Turkije

ATATÜRK werd op 19 mei 1881 in Thessaloniki geboren. Zijn vader Ali Ryza Efendi en zijn moeder Zübeyde Hanim noemden hem Mustafa. Hij bracht zijn lagere-schooltijd door in Thessaloniki, in de net geopende Efendi-school en zijn middelbare-schooltijd op de militaire middelbare school in dezelfde stad. Later bezocht hij de militaire hogeschool. In 1899 ging hij naar Istanboel en trad toe tot de Militaire School, waarna hij met het vijfde leger naar Damascus werd gestuurd. Daar richtte hij een vereniging op die zich "Vaderland en Vrijheid" noemde. Deze vereniging streefde hoge en progressieve doelen na. In 1907 werd hij met het derde leger overgeplaatst naar Monastir. Daar liet hij de vereniging "Vaderland en Vrijheid" fuseren met de al gevestigde vereniging "Eenheid en Vooruitgang". Op 13 april 1909, na de "gebeurtenissen van 31 maart" keerde hij terug naar Istanboel als personeelschef van het "Operationele leger", een naam die hij zelf aan de eenheid had gegeven. De proclamatie van de legerleiding aan het volk van Istanboel was opgesteld door Mustafa Kemal. In 1911, na de Italiaanse militaire invasies in Tripoli, ging hij naar die stad om een guerrillaoorlog te voeren. In 1912, toen de Balkanoorlog begon, kwam hij via Roemenië naar Istanboel. Hij leverde een belangrijke bijdrage aan de herovering van Dimetoka en Edirne. Toen hij militair attaché was in Sofia brak de Eerste Wereldoorlog uit. In 1915 behaalde hij grote successen in Canakkale en Anafartalar. Aan het eind van 1917 begeleidde hij kroonprins Vahdettin Efendi tijdens een reis naar Duitsland. Op 31 oktober 1918 werd hij benoemd tot commandant van de "Bliksemlegereenheid". Hij zag de komst van de vijandelijke vloot naar Istanboel. Na het afronden van zijn voorbereidingen en zonder zijn werkelijke bedoelingen aan iemand behalve enkele goede vrienden te verraden, vertrok hij op 19 mei 1919 als militair inspecteur naar Samsun. Hij stuurde een telegram naar de grootvizier Damat Ferit Papa om te protesteren tegen diens opgeven van de vrijheid van Turkije. Op 22 juni 1922 verklaarde hij tijdens zijn proclamatie aan de gehele natie dat het noodzakelijk was dat het hele land samenwerkte bij het bestrijden van de vijand voor het verkrijgen van vrijheid en onafhankelijkheid. Voor het congres in Erzurum (23 juli - 7 augustus 1919) deed hij afstand van al zijn officiële titels en dienstrangen. Tijdens het congres in Sivas op 4 september 1919 werd hij gekozen tot voorzitter van de "Vergadering van Afgevaardigden". Op 23 april 1920 kwam de "Grote Nationale Vergadering" bijeen in Ankara. Hij werd tot voorzitter gekozen van de "executieve raad", die door de vergadering werd belast met zijn taken. Hij verkondigde de hele wereld dat Turkije het Verdrag van Sèvres niet erkende, hetgeen erin voorzag het territorium van Turkije op te delen en te verdelen onder de geallieerde landen. Hij riep de Onafhankelijkheidsoorlog uit. In de eerste en de tweede slag bij Ionönu werden de Grieken gedwongen zich terug te trekken. Op de oevers van de rivier de Sakarya bracht de leidende commandant Mustafa Kemal Papa de vijand zware verliezen toe. De Turkse Grote Nationale Vergadering verleende Mustafa Kemal de rang van maarschalk en de bijnaam "Gazi" (oorlogsheld). Na de "Grote Aanval", welke op 26 augustus 1922 begon, en als gevolg van de overwinning in de "Slag van de Opperbevelhebber" op 30 augustus 1922 werd de vijand volledig overklast en gedwongen de aftocht te blazen. Aan het einde van de achervolging, die tot 9 september duurde, dwong het Turkse leger de vijand te vluchten via de Egeïsche Zee bij Izmir. Op 11 oktober werd de