music@fundum

Les 1: Muziek en emotie De stelling dat muziek emotie is valt door niemand te ondermijnen. Niemand zal ontkennen dat er geen muziek is dat niets bij je losmaakt. Het enige verschil is dat het voor een ieder persoonlijk is; wat de één totaal koud laat maakt bij een ander emoties los. Bij mij is dat niet anders; ook ik kan geraakt zijn door muziek. De ene keer is het de muziek en de andere keer is het de tekst die het hem doet; ook een stem kan je tot in al je vezels in vervoering brengen. a. Eric Clapton: Tears in Heaven Eric Ratric Clapp werd geboren op 30 maart 1945 in Ripley, in het engelse graafschap Surrey, als buitenechtelijk kind van Patricia Clapton en een Canadese soldaat. Zijn moeder liep bij Eric weg en daarom werd hij opgevoed door zij grootouders. Zijn eerste grote held was Jerry Lee Lewis. Deze Amerikaanse artiest wekte Eric’s verlangen om ook gitaar te kunnen spelen. Op zijn 17e verliet Eric de school en ging werken. Hij had verschillende baantjes en in zijn vrije tijd speelde hij op zijn gitaar. Eric Clapton speelde in verschillende bandjes als Roosters, Casey Johes en The Yeadbirds. The Yeadbirds werden al snel een grote sensatie en zeek bekend as een van de beste bluesbands van Engeland. Al snel kreeg Clapton de bijnaam slowhand. Regelmatig brak hij een snaar tijdens het optreden en terwijl hij die snaar verving begon het publiek te klappen. In 1965 verliet Eric the Yeadbirds en vanaf april 1965 speelde hij een jaar lang in Jogo Mayall’s bluesbrakers. Met bassist Jack Bruce en Ginger Baker formeerde Clapton in 1966 zij eigen groep Cream. Deze band kreeg internationale bekendheid en ze maakten zes albums, maar door de sterke ego’s van de drie muzikanten viel Cream in 1968 weer uit elkaar. Met Ginger Baker, Rick Grech en Steve Winwood nam Eric een, overigens uitstekend, album op, deze man dezelfde naam als de groep: Blind Faith. Eric stapte over naar een andere muziekstijl: de Rock. Na Blind Faith ging Clapton op tournee met Dalaney and Bonny. Deze samenstelling kreeg al snel de naam derek and the Domino’s. Voor de onbeantwoorde liefde van de vrouw van George Harrison, Patti, schreef hij ‘Layla’. In dit nummer had hij al zijn energie gestoken en was er heilig van overtuigd dat het een grote hit zou worden. Echter, het nummer werd matig ontvangen en de afwijzing van hem door Patti Harrison dreef hen in een heroïne verslaving. Hij verbrak de band met the Domino’s. Tijdens zijn verslaving leefde hij in totale afzondering. De muziekpers, die vaak over Clapton schreven alsof hij dood was, citeerde zijn belangrijke rol in de rockgeschiedenis en prees Layla als zijn miskende meesterwerk. De gitarist werd zelfs zo gemist dat het Layla album en het titelnummer bij de release in 1972 onmiddellijk een groot succes waren. Eric’s drugsgebruik koste hem ondertussen uiteindelijk 1500 pond per week en om aan het benodigde geld te komen, moest hij al zijn gitaren verkopen. In 1974 raakte hij ven zijn heroïneverslaving al en zijn liefde voor Patti werd eindelijk beantwoord en ze trouwden in 1975. Hij schreef het album 461 Ocean Boulevard met Marey’s ‘I shot the sheriff’. Na zijn come back werd Eric’s gitaarspel rustiger en hij manifesteerde zich meer als zanger. Showhand uit 1977 verstevigde zijn reputatie, maar zijn alcoholconsumptie werd steeds problematischer. Soms was hij zo dronken op een concert dat hij liggend gitaar speelde omdat hij niet meer op zijn benen kon staan. In 1978 bracht hij ‘Wonderful Tonight’ uit, wat zijn grootste hit in Nederland werd. In 1981 werd hij enige tijd voor zijn alcoholproblemen behandeld. In de jaren ’80 bracht Eric een reeks succesvolle albums uit. Hij werd vader van een dochter in 1985, maar het huwelijk met Patti liep stuk. Ze scheidden in 1988. In datzelfde jaar bracht Eric ‘Crossroads’ uit, een uit vier cd’s bestaand bluesalbum. In maart 1991 kreeg Eric een enorme slag te verwerken. Zijn vierjarig zoontje, geboren uit een kortstondige verhouding met de Italiaanse actrice Lori del Santo, kwam om het leven na een val van 200 meter hoog uit een openstaand raam. Dit bracht Eric tot het schrijven van het gevoelige lied ‘Tears in Heaven’, wat wereldwijd een grote hit