Is de huidige vrede tussen Israël en de PLO-staat een succes?

Inleiding Het nationalisme dat omstreeks 1900 Europa beheerste, heeft een belangrijke invloed gehad op de Arabieren en de Joden. Daardoor is het een van de oorzaken van het conflict in het Midden-Oosten. Met het Midden-Oosten bedoelen we de landen rond het oosten van de Middellandse Zee: Turkije, Libanon, Egypte, Saoedi-Arabie en nog een aantal kleinere staten op het Arabisch schiereiland.Op de kaart hieronder kun je zien wie er geheerst heeft. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is het gebied een haard van conflicten en spanningen geworden. Als factoren die hiervoor verantwoordelijk zijn, kunnen worden genoemd: a. de vete tussen Israël en de Arabische landen, die zich tot viermaal toe, nl. in 1948, 1956, 1967 en 1973 in daadwerkelijke vijandelijkheden ontlaadde; b. de spanningen tussen enkele Arabische landen en de niet-Arabische staten Turkije en Iran; c. de in verschillende modaliteiten aan het licht tredende inter-Arabische tegenstellingen; d. het streven van sommige minderheden, zoals de Koerden, naar onafhankelijkheid; e. de voortdurende bemoeienis met dit gebied door externe machten. Historische oorzaken vanaf 1945 van de huidige grenzen Israël werd in 1948 als onafhankelijke staat gesticht in Palestina. Door de activiteit van het zionisme was daar een joodse gemeenschap ontstaan, tegen welker uitbreiding de Arabieren zich verzetten (zie ook joden). Als oplossing van het aldus ontstane conflict stelde een Britse onderzoekscommissie in 1937 voor het land te verdelen in een joodse en een Arabische staat en een internationaal district. Alhoewel de Britse regering het plan verwierp, bleven de joden aandringen op de oprichting van een joodse staat, vooral onder de invloed van de catastrofe die hen in de Tweede Wereldoorlog trof. Toen de naoorlogse regering van Groot-Brittannië de joodse eisen tot immigratie weigerde in te willigen, ontstond er een opstand, die haar ten slotte dwong het probleem aan de Verenigde Naties voor te leggen. Een commissie namens de Verenigde Naties beval opnieuw een deling van Palestina aan en dit plan werd op 29 nov. 1947 door de Assemblée aangenomen. Onmiddellijk ontstond er een burgeroorlog tussen Arabieren en joden, waarbij de laatsten na aanvankelijke tegenslagen en grote verliezen, de overhand begonnen te krijgen. Onder de indruk van het bloedige conflict en de tegenwerking van Groot-Brittannië wilden de Verenigde Naties het delingsbesluit ongedaan maken, maar het inmiddels gevormde Voorlopige Bestuur van de joodse gemeenschap, die 600000 zielen telde, riep op 14 mei 1948 de joodse staat Israël uit.
De officiële standpunten van Israël en de PLO De Israëlische regering wilde niet met de PLO praten, omdat die de staat Israël wilde vernietigen en terreur gebruikte. En de PLO erkende het bestaansrecht van Israël niet. Dat maakte het joods-Palestijnse probleem bijna onoplosbaar. Maar sinds 1988 leek de mening van PLO te veranderen. Er werd gesproken over het afzien van terrorisme in al zijn vormen en een oplossing met twee staten: een joodse en een Palestijnse. Veel Israëli hadden toen echter weer moeite met opgeven van die 'bezette gebieden'. Op de westoever waren veel joodse nederzettingen gesticht, wat het opgeven ervan extra moeilijk maakte. Palestijnse Bevrijdingsorganisati Op 28 mei 1964 werd op initiatief van de Arabische Liga de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (Palestinian Liberation Organization, PLO) opgericht als vertegenwoordiging van het Palestijnse volk. Het in haar Handvest vastgelegde doel is de vestiging van een democratische, seculiere Palestijnse staat. In sept. 1964 werd het Palestijnse Bevrijdingsleger (Palestinian Liberation Army, PLA) opgericht als militaire arm van de PLO. Aanvankelijk was de PLO onder voorzitterschap van Ahmed Shuqairy in hoge mate afhankelijk van de Arabische Liga. Maar toen na de zesdaagse oorlog van 1967 het Palestijns nationaal bewustzijn groeide, stelde de PLO zich zelfstandiger op. Binnen de PLO verwierf de bevrijdingsorganisatie Al Fatah (= de Overwinning) een meerderheid. De leider ervan, Jasir Arafat, werd in febr. 1969 voorzitter van de PLO. Al Fatah predikte de guerillaoorlog ter bevrijding van Palestina en was sinds 1965 betrokken bij een reeks sabotage-acties in Israël. De organisatie is vooral nationalistisch en neemt ideologisch een gematigd standpunt in. Internationaal bemoeiing V.S., S.U. De Verenigde Staten en de EU beijverden zich om het vredesproces weer op gang te brengen. Tegelijkertijd probeerden de Amerikanen radicale staten in de regio (Iran, Irak, Soedan en Libië) zoveel mogelijk te isoleren. Na afloop van de Tweede Golfoorlog had Saddam Hoessein zich in Irak weten te handhaven, maar was de toekomst van zijn land hoogst onzeker geworden. In de regio vreesden de kleinere Golfstaten voorts een te grote invloed van de islamitische republiek Iran. Deze werd ervan beschuldigd regeringen elders in het Midden-Oosten te willen ondermijnen door steun te verlenen aan islamitische oppositiebewegingen. De Britten beloofden de Arabieren naar de oorlog een groot onafhankelijk Arabisch rijk. Als de Arabieren tegen hun Turkse overheersers in opstand zouden komen. De Britten beloofden de joden steun in het zionisme daarvoor wilden zij geld van de banken voor het voeren van oorlog. Oplossing voor het probleem Een goede oplossing zou zijn ieder zijn eigen land gescheiden tussen muren en goede grenzen. Maar dat is niet mogelijk je kunt mensen niet uit hun land zetten. Ze moeten gewoon echte vrede sluiten en met zijn allen vredig in een land wonen.