wapenstilstand van Mudanya ondertekend. Op 1 november 1922 werd het "sultanaat", ofwel de heerschappij van de sultan, afgeschaft. Op 24 juli 1923 werd het Verdrag van Lausanne ondertekend. De Turkse natie had de vrede en de onafhankelijkheid verkregen. Op 29 oktober 1923 werd de republiek uitgeroepen en werd Mustafa Kemal gekozen tot de eerste minister-president. Atatürk was niet alleen succesvol als soldaat. Ook als staatsman bleek hij een genie met een vooruitziende blik. Hij zag alle behoeften van de Turkse staat al van tevoren. In deze periode van zijn korte leven boekte hij steeds meer vooruitgang door onophoudelijk vernieuwingen en verdere ontwikkelingen door te voeren en telkens opnieuw zijn volk te leren werken, zelfbewust te zijn en trots te zijn op zichzelf. Atatürk was een fantastische onderwijzer. Hij stelde zichzelf niet tevreden met militaire en politieke overwinningen. Hij onderstreepte dat de voorwaarde voor vrijheid bestaat uit economische onafhankelijkheid door te zeggen dat er "zonder economische onafhankelijkheid geen nationale onafhankelijkheid kan zijn". Het kalifaat (het religieuze leiderschap van de Ottomaanse sultans) werd op 3 maart 1924 afgeschaft. Religie en staatsaangelegenheden werden van elkaar gescheiden. Op 17 februari 1926 werd het burgerlijk recht ingevoerd. Op 24 augustus 1925 droeg Atatürk een westelijke hoed in plaats van de Ottomaanse hoofdbedekking. Op 25 november werd de hoedenwet afgekondigd. De tijd, de kalender en het maatstelsel werden aangepast aan de internationaal geldende normen. In 1924 werden de godsdienstscholen gesloten overeenkomstig de nieuwe wet voor de "eenwording van het onderwijs". In 1928 werd het Arabische alfabet afgeschaft en in plaats daarvan het Latijnse alfabet ingevoerd. Teneinde taal- en geschiedenisstudies te kunnen introduceren werden in 1931 respectievelijk 1932 de Turkse Historische Vereniging en de Taalvereniging opgericht. Na de afkondiging van de wet waarin aan vrouwen rechten werden toegekend, werd op 21 juni 1934 de "Wet van de Familienamen" aangenomen. De belasting die de "tiende of de belasting op de oogstopbrengst" werd genoemd, werd afgeschaft, zodat de boeren werden bevrijd van een grote last. Er werden fondsen, zaaigoed en landbouwmachines ter beschikking gesteld aan de dorpsbewoners en er werden "landbouwkundige kredietcoöperaties" opgericht. De industriële revolutie werd in gang gezet met de "Wet ter Bevordering van de Industrie". Op veel plaatsen gingen beroepsscholen open. Naast andere staatsinstellingen werden de "Etibank" en de "Sümerbank" opgericht voor het exploiteren van de bodemschatten en het vervaardigen van textiel en schoenen. De "Grote Turkse Nationale Vergadering" (Türkiye Cumhuriyeti Millet Meclisi) kondigde op 24 november 1934 een wet af om president Gazi Mustafa Kemal Papa de achternaam Atatürk te kunnen verlenen (Atatürk betekent Vader der Turken). Uit elke strijd die Atatürk omwille van het land aanging, kwam hij als overwinnaar naar voren. Zijn lichaam was van dit stressvolle leven echter moe geworden. Hoewel hij ziek was, bleef hij zich bekommeren om de aangelegenheden van het land. Op 10 november 1938 om 9:05 uur begon de grote redder aan een eeuwigdurende slaap. Op 19 november werd zijn doodskist met het oorlogsschip "Yavuz" van Sarayburnu (Seraglio Point) naar Izmit gebracht en van daaruit per trein naar Ankara vervoerd. Zijn lijk werd opgebaard in een marmeren kist in het Etnografisch Museum. Later, op 10 november 1953, werd hij tijdens een aangrijpende ceremonie van hieruit naar het "Anytkabir (mausoleum) overgebracht, waar hij zijn eeuwige rustplaats heeft gevonden.