werd. In de jaren ’90 kon Eric Clapton zich moeiteloos handhaven als succesvol entertainer en hij ontving zes Grammy’s in het jaar 1993. Hij kreeg onder meer onderscheidingen voor het beste album (Unplugged), de beste song, de beste plaat (Tears in Heaven) en de beste rocksong (Layla). Eric is nu definitief overgestapt op de blues. Op nieuwjaarsdag 2002 is hij getrouwd met de 25 jaar jongere Amerikaanse Melia McEnery. Voordat de plechtigheid werd voltrokken, werd eerst hun dochtertje Julie Rose gedoopt. Eric Clapton woont nu in Serrey, Engeland. Eric Clapton is begonnen met het spelen van Bluesmuziek. Dat deed hij in verschillende bandjes zoals Rossters, Casey Jones en the Yeardbirds. De laatste band werd heel bekend als een van de beste bluesbands in Engeland. In 1965 speelde hij ook nog een jaar lang in Jhon Mayall’s bluesbrakers. Drie jaar later stapte Eric over op de muziekstijl rock. Dit deed hij met de groep Blind Faith. Later heeft hij weer bluesnummers geschreven en nu is Eric definitief overgestapt op de blues. Er wordt wel eens gezegd dat hij de enige blanke muzikant is die deze muziekstijl echt goed kan beheersen. Ook zijn goede en zeer mooie gitaarspel kan alleen geëvenaard worden door Jimmy Hendrix. Wonderful Tonight gaat over Patti, de vrouw van Eric. Het is geschreven in de tijd dat Eric alcoholverslaafd was. Patti was toen ook altijd dronken en zag er niet uit als ze beroerd op de bank lag. Als ze bijvoorbeeld naar een feest ging, moest ze eerst uren voor de spiegel staan om er een beetje toonbaar uit te zien. Het is dus eigenlijk een heel cynisch nummer want ze was helemaal niet wonderful tonight. Het nummer gaat over een vrouw die zich klaar maakt voor een feest en vraagt of ze er mooi uit ziet. Hierop wordt geantwoord dat ze er prachtig uitziet. Op het feest kijkt iedereen naar die mooie vrouw die naast ‘mij’ (=Eric Clapton) loopt en dan vraagt ze aan hem of hij zich goed voelt en hierop wordt geantwoord dat hij zich fantastisch voelt. Als het tijd is om naar huis te gaan geeft hij haar de autosleutels omdat hij hoofdpijn heeft. Als ze in bed liggen zegt hij dat ze prachtig was vanavond.
b. Blues Een weetje: 2003 werd uitgeroepen tot jaar van de blues
De Blues is een soort volksmuziek die vanaf ongeveer 1900 door de Noord-Amerikaanse zwarte bevolking beoefend en beluisterd werd. In de blues werden de zorgen van het dagelijkse leven bezongen: een verloren liefde, onrecht dat je was aangedaan of het feit dat het dak van je huis lekte, kortom alles wat het leven er niet prettiger op maakt. Een andere sfeer is te vinden in de religieuze negro spirituals. Daarin werd het geloof bezongen en de hoop op vrijheid die in dit leven of in het hiernamaals zou aanbreken. Aanvankelijk werden blues en spiritual zonder enige begeleiding uitgevoerd, later namen de zangers een gitaar om zichzelf te begeleiden. De blues bestond over het algemeen uit coupletten van twaalf maten met het volgend harmonisch schema (I-I-I-I'IV-IV-I-I'V-IV-I-I). Er bestaan echter zoveel varianten dat moeilijk van 'het bluesschema' gesproken kan worden. De begeleidingsakkoorden van de blues zijn majeurakkoorden, maar in de melodie heerst een mineurstemming. Er worden dan ook 'blue notes' gebruikt; noten uit de mineurladder die in combinatie met de majeur begeleidingsakkoorden een schrijnende spanning oproepen. Dat bij het zingen vaak tegen de noot aangezongen werd (dirty intonation) versterkte het mineureffect. Ontstaan van de Blues (1912-1920) 1912: W.C. Handy brengt: 'The Memphis Blues' uit, de eerste song met het woord Blues in de titel. Klassieke vrouwelijke Blues (1920-1925) 1920: Mamie Smith zet: 'Crazy Blues' op plaat. Van de single worden een miljoen exemplaren verkocht, waarmee het nummer de eerste hit werd van de bluesmuziek. 1925: Bessie Smith maakt voor de eerste keer plaatopnamen voor Columbia Records in New York. 1 jaar vooraf in deze wereld. Vroege Countryblues (1925-1941) 1936: Tijdens zijn eerste opnamesessie in een studio in Dallas voert Robert Johnson 'Crossroads Blues' uit. 1943: Muddy Waters verlaat Mississippi en verhuist naar Chicago. 1951: B.B. King scoort zijn eerste nationale hit in de Verenigde Staten met 'Three O'Clock Blues'. 