De hel bestaat door Willy Spillebeen

De opdracht was: Schrijf een brief naar de vierdejaars. Doe dit vanuit het personage dat je teogewezen krijgt. Vermeld nauwkeurig wat je overkomen is of wat je anderen hebt aangedaan.Verwijs ook naar de menserechten. Klaag aan als slachtoffer. Personage is:Goyo Cohuatec (over de relatie met Vereecke) ____________________________________________ Aan vierdejaars uit Brugge. Pater Vereecke is een goed man. Hij heeft de organisatie CUC (het Comité de Unidad Campesina), de boerenvakbond meer geholpen dan hij zelf weet… Ik ontmoette hem voor het eerst toen ik op een avond bij hem aanklopte. Toen ik hem vertelde door wie ik gezonden was, leek hij bang, maar toch knikte hij me bemoedigend toe. Hij hoopte maar dat ik hier ongezien binnen was gekomen, hij dacht aan mijn veiligheid. De reden waarom ik daar was benieuwde hem. Ik verklaarde hem dat ik kost wat koste een kopieermachine MOEST hebben. Ik had die nodig om de misbruiken op de indianen door de antiguerrillatroepen aan te klagen en bekend te maken in een folder, illegaal natuurlijk. Die folder werd dan over het hele land verspreid, zodat iedereen zou weten wat er allemaal gebeurde. Wij weigeren ons te laten afslachten. In artikel twee van de universele verklaring van de mensenrechten staat: Niemand zal aan folteringen noch aan wreedaardige, onmenselijke of vernederende straffen of behandelingen onderworpen worden. En ik heb die folteringen meegemaakt, gezien met mijn eigen ogen! Dat alles gebeurde met mijn eigen vrouw en kinderen, mijn dorpsgenoten!!!!! Maar nu terug naar pater Vereecke. Hij dacht dat ik hem om geld kwam schooien. Het enige wat hij echter voor ons moest doen was zo’n winkel van kantoor benodigdheden binnenstappen, een machine voor ons kopen, en deze naar de missiepost brengen waar hij juist naar toe moest. Gelukkig wou hij het doen. Waarom? Misschien omdat hij voor het eerst in zijn leven het gevoel had dat iemand echt beroep op hem deed. Op zijn missiepost gearriveerd, ontmoette ik pater Vereecke nog vele keren. Er groeide een goeie band tussen ons en ik vertelde hem mijn hele levensverhaal. Hoe ik als kleine jongen veel plezier had beleefd om samen met mijn vader de grond te bewerken. Tot Don Figueras die van ons afnam… Toen mijn vader te horen kreeg over een leger dat via de grens van Honduras ons land was binnengevallen, vluchtte hij samen met de andere mannen van het dorp naar de bergen. Later vermoordde Generaal Armas, de latere president, mijn vader en moeder. Ik moest op de plantages gaan werken, in mensonwaardige levensomstandigheden. Dat is ook wat ik wilde aanklagen. In artikel 4 van de mensenrechten staat letterlijk: Niemand zal in slavernij of verknechting gehouden worden; de slavernij en de slavenhandel zijn onder al hun vormen verboden. Die plantages, die zijn toch ook een vorm van slavenhandel? Daar moet gewoon verandering in komen! Ondertussen maakte Don Figueras een groot voetballer van me. En het lukte! Ik kwam terecht in de belangrijkste voetbalploeg van de stad. Maar door een beenblessure kwam er een einde aan mijn carrière… Don Figueras liet me nu gewoon stikken. Ik haatte hem, en doe dat nu nog steeds. Later ontmoette ik Juanita, die mijn vrouw werd. Samen werkten we op de plantages, haast voor niets. In die tijd besloten we CUC op te richten. Maar op een dag kwamen helikopters in ons dorp. Ze martelden de kinderen, verkrachtten de vrouwen, lieten de mannen een voor een neerknallen. Dat deden ze ook met mij, maar ik gebaarde dat ik dood was. Ik heet vanaf toen Augustin Nenton. Tijdens mijn zwerftochten, kwam ik Don Figueras tegen. Ik brandde zijn plantage af… uit wraak. Nog later klopte ik bij pater Vereecke aan de deur. Het leek of hij (pater Vereecke) door mij een heel ander beeld had gekregen van land waar hij al meer dan vijf jaar verbleef, zonder het echt te kennen. Hij ging akkoord met het meeste wat ik had gedaan. Ik bedankte de pater en zei dat hij me enorm had geholpen met de kopieermachine. Hij geloofde oprecht dat ik in levensgevaar verkeerde: ze zouden me zeker op het spoor komen. Hij was het ook die me de raad gaf me zo rap mogelijk bij de guerrilla aan te sluiten. En nu ik op weg ben naar de guerrillatroepen, schrijf ik deze brief aan jullie, vierdejaars uit België (het land van pater Vereecke) in de hoop dat er vanuit België iets gedaan kan worden aan de slechte toestanden in Yucatan en omstreken. Hartelijke groeten, Goyo Cohuatec