Ashton brothers

Beschrijving/samenvatting Ik had afgesproken om naar de \"Ashton Brothers\" te gaan, aangezien we toch nog iets voor CKV moesten doen en het ons wel leuk leek. De voorstelling zou eigenlijk in de Congreszaal in de Maaspoort plaatsvinden. In de grote zaal zou Rob de Nijs optreden. Maar omdat hij ziek was, was de show van de Ashton Brothers in de grote zaal. Daar aangekomen zagen we kareltje ook. Voor de rest waren er helemaal geen kinderen, alleen maar mensen van ongeveer 25 tot 40 jaar. De Ashton Brothers is een show met allemaal verschillende stukjes. De Ashton Brothers kwamen het podium op en de show begon met een liedje. De 4 jongens speelde allemaal iets anders: Trompet, contrabas, piano en accordeon. Er werden later ook nog meer instrumenten bespeeld zoals: mandoline, banjo en gitaar. De liedjes die ze zongen waren in het Engels en vooral in het Frans. Er werden veel typetjes gespeeld. Een terugkomend typetje was waarbij de Ashton Brothers hun shirtjes over het hoofd trokken en in een brabbeltaaltje spraken. De eerste keer dat ze kwamen gingen ze trucjes doen met stoelen. Steeds als er wat gebeurde werd dat gevolgd door een rare lach. Ze kwamen nog meerdere keren terug, maar dat is me allemaal niet meer bij gebleven omdat er zo veel te zien was. Wat me wel nog is bij gebleven is toen de \"shirtmannetjes\" in hun huisjes (2 soort verbouwde tafels die voor nog meer dingen werden gebruikt) waren en helemaal gefascineerd waren door een zeepbellenregen. Een typetje dat ook vaker terug kwam was een zwerver met een Dirk van den Broek tas. De Ashton Brothers speelde ook een keer leeuwen met leeuwentemmer na. Drie Brothers speelde de leeuwen en 1 de leeuwentemmer. Ook dit stuk was in het Frans. Er werd maar een keer Nederlands gepraat . Dat was bij een stukje waar ze allemaal over een ladder aan het klimmen waren en er later achter kwamen dat er een “knopje” opzat waarmee de ladder “ open “ kon. Die omgebouwde tafels werden later ook nog gebruikt bij een Mexicaanse dans. De benen waren van de ene Ashton Brother en het bovenlijf van de andere. Zo waren er nog veel meer stukjes in. Teveel om allemaal te vertellen. De show eindigde met een liedje. En de Ashton Brothers kregen een staand applaus! Vragen Kijkwijzer: Theater 1. Er is geen doek dat bij het begin opgaat. De spelers komen met hun instrumenten vanuit een doek die achter in het midden hangt op. De doek loopt niet door tot het einde van het podium, maar hangt alleen in het midden. Achter de doek kleden de spelers zich steeds om voor nieuwe typetjes en daar liggen de instrumenten en andere attributen. 2. Het decor was abstract en heel simpel. Er hing alleen een doek. Daarvoor stonden twee tafels en een ladder. Dit waren ook bijna de enige rekwisieten. Ze werden voor bijna elk stukje wel gebruikt. De tafel voor het Mexicaans dansen, het huisje van de \"shirtmannetjes\" (daarvoor werd de tafel uitgeschoven tot een waar huisje). De ladder werd gebruikt om rare dingen mee uit te halen zoals er mee te springen. Ook werd er een brug gemaakt door de ladder op de 2 tafels te zetten. Door de ladder dan te kantelen was er aan gevangenis gecreëerd. Meestal droegen de Brothers een blauw shirtje met een broek met stof erop genaaid. Bij het leeuwentemmer stukje droegen de leeuwen een soort pamper met een hoofdtooi ding. Een speciaal kostuum was bij het stukje met de zeepbellen. Twee Brothers zaten dan op elkaar en hadden een groot zwart gewaad aan. 3. Het licht speelde een belangrijke rol. De spotlights schenen steeds op de plaatsen waar je moest kijken. De rest er om heen was dan meestal erg donker. Behalve als het hele podium in beslag werd genomen voor een stukje: dan werd het hele podium belicht en moest je goed opletten waar het belangrijkste op het podium gebeurde. 4. Het stuk werd gewoon op een podium gespeeld. Eigenlijk zou het stuk in de Congreszaal plaatsvinden. Daar wordt gelijkvloers gespeeld. Het publiek zit daar even hoog als de plaats waar het stuk gespeeld wordt en zit dan dus meer “ in “ het stuk dan in de grote zaal. De zaal was wel afgeschermd met een groot doek achter ongeveer rij 15, zodat de mensen niet helemaal achteraan konden gaan zitten

5. Een karikaturale speelstijl overheerst. De spelers hadden allemaal een eigen rol die bij elk stukje weer veranderde. Die rol werd erg enthousiast en overdreven gespeeld. De zwerver liep bijvoorbeeld erg mank en had een kromme rug. De “ shirtmannetjes” waren duidelijk ook een typetje. Alleen wat het precies voor moest stellen was niet duidelijk, omdat je zoiets in het dagelijkse leven niet ziet. Bij de leeuwen was het ook goed duidelijk dat het leeuwen waren. Niet zozeer door hun kostuum, maar hoe ze deze rol speelden