1953: Na plaatopnamen te hebben gemaakt in Memphis tekent Howlin' Wolf bij Chess Records en verhuisd naar Chicago. 1958: Muddy Waters reist naar Engeland om daar een reeks concerten te geven. Het publiek verwacht bedaarde folkblues van hem, maar wordt in plaats daarvan vergast op snoeihard elektrisch gitaarwerk. 1965: De Rolling Stones nodigen Howlin' Wolf uit om samen met hen op te treden in de ABC-tv-show Shindig. Hedendaagse Blues (1969-) 1969: B.B. Kings 'The Thrill Is Gone' bereikt de pophitparade. 1986: Robert Cray wint een Grammy-award voor zijn album Strong Persuader. 1990: Stevie Ray Vaughan komt om bij een helikopterongeluk na een optreden in Wisconsin. 1991: Buddy Guy wint zijn eerst Grammy-award voor Damn Right, I've Got The Blues! Baton Rouge
Als je je afvraagt waar en wanneer de swampblues van Louisiana is ontstaan, dan moet je zijn in Baton Rouge in de jaren vijftig. Uit Baton Rouge en omgeving kwamen bluesartiesten als Slim Harpo en Lightnin' Slim. Kansas City (Missouri) In de jaren dertig en veertig was Kansas City een centrum voor zowel de blues als de jazz. De stad maakte in de jaren zestig naam in de muziek door de Rock 'n Roll-klassieker 'Kansas City' van Wilbert Harrison. Californië Zowel Los Angeles als het gebied rond de Baai van San Francisco hebben een actieve blues- en R&B-scene gehad sinds het eind van de jaren veertig. Bekende bluesartiesten uit het westkustgebied zijn onder anderen Wynonie Harris, Etta James en Pee Wee Crayton. Memphis
De stad van de befaamde Beale Street-wijk (waar W.C. Handy en vele anderen rond de eeuwwisseling speelden) en van de legendarische Sun-studio's, waar eigenaar Sam Philips in het begin van de jaren vijftig plaatopnamen maakt met Howlin' Wolf, B.B. King en Elvis Presley. Chicago
Chicago wordt algemeen beschouwd als het centrum van de moderne blues. In de befaamde Chess-studio in deze stad namen Howlin' Wolf, Little Walter, Muddy Waters en nog vele anderen hun beste muziek op en schreven daarmee in de jaren vijftig en zestig bluesgeschiedenis. Mississippi-Delta
De Mississippi-Delta is het landbouwgebied van de staat dat algemeen wordt beschouwd als de geboorteplaats van de blues. Tot de artiesten die in dit gebied werden geboren en werkten, behoren onder anderen Son House, Robert Johnson, Charlie Patton en Muddy Waters. New Orleans
New Orleans, de Crescent City, heeft een lange en rijke muziektraditie. Het muzikale spectrum van de stad varieert van blues (Guitar Slim) tot jazz (Louis Armstrong, King Oliver) en R&B en soul (Professor Longhair, Irma Thomas). Piedmont-streek
De Piedmont is een gebied dat zich uitstrekt over delen van North en South Carolina en Georgia. Het gebied is zich beroemd vanwege de grote akoestische bluesartiesten die er in de jaren twintig en dertig vandaan kwamen, onder wie Blind Blake, Brownie McGhee, Blind Willie McTell en Ma Rainey. St. Louis
Een stad die in de bluesgeschiedenis is vereeuwigd door de song 'St. Louis Blues' van W.C. Handy. Rocker Chuck Berry, R&B artiest Ike Turner en de bluesartiesten Albert King en Little Milton werkten hier in de jaren vijfig. Texas

Dallas, Houston en Austin speelden alle drie een grote rol in de ontwikkeling en geschiedenis van de Texas-blues. Beroemde bluesartiesten die in Texas werden geboren en werkten zijn o.a. Stevie Ray Vaughan, Johnny Winter en T-Bone Walker. C. 1492, conquest of paradise Hieronder volgt een opsomming van de dingen die niet klopten aan de film: Het merendeel van de Europeanen dacht al dat de wereld rond was. Columbus dacht in feite pas dat de wereld als een peer gevormd was, toen hij aan zijn derde reis begon naar de nieuwe wereld. De opvattingen van de ontdekkingsreiziger Columbus komen 20 ste eeuw over. Dit kun je afleiden op twee manieren. Ten eerste raakt hij in het begin van de film in conflict met de denkbeelden van de kerk, en zijn geloofstoestand neemt wat af. Maar als we het uit de gelezen boeken moeten halen, was Columbus juist een zeer vroom. Ten tweede was Columbus een verlichte versie van het traditionele figuur, hij behandeld de indianen hetzelfde als de Spaanse Edelen en hij lijkt een goedkeurende mening te hebben ten opzichte van het