Arbeidsomstandigheden in fabrieken in de 18e en 19e eeuw

Deelvraag: Hoe waren de arbeidsomstandigheden in de Fabrieken tijdens de 18e en de 19e eeuw? INLEIDING: Rond 1700 woonde 80% van de bevolking op het platteland. ’s Zomers werkte ze op het land en in de winter leefden ze van de huisnijverheid. Dat betekende dat ze met het hele gezin werkten. Wat de mensen opbrachten aten ze zelf op en de rest verkochten ze. Van dat geld betaalde ze de pacht of belasting. De groei van de economie had best veel gevolgen voor het leven op het platteland. Zo begonnen sommige koopmankapitalisten met een manufractuur. Dit betekende dat ze een aantal spinnenwielen en weefgetouwen in een grote hal plaatsen en daar mensen voor een salaris lieten werken. Dit was het begin van de eerste fabriek. Tot ongeveer de helft van de 18e eeuw gebeurde en niet veel nieuws in de steden. In de stad werd gehandeld en ook rijke mensen woonden in de steden. In de 2e helft van de 18e eeuw begon de groei van de Europese economie. Dat kwam doordat Engeland een aantal koloniën had in Azië en Amerika waar grondstoffen vandaan kwamen zoals ruwe katoen In de Engelse fabrieken maakte men allerlei verschillende producten en verkocht die! KERN: Omdat de arbeiders ook dicht bij hun werk moesten wonen, werden om de fabrieken huizen gebouwd, die echt geen centimeter groter waren dan nodig was. Dat waren arbeidershuisjes, die waren zo klein dat ze vaak niet meer als 2 kamers hadden, en toch woonde daar hele families in, vaak ook wel 2. Erg hygiënisch was het er niet, er was amper schoon drinkwater, mensen gooien hun afval en uitwerpselen gewoon de straat op. Daarbij kwam ook dat de fabriek constant die smerige rook uitblies over de stad. En de lucht in de fabriek zelf was ook niet schoon, dus mensen die in de stad woonde, zaten dag en nacht in de vervuilde lucht van de fabriek. De werkomstandigheden in de fabriek waren verschrikkelijk voor de arbeiders. Ze werkten in ieder geval 15uur per dag en vaak wel zo'n 6 dagen in de week. Het werk in de fabriek was erg ongezond en gevaarlijk, De lucht in de fabriek was warm en vochtig, dat moest ook zo blijven, omdat anders het katoen draden zouden kunnen knappen. Het gevolg daarvan was, dat veel arbeiders die 's nachts in de kou weer naar huis moesten lopen een longontsteking opliepen, en dus eigenlijk niet in staat waren om te werken, maar simpelweg geen andere keuze hadden dan de volgende morgen gewoon weer die fabriek in te stappen. Ze waren eigenlijk helemaal afhankelijk geworden van de fabriek. Het was hun inkomsten en hun leven. De machines waren niet beveiligd daardoor gebeurden er vaak ongelukken. Zoals het blijven hangen van vingers, of soms ook wel hele handen, die er zonder enige moeite afwerden gescheurd door de machines. Daarbij maakte ze ook nog eens een oorverdovende herrie, waar mensen dus gewoon de hele dag in moesten staan. Het liefst hadden de fabrieksbazen jonge vrouwen en kinderen in de fabriek werken, omdat zei handig en snel waren met hun handen, omdat die natuurlijk ten eerste al veel fijner waren als de handen van een man, daarbij kwam ook dat zei lang niet zo snel in opstand durfde te komen, of iets terug te zeggen dan een man. Ook kregen de vrouwen en de kinderen minder betaalt dan de mannen, dus dat was ook een rede. Een vrouw verdiende in Nederland zo'n FL.0,50 voor een week hard werken. De kinderen hadden meestal de taak de resten katoen die op de grond waren gevallen op te ruimen onder de machines vandaan zodat ze nog gebruikt konden worden. Iets wat een heel gevaarlijk werkje was, aangezien de machine steeds terugklapte, en kinderen op tijd terug moesten kruipen. Jammer genoeg was het werk gewoon veel te zwaar en vermoeiend voor de kinderen, dat ze van vermoeidheid niet meer goed op konden letten, en daardoor kwamen er ook vaak genoeg kinderen klem te zitten tussen de machine, en overleden aan de klap. Om alles wat er in de fabriek gebeurde in de gaten te houden, liep er een opzichter rond. Hij was op dat moment dus de baas in de fabriek. Hij zei ook wie, waar en op welk moment mensen werkte. Ook was hij bevoegd om straffen uit te delen, boetes op te leggen, en zelfs mensen te ontslaan. Wanneer iemand werd aangenomen in een fabriek, wisten zei nooit zeker of ze die baan ook lang zouden behouden. Een opzichter was meestal een verschrikkelijk strenge persoon, en de fabrieken hadden vaak de meeste strenge en absurde straffen. Voor een hoop dingen kon je gestraft worden, zoals bijvoorbeeld het te langzaam werken, of voor praten met de persoon naast je. Zulke straffen konden je een dagloon kosten! Vooral kinderen en vrouwen werden erg zwaar gestraft, aangezien die geen tegenspraak durfden te geven, een opzichter zou in alle gevallen eerder een kind ervan langs geven met een broekriem, of een zweep, dan een grote volwassen man. Vooral kinderen kregen veel straffen. Ook moesten ze hard doorwerken, anders kregen ze slaag. Het werk van de opzichter bestond feitelijk alleen maar uit straffen uitdelen en mensen aan het werk te zetten. Omdat de arbeiders overdag hard moesten werken, en soms ook nog wel eens een nacht door moesten werken, en dan gewoon 36 uur lang achter elkaar moesten doorwerken en daarbij ook nog eens afgebeuld werden door een opzichter, en daar boven op nog eens bijna niets verdienden, zochten een hoop mensen troost bij de in hun ogen grootste vriend: drank
Mensen gingen naar kroegen en cafés om hun verdriet weg te drinken, en zodra zei dronken waren, maakten ze er een groot feest van, om maar even te ontsnappen aan het harde leven van de fabriek
Conclusie: We hebben een hoop geleerd over de opkomst van de fabrieken, de arbeiders, de fabrieksbazen, en hoe dat wereldje in elkaar zat
We vonden het heel erg interessant om al die dingen te lezen, over hoe de werkplek er vroeger uitzag, hoe mensen behandeld werden, wat ze verdienden, hoe ze woonden enz. en omdat daarna te vergelijken met onze tijd. Ons antwoord op de hoofdvraag is kort gezegd: Slecht. Mensen werden slecht behandeld, slecht betaald, hadden het slecht, voelden zich slecht, en hadden niets positiefs in hun leven behalve de drank. Mijn conclusie is dus: dat de arbeiders het ontzettend slecht hadden, zowel op hun werk, als er buiten, en dat het een ontzettend zwaar bestaan was.