6. De spelers richtten zich soms tot het publiek. De \"shirtmannetjes\" keken elke keer als ze zo raar lachten naar het publiek. Hoe ze dan keken was erg lachwekkend. Ook werd er een keer een man uit het publiek gehaald. Hij moest dan een pak aandoen en kreeg een emmer over het hoofd. Daarna moest hij met een fietsje van een dunne plank afrijden. Aan hoe lomp de man behandeld werd kon je al snel zien dat hij was gewisseld met een van de Ashton Brothers. 7. De teksten hadden ze zelf verzonnen. Ik denk niet dat er echt een regisseur aan te pas is gekomen, maar dat ze alles zelf doen en bedenken. Er waren trouwens ook weinig teksten. En die teksten waren dan meestal in Frans, waar ik weinig van kon verstaan. De liedjes waren ook in andere talen. Daarvan weet ik niet of ze alles zelf hebben geschreven en bedacht. De stukjes die ze speelde in ieder geval wel. 8. De voorstelling had het genre komedie. Dat was niet duidelijk door de teksten en liedjes (die ik toch niet kon verstaan), maar door hoe ze deden en keken. Een paar rare dansjes tussendoor, grappige lachjes en hun blikken. En dat werd natuurlijk ook duidelijk door het publiek dat heel hard moest lachen, zoals de man voor mij die soms nog lachwekkender was dan de show. 9. De voorstelling was duidelijk om de mensen te amuseren. Maar het was ook abstract:: Het begin en einde was maar een bijzaak. Het was geen heel verhaal, maar allemaal stukjes. Die stukjes stonden allemaal los van elkaar en hadden totaal geen diepgang. Het is geen theaterstuk dat je aan het denken zet. Review Ik vond de Ashton Brothers heel erg leuk! Het is iets voor jong en oud, hoewel er alleen oud te zien was in de Maaspoort. Dat was misschien wel jammer. Meer jongeren zouden eigenlijk ook eens naar zoiets toe moeten gaan en inzien hoe leuk het is. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde. Je moet er wel een beetje van houden. De voorstelling begon met een liedje dat ik zeer saai vond en kreeg meteen de gedachte dat het nog wel eens een lange 1,5 uur kon gaan worden. Dat had ik helemaal verkeerd ingeschat, want toen de shirtmannetjes op het podium kwamen en begonnen te brabbelen en raar te lachen, lag ik helemaal dubbel. Het was werkelijk hilarisch! Steeds als de shirtmannetjes het podium opkwamen werd ik helemaal melig. Ook een hilarisch stukje was de door Nadieh en mij benoemde “piemelscène”. Daar kwamen twee Brothers op en trokken een helemaal uitgerekte broek aan. Na wat bij elkaar aan de broek trekken keken ze bij elkaar in de broek en de ene begon te lachen. Daarna gingen ze achter de tafel en stapte de andere twee bij de ander in de broeken. Toen ze terugkwamen stond de ene gespierd en trots rechtop terwijl de andere slap hing. Na toediening van een viagrapilletje werd de ander net zo groot en sterk als de ene. Dit was een van de leukste stukjes. Ook volgens het publiek. Dat viel te horen aan het harde gelach dat van alle kanten kwam (ook van de man voor ons die tien minuten later nog in een deuk lag). Dit soort humor is zeker niet voor iedereen weggelegd. Als je iets zoekt met meer diepgang en een verhaal, iets wat emoties oproept zijn de Ashton Brothers niet echt leuk om naar te kijken. De Ashton Brothers waren niet alleen een stelletje gekken die over het podium aan het rondrennen waren. Ze hadden echt talent. Er werd acrobatiek gebruikt, wat heel knap was. Ook werd er in getapdanst. Het was ook heel knap hoe ze van typetjes konden veranderen. In de tijd dat de ene nog op het podium bezig was, begon er alweer een nieuw stukje en kon de ander onopgemerkt achter het doek gaan en zich snel omkleden. Op de site van de Ashton Brothers staat dat ze hun samenwerking als pure topsport omschrijven en dat het resultaat er mag zijn: spektakel en een grote dosis humor zorgen voor een spetterende avond. Daar ben ik het dus ook helemaal mee eens. Er zijn weinig negatieve punten te vinden. Je houdt ervan of je houdt er gewoon niet van. En erg belangrijk is ook dat de spelers er zelf plezier in hebben, dat kun je gewoon van hun gezichten aflezen en zelf moesten ze op sommige momenten ook hun lach inhouden. Als ze ooit nog eens zouden komen in de Maaspoort met een nieuwe voorstelling zal ik er waarschijnlijk weer heen gaan.