geloof van de indianen om de natuur, en niet een katholieke God, als hun godheid te beschouwen. We zijn er niet van overtuigd dat Columbus in het echt ook zo verlicht was als in de film, maar misschien bestaan historische figuren wel om ze te herinterpreteren in de termen van de huidige maatschappelijke behoeften. Het is jammer dat de eigenlijke reis naar de ontdekking zo kort wordt weergegeven. Er is intrige in de oude wereld, en avontuur en geweld in de nieuwe, maar de cruciale reis die de twee werelden verbind is op zijn simpelst neergezet: de drie schepen varen uit, de bemanning wordt onrustig, en net voor er muiterij uitbreekt, komt er land in zicht. In de scène dat ze op het eerste ontdekte eiland aankomen, is er ook een fout gemaakt. In de film zie je dat Columbus en zijn bemanning het eiland opgaan en zich door de jungle wanen. In het scheepsdagboek wordt echter verteld dat de indianen zelf al naar het strand toerenden, omdat ze dachten dat het de “goden” waren. Een ander feit dat de regisseur heeft genegeerd, is het voorlezen van de requerimiento aan de indiaanse bevolking. In het boek The American Holocaust, van David Stannnard, wordt verteld dat de requerimiento een vermelding was voor “het informeren van de waarheid van het christendom en de noodzaak om onmiddellijke trouw te zweren aan de Paus en de Spaanse kroon”. Het voorlezen van deze mededeling, werd gedaan om de Spanjaarden te voorzien met een legaal recht op het land. Dit wordt in de film weergegeven in het begin wanneer Columbus en zijn bemanning het nieuwe land net hebben ontdekt. Het is natuurlijk logisch dat het toen natuurlijk nog niet kon worden begrepen door de indiaanse bevolking. Een van de meest foute voorvallen in de film, is na zijn eerste reis. Wanneer Columbus de nieuwe wereld verlaat, zie je drie schepen aan de horizon verdwijnen. Maar in werkelijkheid is de Santa Maria gezonken tijdens zijn eerste. De rede dat er dus mannen werden achtergelaten, was niet om een fort te bouwen, maar omdat er simpelweg geen ruimte meer aan boord was om ze terug naar Spanje te brengen. Er was verder niet echt een goed karakter ontwikkeling aan de bijpersonen naast Columbus. Het "bad guy" (Minoxa) was alleen maar een “bad guy”. Ook pleegt hij geen zelfmoord door een dramatische sprong van een rots, maar wordt uiteindelijk gevangengenomen door Columbus en later geëxecuteerd. (dit is een overduidelijke gebeurtenis die is veranderd voor het drama in de verhaallijn) Een van de meest ontroerende momenten van de film, is wanneer Columbus hoort dat zijn mede Italiaan Amerigo Vespucci wordt aangezien als de ontdekker van het vaste land. De film raakt hier een beetje in oproer met de feiten. Columbus heeft eerder Zuid Amerika bezocht dan Vespucci, dus de scène waarin hij vraagt hoever het nog was naar het vasteland slaat nergens op. En de benaming America voor het vasteland door Don Francisco de Bobadilla klopt ook niet, omdat Amerika pas naar Vepucci is genoemd een jaar na Columbus zijn dood. Een andere verkeerde interpretatie is de complete nalatigheid van de Europese ziekten waardoor de indianen worden besmet. De enige die in de film doodgaat aan een ziekte is de Spanjaard Martin Pinzon, die syfilis had. Het feit dat Europese ziekten ( vooral pokken), onbedoeld werden overgedragen naar de nieuwe wereld, en dat dát de primaire doodsoorzaak was voor de oorspronkelijke bevolking, wordt weggelaten
Heel de film door verwijst Columbus naar de "New World." Maar de geschiedenisboeken die we hebben gelezen, vertellen ons dat Columbus met het idee naar zijn graf ging dat hij een nieuwe route naar Azië had gevonden; hij is er nooit achtergekomen dat hij een geheel nieuw continent ontdenkt had. De film combineert ook de tweede en de derde reis, maar de vierde reis komt niet eens ter sprake. Dit was Columbus zijn cruciale reis, want tijdens deze begon hij te desillusioneren, vaak vertellend dat hij last had van blindheid van een groot tekort aan slaap. Les 2: Muziek en Beeld (1) Een huwelijk tussen beeld en muziek, dat is allesbehalve uniek, zijn we geneigd te denken. Dat kennen we van de opera en van videoclips. Maar zijn beide kunstvormen daarin ook echt versmolten? Of