Traditioneel Batikken

Traditioneel batikken Sommige theorieën gaan ervan uit dat batikken uit China afkomstig is en zich via Japan oostwaarts heeft verspreid. Verrassend genoeg is het batikken een inheems handwerk in het Indiase subcontinent. Vanaf het moment dat India ontdekt was, staat het befaamd om zijn gebatikte kleding. Men kwam er toch achter dat het door de Indiërs in de 12de eeuw is geïntroduceerd op Java en het hun eeuwenoude traditie is. Batikken is een eeuwenoude traditie uit Indonesië die tijdens de Hindoe-Javaanse periode veel werd gebruikt door vorsten. Maar naast dat, gebruikten ook veel Indonesische en Indiase vrouwen het batikken om hun brood mee te verdienen. Op de markt probeerde zij met deze doeken de toeristen te trekken. Rond 1850 ontstond er een batikindustrie waarbij de patronen op de doeken werden gestempeld, maar de oude manier van batikken bleef bestaan omdat deze er vaak toch indrukwekkender en identieker uitzag dan de gestempelde doeken. Het nadeel bleef wel dat batikken een tijdrovend werk was. Want om te batikken moest men eerst een stuk stof gedeeltelijk met een waterafstotende was behandelen. Deze behandelde delen blijven wit tijdens en na het verven. Als de stof is geverfd word de was weer verwijderd, waarna deze weer op een andere manier word aangebracht. Het aanbrengen van de was wordt gedaan met behulp van een canting, dit is een klein koperen reservoir. Doordat er steeds weer op een andere manier was word aangebracht ontstaan er tientallen verschillende kleuren en bovendien
doordat er kleine barstjes in de was komen krijgt de stof een soort marmereffect. Na 1890 werd het batikken ook in Europa en Amerika gebruikt en zelfs in Nederland is er sprake geweest van een batikindustrie. Maar na de onafhankelijkheid van Indonesië en het ondergaan van de Nederlandse textielindustrie is deze productie verloren gegaan. Dus bleef het batikken over als een hobby en werd het ook niet meer in fabrieken toegepast. Dit kwam

ook doordat het proces erg tijdrovend bleef en er veel grondstoffen nodig waren om de verschillende kleuren te krijgen. Dit koste ook veel arbeiders en dus eigenlijk alleen maar geld. En dat terwijl de Indonesische en Indiase vrouwen er hun geld mee proberen te verdienen om brood op tafel te krijgen. Je zult deze doeken dus nog steeds veel tegenkomen in deze gebieden en misschien wel een kijkje kunnen nemen hoe deze op een ambachtelijke manier nog steeds worden gemaakt?