Il postino (1994)

Mijn filmverslag gaat over de Italiaanse film Il Postino (de postbode).Deze film is gebaseerd op het boek “Il Postino di ardiente paciencia “ van Antonio Skarmeta ,maar het verhaal is van Furio “age” Scarpelli en Giacomo Scarpelli. De naam van de regisseur is Michael Radford. De hoofdrollen worden vertolkt door Massimo Troisi (il postino) , Philippe Noiret (Pablo Neruda), Maria Grazia Cucinotta (Beatrice} Anna Bonaiuto (Matilda,de vrouw van Pablo Neruda), Linda Moretti (donna Rosa) en Renato Scarpa (telegrapher) . De film is verschenen in 1994. De film gaat onder andere over de verbanning van de Chileense dichter Pablo Neruda, een beroemde dichter naar een van de Eolische eilanden Dit is ook werkelijk gebeurd: in 1952 moest Neruda Chili verlaten om politieke redenen
Het is een heel romantische film, voor alle leeftijden, maar ik weet niet of deze film mensen van mijn leeftijd aan zal spreken. Er zit in de film namelijk weinig actie en vooral veel romantiek. De film vertelt het verhaal van een vriendschap tussen de beroemde dichter en een doodgewone simpele postbode. Deze man, Mario Ruopplo, is zoon van een visser, maar zelf wil hij absoluut geen visser worden. Hij gaat solliciteren bij de post en omdat in die periode Pablo Neruda op het eiland komt wonen, die elke dag heel veel post, vooral van vrouwen ontvangt, wordt hij de privé-postbode van deze dichter. Elke dag brengt Mario hem zijn post en op een dag vraagt Mario hem hoe je dichter kunt worden. Neruda leert hem wat poëzie is, wat metaforen zijn, maar vooral ook dat hij moet leren kijken naar de schoonheid van het eiland. Dan ontdekt hij de liefde. Hij wordt verliefd op het mooiste meisje van het eiland. Mario roept de hulp in van Neruda om het hart van deze Beatrice te veroveren. Hij schrijft haar metaforen die door de tante bij wie zij in huis woont niet worden gewaardeerd. Uiteindelijk weet hij Beatrice voor zich te winnen en trouwen ze, met Neruda als getuige. Op het trouwfeest wordt bekend gemaakt dat Neruda mag terugkeren naar zijn land. Neruda verlaat het eiland en Mario mist hem verschrikkelijk. Hij is zijn baantje als postbode kwijt en gaat werken als hulpje in de keuken van de tante van Beatrice. Iedere dag wacht hij op een persoonlijke brief van Neruda. Tegelijkertijd wordt Mario ,met ook hier weer Neruda als zijn voorbeeld, communist. Er komen verkiezingen in het dorp en de katholieke partij probeert veel stemmen te krijgen. Er wordt van alles beloofd, zoals een nieuwe waterleiding. Maar als de katholieken winnen komt er niets van hun plannen terecht. Neruda heeft Mario geleerd dat hij moet opkomen voor zijn rechten. De communisten hadden al voorspeld dat de katholieken niet hun woord zouden houden. Mario wordt politiek actief en besluit naar de communistische manifestatie in Rome te gaan, waar hij een gedicht zal gaan voorlezen dat hij zelf geschreven heeft. Maar helaas komt hij niet meer terug van deze tocht, want tijdens een optreden van de politie wordt hij onder de voet gelopen en sterft hij. Zijn vrouw is zwanger en hij zal zijn zoontje nooit zien. Dit komen we te weten als Pablo Neruda jaren later weer op het eiland komt en dit hoort van Beatrice.. Hij ziet dan ook het zoontje dat Pablito heet, vernoemd naar hem. De twee hoofdpersonen uit de film zijn de postbode en de dichter. De postbode is een eenvoudige man, die in het begin wat onzeker overkomt. Hij gedraagt zich heel open en vriendelijk, maar ook wel een beetje kinderlijk. Hij is helemaal onder de indruk van de dichter. Met verbazing en vol bewondering ziet hij hoe de dichter ieder dag liefdespost krijgt. Hij is ook onder de indruk van de manier waarop de dichter met zijn vrouw omgaat. Belangrijk is hierbij ook de muziek. In het huis waar Neruda en zijn vrouw wonen, zet Neruda vaak een grammofoonplaat op met tangomuziek. Dit doet hem denken aan zijn vaderland en hij danst dan samen met zijn vrouw een tango. Ook dit vindt Mario prachtig om te zien. De dichter is een hele