is het een verstandshuwelijk, waarin één de maat aangeeft waarop de ander marcheert? Prompt moeten we denken aan de bolronde oermens van Plato, die lang geleden doormidden is gekliefd. Sindsdien zijn deze halfmensen op zoek naar hun verloren wederhelft. Vinden ze elkaar, dan smelten ze weer samen. Is het muziek en beeld ook gegeven om volledig in elkaar op te gaan? Of zijn ze eeuwig veroordeeld tot een LAT-relatie? a. Maoricultuur. Maori's, de inheemse Polynesische bevolking van Nieuw-Zeeland (ca. 294000 waarvan ca. 10% ongemengd). Hun taal, het Maori, behoort tot de Austronesische talen. Engels en Maori (sinds 1987) zijn officiële talen van Nieuw-Zeeland. Het Maori wordt door ruim 3% van de bevolking gesproken. De Maori's zelf spreken beide talen. De Maori's, thans gekerstend, kenden een landbouwcultuur met een breed scala van materiële, sociale en geestelijke verworvenheden. De bevolking was verdeeld in ca. 50 groepen (iwi's). De erfelijke hoofden waren vaak tevens priester. Hoofden en priesters bezaten veel mana. Het centrale punt in het gemeenschapsleven vormde de marae, het ontmoetingshuis. Wegens onderlinge oorlogsdreigingen bouwde men bij dorpen beschermde vestingen. In 1840 sloten de hoofden met de Britse Kroon het Verdrag van Waitangi. Ondanks de bepalingen hierin eigenden kolonisten zich Maori-grond toe. Dit leidde tot oorlogen tussen de Maori's en de nieuwkomers, waarbij de Maori's uiteindelijk de nederlaag leden (1843–1870). Een van de belangrijkste kunstuitingen van de Maori's is het houtsnijwerk (de menselijke figuur en het spiraalmotief), aangebracht aan o.m. oorlogsboten, vergader- en voorraadhuizen, gebruiksvoorwerpen en wapens. Andere materialen waarmee gewerkt wordt, zijn steen, been en de menselijke huid (tatoeage). Spectaculair zijn de Maoridansen en -welsprekendheid. In dit portret, dat in 1907 door Charles Frederick Goldie is geschilderd, draagt het Maori-opperhoofd Te Aho Te Rangi Wharepu groenstenen oorhangers. Zijn cape is waarschijnlijk gemaakt van geweven vlas versierd met strengen dierenhaar. Moto (tatoeëren), een teken van stand, werd door zowel mannen als vrouwen gedaan. De tatoeages zijn gemaakt door kleurstof in sneden in de huid te wrijven. De deuren van Maorihuizen waren vaak versierd met houtsnijwerk. Dit voorbeeld is afkomstig van het huis van een hoofdman; de sterk gestileerde figuur met spleetogen, vervormde mond en een uitgestoken tong. (een terugkerend element in het houtsnijwerk van de Maori's) wordt geflankeerd door een latwerk van met elkaar vervlochten elementen. De Maori's zijn tussen de 12de en de 14de eeuw vanuit Polynesië naar Nieuw-Zeeland geëmigreerd. Talloze Maori-liedjes gaan over de heldhaftige Polynesische voorouders die gevaarlijke stormen trotseerden om Nieuw-Zeeland te bereiken. Andere liedjes gaan over de heldendaden van verschillende goden en sterfelijke helden. Dit voorbeeld is een karakia of bezwering voor een boom die wordt omgehakt om er een kano of steunbalk van te maken. De karakia wordt gezongen voor de god van het bos, Tane-mahuta. In het lied wordt aan hem gevraagd of hij een van zijn 'kinderen' voor het volk wil opofferen. Uitleg mana: Mana, in de godsdienstfenomenologie en godsdienstgeschiedenis een uit het Melanesisch afkomstige term voor een door diverse natuurvolken onderstelde, onpersoonlijke macht, huizend in dieren, planten en voorwerpen. Het mana wekt de typisch godsdienstige schroom voor de heilige en geeft aanleiding tot het in acht nemen van wat ‘taboe’ is, d.w.z. geladen met een gevaarlijke kracht. Les 3; Muziek en Beeld (2) Een huwelijk tussen beeld en muziek, dat is allesbehalve uniek, zijn we geneigd te denken. Dat kennen we van de opera en van videoclips. Maar zijn beide kunstvormen daarin ook echt versmolten? Of is het een verstandshuwelijk, waarin één de maat aangeeft waarop de ander marcheert? Prompt moeten we denken aan de bolronde oermens van Plato, die lang geleden doormidden is gekliefd. Sindsdien zijn deze halfmensen op zoek naar hun verloren wederhelft. Vinden ze elkaar, dan smelten ze weer samen. Is het muziek en beeld ook gegeven om volledig in elkaar op te gaan? Of zijn ze eeuwig veroordeeld tot een LAT-relatie?
