypertensie (verhoogde bloeddruk), wat kan leiden tot de ontwikkeling van buikwaterzucht, vergroting van de milt en hart- en/of nierinsufficiëntie. Stoornissen ten gevolge van leverinsufficiëntie
Gezien zowat alle verbindingen waaruit het dierlijk lichaam is opgebouwd in de lever worden gesynthetiseerd, omgevormd of ontgift, zal de ontaarding van de lever grote gevolgen hebben voor de gezondheid van het dier. Afhankelijk van welke leverfuncties die aangetast worden, kan leversteatose stoornissen in het koolhydraat-, vet- of eiwitmetabolisme, stoornissen in de waterhuishouding, bloedarmoede enz. opleveren. Gezondheidsimplicaties die verband houden met de veranderde voedingswijze: Over het algemeen liggen hieraan drie verschillende factoren ten grondslag: a) de huisvestingsomstandigheden
b) de plotse wijziging in de samenstelling van het dieet (kunstmatig verrijkt en onevenwichtig); c) de verhoogde aanwezigheid van darmparasieten, bacteriën (pasteurella) en schimmels (candidose); De gezondheidsimplicaties daarvan zijn: a) enteritis: darminfecties kunnen generaliseren en eventueel tot de dood van het dier leiden; b) infecties van het hart en de ademhalingswegen (vb. pericarditis); c) enterotoxemie: infecties door toxines die ontstaan door anaërobe micro-organismes, die vaak tot de dood leiden; Bronvermelding - Site gaia - Andere sites: niet terug gevonden - Informatie brochures ( vooral gaia en ook animaux en peril) - Koppen: Vlaamse Radio en Televisie - Asiel schoten - Animaux En Péril