Delfts Blauw Aardewerk

De geschiedenis en ontwikkeling van het Delfts Blauwe Aardewerk. Toen de VOC Chinees porselein naar Nederland bracht, raakte deze nieuwe keramieksoort erg in de belangstelling. Daardoor gingen de Nederlanders hun aardewerktechnieken verbeteren. Hierdoor ontstond een nieuw soort aardewerk "Hollants Porceleyn". Vanaf ongeveer 1650 kwam dit product op de markt. Omstreeks 1670 was er een nieuwe nijverheid geboren, die Delft een wereldnaam zou bezorgen: de aardewerkindustrie. Deze nijverheid kwam zonder steun van de Delftse overheid tot stand. De geschiedenis van de Delfts aardewerknijverheid (ook wel plateelnijverheid) begint in 1581 wanneer Harmen Pieterszoon Valckenhoff zich inschrijft als 'betielbacker' in het Delftse Lucasgilde. Aanvankelijk produceerden de Delftse plateelbakkers uitsluitend majolica, maar vanaf het begin van de zeventiende eeuw nam het belang van de meer verfijnde faience steeds meer toe. De faience lijkt in vorm en verschijning sterk op het oosters porselein, om welke reden het aardewerk uit Delft ook wel 'Delfts porselein' werd genoemd. Het aantal bakkerijen in Delft nam toe van 2 in 1600 tot 13 in 1650, om daarna snel te groeien tot 29 in 1670. Naast de toename van het aantal bakkerijen, nam ook de grootte van de bestaande bakkerijen sterk toe. Steeds meer bakkerijen produceerden met twee of zelfs drie ovens. Deze explosieve groei van de Delftse plateelnijverheid kan worden verklaard door de succesvolle wijze waarop in Delft het oosters porselein werd nagebootst. Bovendien deed politieke onrust in China, een belangrijke producent van porselein, rond het midden van de zeventiende eeuw de aanvoer van oosters porselein in Europa minderen. Deze “Gouden Tijden” duurden echter niet zo heel lang. Vanaf het einde van de zeventiende eeuw kwamen steeds meer bakkerijen in de problemen. Al in 1700 klaagden de eigenaren dat de helft van de bakkerijen het werk wel aan kon. Na enkele zware perioden, zette het verval in de tweede helft van de achttiende eeuw definitief door. Naast het Oosters en Europees porselein, bleek vooral het Engelse aardewerk een geduchte concurrent van het Delfts aardewerk. Vanaf 1858 is alleen “De Porceleyne Fles” nog in bedrijf. Deze bakkerij zet de productie van het befaamde Delfts aardewerk tot op de dag van vandaag voort. ( Faïence : Fijn geglazuurd aardewerk. Majolica: Soort gekleurde faïence.) Het verschil in het maken van Delfts Blauw Aardewerk tussen toen en nu is dat de techniek erop vooruit is gegaan. Tegenwoordig drukken we op een knopje en staan de instellingen voor temperatuur en tijd meteen ingesteld, vroeger deden ze dat op gevoel. Omdat de ovens nu beter zijn, is de kleur ook helderder en er zijn nu ook meerdere kleuren. De kwaliteit van de klei is ook beter geworden. Delfts Blauw Aardewerk kun je herkenen aan een teken dat aan de onderkant van het voorwerp staat. Als dat teken er op staat betekent dat dat het echt is en dat het met de hand is geschilderd. Veel verschillen tussen Delfts Blauw en Chinees aardewerk zijn er niet. Het Delfts Blauwe Aardewerk is iets dikker dan het Chinees aardewerk, het Delftse blauw is geen porcelein. De tekeningen op Chinees aardewerk zijn goed te herkennen aan de Chinese mannetjes.