a. Barry Lyndon Barry Lyndon vertelt het levensverhaal van de Ier van eenvoudige komaf Redmond Barry (gespeeld door Ryan O’Neill). Ergens in de 18e eeuw wordt de jonge Redmond Barry weggestuurd, nadat hij bij een duel uit liefde voor zijn nichtje Nora Brady (Gay Hamilton), de Britse legerofficier Quin (Leonard Rossiter) heeft neergeschoten. Onderweg naar Dublin wordt Redmond berooft van zijn geld en paard en in een laatste wanhoopsdaad meldt hij zich aan bij het leger. Na de eerste veldslag besluit Redmond te deserteren en steelt het uniform van ene kapitein Halloway. Na een aantal dagen bij een eenzame vrouw (haar man zit ook in het leger) te hebben doorgebracht, wordt hij aangehouden door de Pruisische kapitein Potzdorf (Hardy Krüger). Deze ontmaskert Redmond als een bedrieger en dwingt hem het Pruisische leger te dienen. Redmond slaagt erin bij Potzdorf in een goed blaadje te komen, waardoor hij na de oorlog een baantje bij de politie krijgt. Hij moet een beroepsgokker genaamd Chevalier de Balibari (Patrick Magee) bespioneren. Als Redmond erachter komt dat ook Chevalier een Ierse banneling is, sluiten zij vriendschap en leert Chevalier Redmond alles over het kaartspelen. Tezamen met Chevalier ontsnapt Remond naar Engeland. Daar leert hij Lady Lyndon (Marisa Berenson) kennen, zij wordt direct verliefd op Redmond. Hier zit in de film een korte ‘intermission’. Een jaar na het overlijden van de man van Lady Lyndon trouwt zij met Redmond. Redmond neemt de achternaam van Lady Lyndon over en gaat vanaf dat moment door het leven als Barry Lyndon. Maar de liefde voor Lady Lyndon blijkt bij Redmond van korte duur en al snel pleegt hij het ene overspel na het andere onderwijl het familiefortuin van de Lyndon’s er doorheen jagend. De zoon van Lady Lyndon, Lord Bullingdon (Leon Vitalis) zint dit alles niet, helemaal niet als Lady Lyndon en Redmond nog een zoon Brian krijgen. Het zal niet lang duren voordat zich een drama zal voltrekken en Redmond zijn vergaarde rijkdom en aanzien weer kwijtraakt. Barry Lyndon is gebaseerd op de roman ‘The Memoirs of Barry Lyndon’ van William Makepeace Thackeray en door Kubrick zelf bewerkt voor de film. Om het historische gevoel en karakter zoveel mogelijk intact te houden, gebruikte Kubrick in deze film alleen maar natuurlijk licht. Voor de avondscènes heeft Kubrick speciale lenzen laten maken, zodat deze scènes alleen met kaarslicht gemaakt konden worden. En de gebruikte kostuums, goed voor een Oscar®, zijn voor een belangrijk deel authentiek. Ook de shots van de omgeving, natuur en de kastelen zijn zeer mooi gemaakt en geven de film het echte ‘authentieke’ gevoel. Van de acteerprestatie van Ryan O’Neill kan ik niet enthousiast worden, ik heb constant het gevoel dat hij te gereserveerd is en zich in deze rol niet helemaal geeft. Jammer. Barry Lyndon was in totaal goed voor 4 Oscar’s®, voor de beste kunstregie & decor, beste cinematografie, beste kostuumontwerp, beste bewerking (adaptie). Daarnaast kreeg de film nog mening andere prijzen en nominaties. b. Cache cash Antoine woont op een boerderij. Hij is dol op de natuur en kent alle dieren in het woud. Dan ontmoet hij Lisa en wordt smoorverliefd. Als ze in het bos de buit van een overval ontdekken, gaan ze samen op reis. Maar de boeven zitten hen op de hielen. Eén van hen is een echte griezel... CACHE CASH, prijswinnaar op het Europees jeugdfilmfestival Vlaanderen in 1995, zit "boordevol". Een veelheid aan thema's kleurt het scenario, dat vertelt over de zoektocht van een jongen en een stel bandieten: liefde voor de natuur, dilemma's leuke beesten, verliefd zijn, sterke dames, bezige papa's... c. Dennis, the menace Jerrald "Jerry" Goldsmith (10 februari 1929 - 21 juli 2004) was een Amerikaans componist van filmmuziek. Goldsmith is vooral bekend als componist van de muziek bij de televisieserie Star Trek. Hij tekende ook voor de muziek bij de gelijknamige films. Eveneens van zijn hand is de muziek van onder meer L.A. Confidential, The Mummy, Hollow Man, Total Recall, Basic Instinct, Papillon, Planet of the Apes en Rambo. In 1976 kreeg hij een Oscar voor de muziek