rustige en wijze man. Hij lijkt zijn verbanning heel rustig te accepteren en geniet van het mooie eiland met de prachtige zee en de mooie natuur. Op een hele rustige manier leert hij Mario wat dichten is en geeft hij hem het vertrouwen dat ook hij dat kan. Maar hij doet dat niet op een manier van de leraar en de leerling. Hij laat Mario zelf ontdekken hoe je dat doet en hij laat hem vooral zien hoe je inspiratie kunt halen uit de mooie dingen om je heen zonder dat je heel ingewikkeld hoeft te doen. Zijn vriendschap toont hij ook als hij Mario iets laat zeggen op een bandje bedoeld voor zijn landgenoten. Hij kondigt hem dan aan als een vriend. Mario begint ook te begrijpen hoe mooi zijn eiland is. Dit wordt heel grappig getoond als Mario de geluiden van zijn eiland op een bandje wil opnemen bv. van de zee, de maan en de sterrenhemel. Bovendien maakt hij Mario ook politiek bewust en geeft hij hem het vertrouwen dat hij moet opkomen voor de arme mensen die worden uitgebuit. De vrouw op wie Mario verliefd is, Beatrice, is in het begin helemaal niet onder de indruk van Mario. Ze vindt hem een beetje een sukkel, want hij verliest zelfs met tafelvoetbal van haar. Maar als Mario later met mooie metaforen van Neruda voor de dag komt om haar te veroveren, raakt zij toch erg onder de indruk van hem. De tante van Beatrice is in het begin absoluut niet blij met “de rare taal “ die Mario uitkraamt. Zij is de typische tante die bang is dat haar nichtje in de handen van een verkeerde man valt. Ze gaat zelfs naar de priester van het dorp om te klagen over die “schunnige taal” die Mario uitkraamt. Zij wordt op een heel grappige manier neergezet. Het verhaal speelt zich voornamelijk af op het eiland. De gebeurtenissen worden een paar jaar gevolgd. Het begint met de komst van Neruda en het eindigt met de terugkeer van Neruda naar het eiland. De eerste beelden van de film laten Mario met zijn vader zien. Mario vertelt aan zijn vader dat hij absoluut geen zin heeft om visser te worden. Een reden hiervoor is, is dat hij altijd zeeziek wordt. Zijn vader luister alleen maar. Daarom besluit hij om een baan te gaan zoeken bij de post. We volgen de periode die Neruda doorbrengt op het eiland en enkele jaren daarna. De beelden die niet van het eiland zijn, zijn de beelden van de manifestatie van communisten in Rome waar Mario omkomt tijdens een opstand. We weten dat er enkele jaren voorbij zijn gegaan omdat de laatste beelden van de film laten zien dat Neruda terugkomt in het café van de tante van Beatrice en daar het zoontje van Mario en haar ontmoet. Het jongetje is ongeveer 6 jaar oud. De natuur op het eiland wordt prachtig verfilmd en belangrijk bij deze opnames is ook de muziek. Telkens als Mario op zijn fiets de post gaat brengen naar Neruda hoor je dezelfde mooie muziek, waardoor de natuur nog mooier wordt. Ook de tangomuziek die in het huis van Neruda gedraaid wordt, maakt duidelijk dat Neruda heimwee heeft naar zijn land en ook deze muziek komt vaker terug. De mooie beelden van de natuur maken ook duidelijk dat Mario deze schoonheid dankzij zijn gesprekken met Neruda steeds meer gaat zien. De personen worden heel vaak van dichtbij gefilmd en bij Mario zie je dan heel goed hoe hij onder de indruk is van wat hij meemaakt. Zijn emoties zijn heel duidelijk te zien. Dit zorgt er voor dat je je heel goed kunt inleven in hem. Veel van wat er gebeurt wordt door zijn ogen gezien. Il postino is voor mij een ontroerende film. Het verhaal is romantisch en het einde vond ik erg triest. Het wordt zelfs nog triester als je bedenkt dat Massimo Troisi die de rol van de postbode speelt, vlak na de opnames is overleden. Hij leed aan een hartkwaal en zou na het draaien van de film worden geopereerd, maar de operatie kwam te laat. Ook al is het geen snelle film met veel actie, heb ik me niet verveeld. Er zit veel humor in de film en de beelden en de muziek zijn prachtig. Het allermooiste aan de film vind ik de acteerprestaties van il postino en van Neruda.