van The Omen. Goldsmith begon op 6-jarige leeftijd met pianolessen. Vanaf zijn veertiende studeerde hij compositie, muziektheorie en contrapunt aan de universiteit van Zuid-Californië. Hij maakte daar kennis met de beroemde filmcomponist Miklos Rosza, die hem inspireerde om filmmuziek te gaan schrijven en grote invloed had op zijn werk. In de jaren vijftig debuteerde Goldsmith als huiscomponist van de radiozender CBS, waarvoor hij tientallen thema's componeerde. Begin jaren zestig ontmoette hij de invloedrijke componist Alfred Newman, die zijn talent onderkende en hem aan zijn eerste grote compositieopdrachten hielp. Zijn carrière nam een grote vlucht toen hij muziek ging componeren voor de grote filmmaatschappij 20th Century Fox. Goldsmith vestigde zijn naam als een van de grootste componisten in de Amerikaanse filmindustrie. Goldsmiths vriendschap met de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven, met wie hij voor het eerst samenwerkte aan de actiefilm Total Recall, leidde tot een van de hoogtepunten in zijn eouvre, de muziek van Basic Instinct. Goldsmith verdiende zijn sporen ook als dirigent. Hij dirigeerde regelmatig zijn eigen werk bij het London Symphony Orchestra. Zijn zoon Joel is eveneens een bekend componist. Prijzen • 18 keer genomineerd voor een Oscar - één keer gewonnen • 5 Emmy Awards d. Dead Poet’s Society De onconventionele leermethoden van professor Keating (Robin Williams), de nieuwe leraar Engels, zorgen voor een kleine revolutie in Welton Academy, een strenge jongensschool in het New England van de late jaren vijftig. De charismatische, bevlogen Keating moedigt zijn studenten aan om 'Carpe diem - Pluk de dag' tot hun levensmotto te maken en inspireert een aantal onder hen tot het oprichten van een geheim poëzieclubje. Maar Keatings invloed reikt veel verder. De pijnlijk verlegen Todd (Ethan Hawke) vindt dankzij de professor de moed om uit de schaduw van zijn populaire oudere broer te treden en de intelligente, artistiek begaafde Neill (Robert Sean Leonard) vindt de kracht om in opstand te komen tegen zijn belachelijk strenge, conservatieve vader. Helaas met verstrekkende gevolgen... e. Lorenzo’s oil Lorenzo's oil van George Miller is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een echtpaar dat zelf een medicijn voor hun ongeneeslijk zieke zoon fabriceert en daarmee niet alleen hun eigen broedsel, maar ook talloze andere kinderen van een zekere dood redden. Augusto en Michaele Odone ontdekken dat hun zoon Lorenzo een zeldzame ziekte heeft, waardoor hij langzaam verlamd zal raken en nog maar twee jaar te leven heeft. Ze weigeren zich neer te leggen bij de opvattingen van de medische wetenschap en beginnen de zaak zelf te onderzoeken. Het geneesmiddel dat ze uiteindelijk ontdekken noemden ze naar hun zoon: Lorenzo's oil. Het filmechtpaar wordt gespeeld door Nick Nolte en Susan Sarandon. Miller, zelf een dokter, trok de aandacht van Hollywood met

zijn Australische Mad Max-films. Na zijn ervaringen op de set van Witches of Eastwick was Miller het filmen in Amerika zat en ging hij televisiemaken in zijn thuisland. Voor Lorenzo's oil heeft hij inmiddels een Oscar-nominatie voor beste scenario binnen. Susan Sarandon heeft (alweer) een nominatie voor beste hoofdrol. f. Addams Family Values Addams family values van Barry Sonnenfeld is een vervolg op het enorm succesvolle The Addams family, een film die het vooral moest hebben van een prachtig decor, een aantal sterke acteurs en een veelbelovend uitgangspunt. Maar veel verder dan een verzameling sterke en minder sterke gags, gebaseerd op de oorspronkelijke cartoons in The New Yorker van Charles Addams en de gelijknamige televisieserie kwam het niet. Addams bedacht een familie die de omkering van alle waarden als haar leidend beginsel nam, in een tijd dat men in de Verenigde Staten nog erg geloofde in het gezin als hoeksteen. Naar verluidt is het scenario van het tweede deel van de familiesaga heel wat sterker. Scenarioschrijver Paul Rudnick schreef eerder Sister act, maar vooruit, we geven hem het voordeel van de twijfel. Alle sterren van het eerste deel zijn present: Angelica Huston als Morticia, de vrouw die haar rozen vlak onder de knop snoeit en Raul Julia als Gomez, de pater familias, die hoopvol naar het raam snelt bij het horen van het gerinkel van glas en het buigen van metaal. Regisseur Sonnenfeld verschijnt zelf in een bijrol als Mr. Glicker en de broer van Peter Struycken, Carel, is wederom als reus Lurch van de partij. De familie krijgt een baby (met snor), de kinderen gaan naar een zomerkamp en Uncle Fester verlooft zich. Les 4: Leuke maatsoorten a. Vreugde Dirk Brossé, geboren te Gent, België, in 1960, is één van Europa’s meest veelzijdige componisten en is een gerespecteerd dirigent op de internationale muziekscène. Sedert 1999 is hij muziekdirecteur van het Tokyo International Music Festival en van het prestigieuze Internationaal Filmfestival van Vlaanderen. Dirk Brossé vatte zijn studies aan op het koninklijk Muziekconservatorium te Gent, en specialiseerde daarna in het dirigeren in Maastricht, Wenen en Keulen. Hij behaalde zijn diploma als dirigent aan de Musikhochschule te Keulen. Naast vele gastprofessoraten, is hij thans docent compositie en dirigeren aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent. Dirk Brossé dirigeerde de belangrijkste Belgische orkesten, waaronder het Vlaams Radio Orkest, de Filharmonie en het Nationaal Orkest van België. Wereldwijd dirigeert hij voorname orkesten waaronder The London Philharmonic Orchestra, The Philharmonic Orchestra of Shanghai, het KBS Symphony Orchestra van Zuid-Korea, The World Symphony Orchestra te Japan, The Ulster Symphony Orchestra of Northern Ireland, The Camerata St. Petersburg, het Rotterdams Filharmonisch Orkest, The London Symphony Orchestra en de Nationale Orkesten van Venezuela, Colombia, Ecuador en België. Dirk Brossé is een veelzijdig en succesvol componist. Hij schreef liederen, kamermuziek, symfonische werken, een oratorium, theatermuziek en filmmuziek. Zijn muziek werd reeds uitgevoerd en opgenomen in meer dan 40 landen. br> Zijn belangrijkste klassieke werken zijn: La Soledad de América Latina, geschreven i.s.m. Gabriel Garcia Marquez n.a.v. de opening van de Wereldtentoonstelling te Sevilla in 1992; Artesia, een universele symfonie voor orkest, etnische solisten en boy soprano, gepatroneerd door de EU, creatie in 1995 in Brussel, Hoofdstad van Europa; The Birth of Music, voor symfonisch orkest en etnische instrumenten, gecreëerd i.o.v. Sara Lee DE in het Rijksmuseum te Amsterdam; Juanelo, het Karel V-Oratorium, gebaseerd op een libretto van Elie Saegeman en gecreëerd in de geboortestad van Keizer Karel in diens jubileumjaar 2000; de lied-cycli Eppur si muove en La Vida es un Sueno en de solowerken voor klarinet (War Concerto), cello (Elegy for Cello) en viool (het concertino “Black, White and in Between” en het concerto “Sophia - een symfonisch gedicht voor viool en orkest). Als componist van filmmuziek, zijn de bekendste soundtracks: Daens (Academy Award Nomination 1993), Marie (Beste Franstalige Film op het Filmfestival van Venetië in 1994) en de stille film Visages d’Enfants uit 1925. Bovendien schreef hij, in opdracht van de Vlaamse regering (KBVV) de muziek voor de musical Sacco & Vanzetti, waarvan meer dan 100 succesvolle vertoningen werden uitgevoerd in Nederland, België en in de USA. Brossés’ muziek voor de musical Kuifje – De Zonnetempel werd onthaald op zeer positieve kritiek naar aanleiding van de première in België in september 2001, en deze musical begint aan een uitgebreide tournee in Groot-Brittannië, Frankrijk, China en Canada in de loop van 2003-2005. Beide musicals werden geschreven in nauwe samenwerking met regisseur-scenarist Frank Van Laecke. Dirk Brossé werkte samen met topartiesten zoals o.a. klarinettist Sabine Meyer, cellist Julian Lloyd Webber, pianisten Philip Fowke en Ian Fountain, zangers Anne Cambier, Claron McFadden, Derek Lee Ragin, Guy de Mey en op een breder muzikaal terrein met Toots Thielemans, Hans Zimmer, Elmer Bernstein, Michael Kamen, Lisa Gerrard, Maurane, en Youssou N’Dour. Dirk Brossé kreeg de titel “Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen.