Marion bloem

Marion Bloem - Biografie Marion Bloem werd op 24 augustus 1952 geboren te Arnhem (een stadje gelegen in Gelderland aan de ijssel in Nederland). Haar ouders zijn Indiërs die in 1950 geïmmigreerd zijn naar Nederland. Indië (zo werd Indonesië vroeger genoemd)was een kolonie van Nederland. In 1948 werd Indië onafhankelijk. Haar ouders moesten kiezen of ze in Indonesië wilden blijven wonen of naar Nederland emigreren. Vele Indonesiërs accepteerden mensen met een Nederlandse opvoeding en manier van denken niet. Bovendien had Marions vader in de onafhankelijkheidsoorlog aan de kant van de Nederlanders gevochten tegen de Indonesiërs. Vooral Marion’s moeder wou naar Nederland gaan, ze voelde zich niet meer veilig in Indonesië. Maar toen ze in Nederland woonden had het gezin Bloem het ook niet makkelijk, drieëneenhalf jaar moesten ze verhuizen. Ze hadden niet veel. Uiteindelijk vonden ze een huis in Soesterberg. Daar ging de kleine Marione naar de lagere school. Daar werd haar meteen duidelijk dat haar achtergrond anders is dan van de Nederlandse kinderen. Ze had vele vriendinnen die bij haar thuis kwamen, maar als zij met hen mee naar huis ging werd ze vaak weggestuurd. Er ontstonden geheime vriendschappen, waar niemand iets mocht over weten. Marion vond de buitenwereld vijandig. Het liefst zat ze te dromen en om zich te uiten schreef ze verhalen en gedichten. In Marions familie werd er veel verteld, haar opa en oma vertelden over vroeger, over Indië. Marion fantaseerde graag. De verhaaltje die ze bedacht vertelde ze aan haar moeder, neefjes en nichtjes. Iedereen vond dat ze prachtig kon verstellen en dat ze schrijverster moest worden. Op de middelbare school voelde Marion zich niet erg thuis. Er waren geen andere Indische meisje op school en de afstand tussen haar en de andere Nederlandse meisjes was te groo. Ze spijbelde vaak en trok zich terug om te schrijven. Deze verhalen leverde ze dan op school in, zo kon ze de gemiste overhoringen een beetje inhalen. De leraar Nederland was heel enthousiast over Marion en hij raadde haar aan om één van haar verhalen op te sturen naar een tijdschrift. Marions eerste korte verhaal, ‘Zwijgen tot het graf’, werd gepubliceerd in het tijdschrift De vrouw en haar huis. Ze was toen 15 jaar. Aan het eind van haar middelbare studies leerde ze Ivan Wolffers kennen in een dancing. Hij had dezelfde dromen als Marion: hij wou graag reizen en schrijven. Voor Marion Bloem stond het al reeds lang vast dat ze schrijfster zou worden. Maar haar moeder vond het belangrijk dat ze verder studeerde en een diploma zou halen. Dus ging ze in Utrecht klinische psychologie studeren. In1 971 trouwden Marion en Ivan. Ivan studeerde geneeskunde. Om haar studies te kunnen bekostigen ging Marion schoonmaken. Hij vond ook dat ze goed schreef en beter kon proberen daarmee geld te verdienen. Hij stimuleerde haar om de verhaaltjes die ze aan haar familie vertelde neer te schrijven. Marion Bloem schreef toen haar eerste leesboekjes, voor kinderen die net kunnen lezen, in de serie ‘Spotjes’. De uitgeverij had wel wat commentaar: ze vonden de moeders te modern en de kinderen te brutaal. In gewijzigde vorm werden ze wel uitgegeven. Dit hield haar niet tegen. Hun zoontje Kaja is geboren op 11 februari 1973. Tijdens haar studies schreef ze ook nog teksten voor leesprogramma’s voor Turkse en Marokkaanse kinderen. Bij het schrijven van deze stukjes kreeg ze opnieuw te maken met het botsen van 2 culturen. Omdat ze zelf het vroeger moeilijk had begrijpt ze de kinderen beter. Ze weet wat het is “anders” zijn. Aan het einde van haar studies werkte ze aan haar eerste jeugdboek, ‘Waar schuil je als het regent, dat 2 jaar later verscheen. Na haar studie die ze beëindigde in 1978 vroeg een uitgever haar of ze een boekje wou maken over menstruatie voor meisjes. Marion vond dat je de gevoelens die dit onderwerp teweegbrengen beter kan uiten via een filmpje. Met haar eigen geld maakte ze Feest. Het werd een groot succes. Van het geld dat ze kreeg voor Feest maakte ze een volgende film Buitenspel. Hierna maakte ze nog een aantal andere korte films: Aanraken, Nieuwsgierig en Borsten. De films waren bedoeld voor kinderen van 12-14 jaar. Ook in het buitenland werden deze films goed ontvangen. In 1980 schreef Maion samen met haar echtgenote Ivan Hyperventilatie. Toen dit boek af was, besloot ze dat ze alleen nog maar fantasie verhalen wou schrijven en geen voorlichtingsboekjes meer. De jeugdboekjes Waar schuil je als het regent en De geheime plek zijn vrij autobiografisch, ook al zijn de hoofdpersonages Nederlandse meisjes. In Matabiis de hoofdpersoon voor het eerst een Indisch meisje. Dit is een keerpunt in haar carrier. Marion besefte nu dat haar Indische achtergrond heel belangrijk is voor haar. Het Indisch- zijn krijgt veel aandacht in verdere werken. Haar eerste roman voor volwassenen Geen gewoon Indisch meisje komt dit tot uiting. In dezelfde periode maakt ze ook de documentaire Het land van mijn ouders. Door gesprekken met haar ouders probeert ze meer over haar achtergrond te begrijpen. Het boek en de documentaire worden door het publiek goed onthaald, het wordt een bestseller, Marion Bloem wordt bekend bij het publiek. Vele migranten herkennen hun situatie in de documentaire. Marion Bloem schrijft en filmt over onderwerpen die zij belangrijk vindt. Ze verwerkt vele ervaringen in haar boeken. Ze vindt het heel belangrijk dat kinderen lezen. Daarom schrijft ze ook kinderboeken. Haar boeken en films
Voor verschillen filmproducties en boeken ontving ze enkele nominaties, mentions en prijzen: *De Kid-Screen Award 1987 voor haar muziekfilm ‘De Tovenaarsleerling’. * De internationale Jenny Smelik IBBY-prijs en een mention van de Blaue Brillenschlange in Basel voor ‘Matabia’ (een jeugdroman). *Voor haar gehele oeuvre ontving ze de Du Perron prijs. * In augustus 1997 is haar roman ‘Mooie meisjesmond’ genomineerd voor de OK-Prijs, de Leidse Studenten Literatuurprijs. Naast romans en verhalenbundels schrijft Marion ook vaak gedichten. Niet enkel Nederlandstalige gebieden tonen interesse in haar werk: een aantal van haar romans en kinderboeken zijn verschenen in het Duits, gedichten, verhalen en één roman in het Engels (voor de Verenigde staten), verhalen en gedichten in het Perzisch, en een jeugdroman in het Japans. Vandaag is Marion Bloem druk investeerders aan het zoeken voor haar lange speelfilmproject Games4Girls naar haar gelijknamige roman die in februari 2001 verschenen is. Ze houdt zich als ondernemer van het multimedia bedrijf G4G in samenwerking met een team van jonge vrouwen bezig met de ontwikkeling van Xohra.nl. (* Zie bespreking Games4Girles) Naast schrijven houdt ze ook van schilderen en beeldhouwen. Dit gebruikt ze om op een andere wijze aan te tonen dat de mensen toleranter moeten. Reizen is ook een passie van haar ze reisde al de hele wereld rond. Marion bloem is een erg actieve vrouw. Overzicht literatuur

Romans
Geen gewoon Indisch meisje 1983, Lange reizen korte liefdes 1987, Rio 1987, Vaders van betekenis 1989, De honden van Slipi 1992, De leugen van kaketoe 1993, Mooie meisjesmond 1997, Ver van familie 1999, Games4Girls 2001
Novellen
Meisjes vechten niet 1988, De smaak van het onbekende 1995, Verhalenbundels
Vliegers onder het matras 1990, Muggen mensen olifanten 1995
Jeugdromans
Dotje gaat met de lift 1975, Feest? 1975, Is pappa te dik? 1975, Jaap let op de tas 1975, Joop speelt met een bal 1975, Mieke wil een peer 1975, Het plan van Marjan 1975, Een vrouw van sneeuw 1975, Waar schuil je als het regent 1978, De geheime plek 1980, Matabi 1981, Kermis achter de kerk 1984, Klein maar sterk 1985, Brieven van Souad 1986, De droom van de magere tijger oktober 1996 : Beeldende kunst en gedichten (bibliofiele edities) Schildijen en gedichten 1992:Gedichten en schilderijen van Marion Bloem. Hoop op nieuwe woorden 1995: gedichten en zeefdrukken van Marion Bloem. Gezichten van Zon 1990:vier gedichten met etsen van Jan Montyn. Zwart-wit in en achter kleuren 1992:gedichten met houtdrukprenten van Fon Klement
Blauwen noemden ze ons 1993: gedichten met tekeningen van Richard Smeets
Op de brug naar de tempel 1994: gedichten met zeefdrukken van Nico Vrielink    Overzicht Film, televisie, video Korte speelfilms: Feest 1978: (Script, regie, productie) duur 12 minuten. Voor BRT- televisie. Buitenspel 1979:(script, regie, productie) duur 18 minuten. Voor VARA. Aanraken 1980 :(script met Ivan Wolffers, regie, productie) duur 7 minuten. Voor IKON. Nieuwsgierig 1980: (script met Ivan Wolffers, regie, productie)duur 12 minuten. Voor IKON. Borsten 1981: (script met Ivan Wolffers, regie, productie) duur 28 minuten. Voor IKON. De Tovenaarsleerling 1986: (script, regie) duur 35 minuten. Voor VPRO. Documentaires: Het land van mijn ouders 1983: (script en regie) Voor IKON, duur 97 minuten. Wij komen als vrienden 1984: (script en regie, productie) Voor VPRO. duur 100 minuten. (beide producties script en research samen met Ivan Wolffers) Televisieproducties: Lot 1984: (script, regie) drama, duur 50 minuten. Voor de NOS. Screentest 1985: (script, regie), 4 afleveringen bestaande uit korte sketches, duur van elk programma 45 minuten (satire), Voor IKON (script met o.a. Ivan Wolffers). Cursus voor beginners in de liefde 1988: (script met Ivan Wolffers, regie), drama, 13 afleveringen van elk 25 minuten, Voor VPRO. Vrijheid, regie/ productie niet door Marion Bloem, videoclip uitgaande van het gedicht van Marion Bloem; vele malen uitgezonden in het kader van Bevrijdingsdag (NPS). Videoproducties: Walden Place (Don't paint me alone in Iowa) 1993, een videogedicht (script, regie, productie). De kunst van het vertellen, juli ’99, (regie, productie), duur 87 minuten, videoverslag van workshop met jongeren rond trots en schaamte. Radio: De stem van mijn vader, 1996 (script), script voor een hoorspel voor Teleac 1996 . Bespreking Romans en Novellen Roman

Geen gewoon Indisch meisje (Veerle Baetens) Het boek gaat over een dertigjarige Indische meisje kampt met het besef dat zij haar Indonesische kant als cultuur ontkent. Het meisje leeft alsof zij uit twee zusjes bestaat: Sonja en Zon. Sonja is een verhollandste Indiër en Zon toont openlijk haar Indonesische afkomst. Als Zon met haar blanke vriend Eddie voor het eerst in Indonesië is, zegt een Indonesische jongen tegen haar dat ze gelijk heeft dat ze een blanke man heeft gekozen: 'A girl must always look up.’ Op school, waar Zon als Indisch meisje moeite heeft om in de groepjes van blanke meisjes opgenomen te worden, krijgt zij een aanvaring met de gymjuf. Om zich tegen haar woede te verweren gebruikt Zon de kracht van haar felle zwarte ogen waarmee zij dwars door mensen heen lijkt te kunnen kijken. Als ze met een klasgenootje mee naar huis gaat om bij haar in de tuin te schommelen, wordt het meisje door haar moeder binnengeroepen en keert zij even later terug met de mededeling dat Zon/Sonja weg moet omdat ze zwart is. Voor het eerst beseft Sonja dat zij een kleurling is. En ze krijgt er een hekel aan. Tot Sonja’s elfde verjaardag was het huis van haar ouders typisch Indisch ingericht, maar daarna verdwenen de Indonesische spullen langzamerhand en kwamen er Delfts Blauw, Spaanse souvenirs en plastic prullen in de plaats. Ook zet ze haar moeder steeds vaker Hollandse in plaats van Indische lekkernijen op tafel en hanteerde zij steeds vaker de Hollandse beleefdheidscodes. Sonja's vader bleef wel met veel plezier herinneringen ophalen met andere Indische mannen, wat haar moeder ergerde omdat ze het allemaal maar verleden tijd vond. De relatie tussen Sonja en Zon is bijzonder wisselvallig: soms verraden ze elkaar, soms zijn ze trots op elkaar en kunnen ze niet zonder de ander, maar vaak staan ze ver van elkaar af. Ze volgen zelfs een andere studierichting. Sonja gaat naar het gymnasium en daarna Nederlands studeren, wordt schrijfster, trouwt en krijgt twee kinderen. Zon spijbelt veel op school en wordt later bij wijze van uitzondering zonder einddiploma toegelaten op de kunstacademie. Daar blijft zij slechts twee maanden en rolt daarna van het ene baantje in het andere. Zij ontmoet Eddie, een blanke jongen, en trekt bij hem in. Het enige waar zij echtvan houdt, is het maken van gedichten en tekeningen die ze angstvallig voor anderen verborgen houdt. Sonja voelt als ze volwassen is niet de behoefte om naar Indonesië te gaan, zij heeft genoeg aan de verhalen van haar ouders. Zon wil wel graag naar Indonesië; de eerste keer gaat ze samen met Eddie, maar het lukt haar niet om van het verblijf aldaar te genieten en als ze terugkomt is ze depressief. Eddie zorgt er dan voor dat zij bij een groep vrouwelijke kunstenaars terechtkomt die gezamenlijk kunst maken. Gedreven gaat Zon daar aan de slag, ze maakt veel tekeningen waarop vrouwen met gaten in hun lijf staan afgebeeld. Maar de samenwerking loopt gauw ten einde door het egocentrische gedag van Zon. Omdat zij zich niet aanpast aan de groep. Als Zon op een middag met haar vader heeft afgesproken op een terras, vraagt hij haar of zij haar moeder mee naar Indonesië wil nemen als hij dat zelf niet meer zou kunnen. En of ze dan ook zijn kris en stenen aan oom Ventje wil afgeven, omdat die weet hoe je voor dergelijke spullen moet zorgen, en haar moeder niet. Haar vader stapt op en opeens staat Boy, een Indische jeugdvriend van Zon, naast haar. Al van jonsg af aan voelde zij zich aangetrokken tot deze jongen, maar zij durfde nooit aan deze gevoelens toe te geven omdat er een taboe op rustte om met je eigen mensen te gaan. Ze nodigde Boy uit om mee te gaan naar huis en hoopt dat hij eindelijk zal toegeven aan een sluimerend verlangen dat ze ook bij hem vermoedt, maar hij vertrekt zonder dat er iets gebeurt. De dag daarna voelt Zon een onweerstaanbare drang om naar haar ouderlijk huis te gaan. Op weg naar het station slentert ze door de stad en gaat nog even op een terrasje zitten. Zon krijgt dan een visioen, waarin ze met haar vader aan het dansen is. Ze haastte zich naar huis. Daar is niemand. Het huis is vreemd netjes achtergelaten. Als haar moeder eindelijk arriveert, blijkt dat Zons vader overleden is. Diezelfde avond vertrekt Zon weer naar haar eigen huis, omdat zij haar moeder haar verdriet niet gunt. Op de deurmat thuis ligt een postkaart van Eddie, uit Parijs. Na haar vaders dood gaat Zon samen met haar moeder en met de kris naar Indonesië. Gedurende de reis voelt zij afwisselend walging en vertedering voor haar moeder. In Indonesië bloeit haar moeder helemaal open. Tot haar verbijstering ontdekt Zon dat haar moeder meer door Europese katholieken dan door het land zelf gevormd is. Als ze bij tante Em in de kampung op bezoek zijn, zien ze hoe slecht het sommige Indonesiërs gaat die destijds wel zijn gebleven. Zon bedenkt allerlei scenario's over hoe het leven van haar ouders en haarzelf eruit had gezien als haar vader en moeder destijds een andere keuze hadden gemaakt en daar gebleven waren. In de kamer van het pension waar Zon en haar moeder verblijven, is op een nacht de kris uit de tas van haar moeder verdwenen. Na enig zoeken vinden ze het wapen onder het hoofdkussen van Zon. Vanaf dat moment draagt zij de kris op haar lichaam vastgebonden met een doek om haar middel. Op het adres van oom Ventje ligt een brief van Eddie, waarin hij schrijft dat hij sinds korte tijd iets met een Hollands meisje heeft, maar dat hij nog steeds van Zon houdt en aan haar de keus laat of zij nog samen verder gaan. Wanneer oom Ventje, aan wie Zon en haar moeder de kris afgeven, het ding 's nachts onverzorgd op tafel laat liggen eist Zon het wapen op. Hoewel Zon niet echt van de reis kan genieten, onder andere
Hoewel Zon niet echt van de reis kan genieten, onder andere doordat zij zich voortdurend afvraagt of zij zichzelf verbiedt haar eigen kleur lief te hebben, wil zij graag in Indonesië blijven. Haar moeder daarentegen, die juist met volle teugen van het verblijf geniet, verheugt zich op het moment dat ze weer terug in Nederland is om alles over haar reis aan de anderen te vertellen. Terug in Nederland vindt Sonja dat Zon haar identiteitscrisis overdrijft. Eddie heeft al zijn spullen uit hun huis opgehaald. Zon bindt de kris weer op haar buik en belt Boy. Ze spreken af bij een bioscoop, maar als zij daar aankomt, blijkt hij daar ook met een blond vriendinnetje afgesproken te hebben. Zon besluit toch maar niet met hen mee te gaan. Al slenterend door de stad bedenkt Zon dat het Indische aan het verdwijnen is. In een kroeg waar Zon binnenstapt, speelt een Zuidmolukse jongen op conga's. Zon laat zich door het ritme en door de schoonheid van de jongen meeslepen. In de pauze spreken ze elkaar en hij vraagt haar op hem te wachten. In zijn linkeroor hangt een minikrisje. Als even later blijkt dat ook hij een blond vriendinnetje bij zich heeft, verlaat Zon de kroeg meteen. Met de trein gaat zij terug naar het ouderlijk huis. In haar wagon begint ze een gesprek met een stel Ambonese jongeren, maar ze verstaat hen niet eens. Op het einde verteld Sonja in een interview over Zon en uit dit intervieyuw blijkt dat Zon zich van het leven beroofd heeft met de kris die zij al die tijd bij zich heeft gehad
Beoordeling: Ik vond het een prachtig boek maar wel heel verwarrend. Je moet er met je hoofd bijblijven. Schizofrenie is een boeiend thema .Ik kon me heel goed inleven in dit boek, want het lijkt me verschrikkelijk niet te weten wie je bent, en een hele opluchting als je eruit bent. Het valt wel op dat dit boek autobiografisch getint is. Ook het taalgebruik Vind ik goed. Door het gebruik van kleine korte zinnetjes is het een actief en bruisend verhaal. Alleen is het soms moeilijk te begrijpen Wie is wie, over wat gaat het. Ook door de vele flash-forwards, flash-backs. Het blijft je boeien want de gebeurtenissen en fragmenten volgen elkaar snel op. Ik hou van reizen en alles van een vreemde cultuur, het is zeker een aanrader. Zie ook bijlage 5,6 ‘De nauwe kloof tussen wal en schip”, “Een sprei van identiteiten”. Lange reizen, korte liefdes: Levi zou willen leren van zichzelf te houden zondertussenkomst van mannen en vouwen. Maar ze kan niet zonder groeiende en slinkende passie. Belangrijker dan eten, drinken, slapen, zijn de ogen van de ander, even net te lang en te indringend op de hare gericht . Iedere man was anders, en dat was ook wat ze in elk contactzocht: het onbekende. Er zijn nog andere mannen, er zijn ook de vriendinnen.Elke liefde denkt Levi aan het eind van deze onorthodoxe maar meeslepende ontwikkelingsroman, elke liefde was een reflexie van haar zelf, maar was ook liefde, dat wìl ze, dat wìl ze geloven. "Na het succes van mijn romandebuut 'Geen Gewoon Indisch Meisje' en de documentaire 'Het land van mijn ouders’ over mijn Indische achtergrond, wilde ik even iets geheel anders, en me niet laten leiden door de vraag naar een Geen gewoon Indisch Meisje deel 2." Marion Bloem© 1987 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Zie bijlage 7 “Een heldin van deze tijd”. Rio
Toen Gelgel zestien jaar oud was zei ze het al tegen een vriend op het schoolfeest: 'Ik wil mijn hele leven al naar Brazilië‘. Dat is mijn grootste wens.' Veel later doet Aron haar vanwege moederdag een reis naar Brazilië cadeau. Nu is Gelgel op weg naar Brazilië, op zoek naar Rio. In haar verbeelding heeft ze de reis al vele malen op diverse wijzen gemaakt. De reis, de ervaringen met de mannen die haar vergezellen en die ze ontmoet, de tussensprongen van stad naar stad in dit onmetelijke land confronteren Gelgel met zich zelf en haar eigen verleden. Op school heeft men haar altijd geloofd als ze vertelde van Indiaans - Portugese afkomst te zijn. Op reis vliegen Brazilianen haar om de hals omdat ze denken dat ze een landgenote is. Is dit het Brazilië waarvan ze heeft gedroomd en waarnaar ze heeft toegeleefd? “ Je doet in het leven dingen die je moet doen. Dat is voor mij de essentie van het bestaan. Ik laat me daarom zo min mogelijk storen door conventies.” - Marion Bloem © 1987 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Zie bijlage 8 “Een pantser opengebroken”. Vaders van betekenis
Op de schouders van een jonge Indische vrouw, schrijfster van beroep, drukt al sinds haar prille jeugd haar vaders telkens weer terugkerende verzoek om een boek te schrijven over hem en haar ooms, ofte wel de
geschiedenis van de Indo. Na de dood van haar lievelingsoom (Tjok) brengt haar vader haar een plastic supermarkttasje met daarin, zoals hij zegt: 'de erfenis van oom Tjok'. Met deze plastic tas, gevuld met spullen die haar aanvankelijk nog niet erg interesseren, vertrekt ze, aangespoord door haar Hollandse echtgenoot, geheel alleen naar Bali 'om eindelijk weer eens een
roman te schrijven'. Een boek over de taak die een Indische schrijfster zichzelf stelt, en hoe zij die vervult, over de speciale band tussen een Indische vader en zijn dochter, en vooral ook over het bonte en vaak
schrijnende verleden van Indische mensen. Vaders van betekenis is wellicht het meest ambitieuze boek dat Marion Bloem tot nu toe schreef. Zij zet hiermee de lijn voort die zij met Geen gewoon Indsch meisje (1983), haar debuutroman, op zeer oorspronkelijke wijze heeft aangezet "Sinds ik als schrijfster bekendheid had verworven vroegen mijn ooms en vrienden van mijn vader telkens:" Wanneer schrijf je nu eens onze geschiedenis op, want dat is nog niet gedaan. Onze kinderen en kleinkinderen zullen zo nooit weten wat wij allemaal hebben meegemaakt." Marion Bloem.© 1989 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman

Zie bijlage 9 “Marion Bloem worstelt met het Indo-verleden”. De honden van Slipi
Een jonge Indische vrouw reist met haar man en kind naar Indonesië om familieleden van haar ouders op te zoeken. De ontmoetingen met de in de erhalen van haar vader geromantiseerde ooms, tantes, neven en nichten ijn
teleurstellend. Ze vindt in Jakarta niet wat ze gedacht had en het leven in een overbevolkte stad in een ontwikkelingsland is niet zoals ze zich had voorgesteld. Toch ontwikkelt zich in Jakarta een vriendschap die door
de jaren heen blijft bestaan en steeds hechter wordt: een nieuwe oom en tante. Marion Bloem laat zich net als in Geen gewoon Indisch meisje en Vaders van betekenis niet leiden door nostalgie, maar beschrijft Indonesië zoals het tegenwoordig is. De honden van Slipi is niet alleen een verhaal over de herinneringen van de generatie van de ouders aan het oude Nederlands Oost-Indië en de kennismaking met het moderne Indonesië, maar vooral is het een roman over het geweten. "Fictie en werkelijkheid lopen in al mijn boeken door elkaar. Is het van belang of iets autobiografisch is? Ik gebruik mijn ervaringen om een verzonnen verhaal over een harde werkelijkheid zo krachtig en meeslepend
mogelijk te vertellen. Iets wat autobiografisch is kan soms minder over een
auteur prijsgeven dan honderd procent fictie van dezelfde schrijver, want fantasie is vaak intiemer dan de koude feiten uit je bestaan." Marion Bloem.© 1992 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Zie bijlage 10 De telegraaf door Rob Hammink. De leugen van de kaketoe
In een lange brief aan haar grootmoeder vertelt Melanie Fleury het verhaal van vier generaties vrouwen. Haar durft ze de geheimen van haar leven toe te vertrouwen omdat ze weet dat haar oma ze niet zal onthouden. Stuk voor stuk dragen de vrouwen wier levens Melanie beschrijft bij aan haar karakter. Zo roept Marion Bloem op authentieke wijze het beeld op van een vrouw van veertig die op het keerpunt van haar leven orde probeert te scheppen en haar jeugdherinneringen, huwelijk, relaties en erotische beleving. Een lyrische, geladen roman met zelfspot en humor. "De leugen van de kaketoe" is de vrouwelijke tegenhanger van "Vaders van betekenis". Met "Geen gewoon Indisch meisje" naast die twee geschiedenissen van Indische mannen en vrouwen zou je die drie romans kunnen zien als een trilogie." Marion Bloem. © 1993 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Zie bijlage 11 “De ontdekking van de lust”. Mooie meisjesmond

In Mooie meisjesmond vervlecht Marion Bloem het erotisch ontwaken van een zestienjarig, Indisch meisje met haar eerste kennismakingen met het Hollandse gezinsleven zoals dat was in de jaren zestig. 'Blond valt op donker en donker op blond' weet Milly Roos, de hoofdpersoon in dit boek. Ze laat haar keuze vallen op de blonde Theo Gordel. Na een langdurige heimelijke verliefdheid komt Theo voor het eerst bij Milly thuis, en wordt daar geconfronteerd met haar grote Indische familie, waar men anders eet, anders praat en anders lacht. Milly komt op haar beurt bij Theo over de vloer en leert bij hem thuis hutspot en stamppot eten. Zij koestert een uitzonderlijke liefde voor eten. Al van kleins af heeft ze van haar grootmoeder leren koken. Ze is geneigd alles wat haar overkomt te vergelijken met en te beschouwen vanuit haar ideeën en ervaringen omtrent voedsel. Bij het beoordelen van haar ervaringen gaat ze af op de sensaties van haar lippen en haar tong. In Mooie meisjesmond worden de kleine en grotere misverstanden belicht
die kunnen voortkomen uit verschillen in sociale en culturele achtergrond. Dit buitengewoon rijke en sensitieve boek geeft bovendien een indringend, zeer gevoelig beeld van de schermutselingen van een jong meisje met seksualiteit, waar ze nog zo aan moet wennen en waarover ze nog zoveel moet leren. Vooral over wat mannen daaromtrent van haar verwachten en verlangen. Milly Roos leert verschillende vormen van intimiteit onderscheiden en verliest haar onschuld. "Omdat men bij het woord Indisch doorgaans eerder aan eten denkt dan aan cultuur of identiteit, wilde ik al heel lang een boek over eten schrijven. Eten en seks zijn de twee essentiele geneugten in ons bestaan." Marion Bloem © 1997 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Zie bijlage 12 “Opgewarmde kost”. Ver van familie
In deze aangrijpende en meeslepende roman gaat een jonge vrouw op zoek naar de waarheid over haar verleden. Barbie König, Indisch, groeit op in de buurt van Rochster in New York State. Zij wordt opgevoed door haar stiefmoeder Patty. Buddy König, haar vader, emigreerde na de dood van zijn eerste vrouw Maudi van Nederland naar Amerika om ver bij zijn familie vandaan te zijn. Hij stierf toen Barbie tien was. Wanneer ook Patty overleden is, reist Barbie, inmiddels een volwassen vrouw, naar Nederland af om de familie van haar vader te leren kennen. Daar dwaalt ze rond, telkens geconfronteerd met raadsels uit het verleden. Waarom wilde haar vader zo graag uit Nederland weg? Hoe is Maudi - volgens iedereen een opmerkelijk mooie vrouw - overleden? Was het wel echt een ongeluk? In een tintelende caleidoscopische vertelling waarin dertien verschillende personages aan het woord komen, schetst Marion Bloem een portret van Barbies familie. Grote en kleine drama's - variërend van jappenkampen en discriminatie tot liefdesgeschiedenissen en goena-goena - hebben de mensen in deze familie gevormd en met elkaar verbonden. Toch hebben alle familieleden hun eigen leven, hun eigen geheimen, en voelen ze liefde en soms weerzin voor de anderen. Een ieder heeft een eigen verhaal over het verleden. "Als Geen gewoon Indisch Meisje, Vaders van Betekenis en De leugen van de kaketoe samen een trilogie vormen, dan zou Ver van familie daar de afsluiting van kunnen zijn. Er wordt mij vaak gevraagd: 'Ben je nou nog niet uitgeschreven over dat Indische?' Maar raken Maarten het Hart en Jan Wolkers uitgeschreven over hun Calvinistische achtergrond? Mulish over zijn gemengd Joodse en NSB-achtergrond en de Tweede Wereld Oorlog? Voskuil over het kantoorleven?" Marion Bloem.© 1999 Marion Bloem Arbeiderspers, Amsterdam Roman
Games4Girls
Games4Girls is een roman over een hechte vriendschap, die door dorpsbewoners als een meisjesbende wordt ervaren. Zohra van Dam, die zichzelf Xohra noemt, een van de drie vriendinnen, heeft een vader die aan een ernstige mysterieuze ziekte lijdt. Zohra heeft een eigen manier gevonden om met verlies en angst om te gaan, en de vriendschap met Nouchka en Sonja lijkt een manier om de harde werkelijkheid aan te kunnen. Op een dag, als ze beseft wat ze aanricht, laat Zohra haar vriendinnen plotseling in de steek. Tien jaar later verschijnt ze met een website en een game4girls op internet om zo alsnog de belofte, elkaar eeuwig trouw te blijven in vriendschap en geheimen na te komen. Gelijktijdig met de publicatie van de roman gaat de website Xohra.nl online, die thema's als angst en verlies aansnijdt, maar ook de andere onderwerpen waarmee de drie vriendinnen zich tijdens hun langdurige vriendschap bezig hielden. Een van de vrouwen van Xohra's Text Factory is de vrouw die Marion Bloem tot het schrijven van deze roman inspireerde. Novellen
De smaak van het onbekende ( Bram Lens) Dit boekje gaat over de Surinaamse Brenda, die heel graag kookt en dan nog het liefst voor anderen. Brenda is tevens een belangrijke adviseuse bij de kunstraad. Op een dag beslist ze om een heel aantal kunstenaars, hoge ambtenaren en kunstkenners bij haar uit te nodigen voor een gezellig dineetje. Brenda bereidt een heel uitgebreide maaltijdvoor haar gasten waarbij ze probeert tegemoet te komen aan de smaak en de persoonlijkheid van elke gast. Terwijl ze aan het koken is filosofeert ze over de manier waarop wij kunst benaderen: “kunnen autochtone Nederlanders kunst uit andere culturen begrijpen, kunnen zij de smaak van het onbekende verdragen?” Beoordeling: Ik vond het een gezellig boekje dat je snel uit leest en waarbij je je echt kan inleven in de voorstellingen die Brenda zich van het toekomstig dineetje maakt. Tevens laat het je eens nadenken over kunst en niet alleen over wat wij als kunst beschouwen maar ook over wat andere culturen als kunst beschouwen. Dit onderwerp haalt ze volgens mij aan omdat ze zelf uit een andere cultuur komt die heel anders denkt over kunst dan wij. Zie bijlage 13 “Vele culturen op één bord” Meisjes vechten niet
Tante Jossa is de lievelingstante van de vertelster in dit verhaal. Tante Jossa is gehandicapt en compenseert dat met een vrolijke en eigenzinnige levenshouding. Ze is geliefd en ze wordt geacht, maar in haar leven ontbreekt één wezenlijk onderdeel: de liefde. De man van wie ze houdt heeft in haar nooit meer dan een goede vriendin gezien. Een ongetrouwde mannelijke collega van kantoor lijkt de laatste kans. Een vriendin van tante Jossa regelt dat hij meegaat met een reisje van het bedrijf. Tijdens die reis moet het gebeuren... Op verrassende wijze vervlecht Marion Bloem de verbondenheid van de vertelster met tante Jossa en de invloed van het Indische verleden op de persoonlijkheid van mensen met het verhaal van de ontbeerde liefde. "Deze novelle was een soort vingeroefening voor De
leugen van de kaketoe. Het is een autobiografisch gegeven dat is omgewerkt tot een strak verhaal, en dit moest eerst even op papier voordat ik De leugen kon schrijven." Marion Bloem© 1988 Marion Bloem De Geus, Amsterdam Novelle (briefboek)
Gedichten In de kamer van mijn vroeger
Mijn hoofd wordt leeg. Straks, als ik tachtig ben
ligt er niets meer in de kamer van mijn vroeger
De soep van mijn oma op het zwakke pitje stond
tussen veertig gebruikte tandenborstels in diverse
astic bekertjes en het witte ondergoed wachtte
in bleekwater, met de houten lepels. Zes emmers van
zink. Vanaf de wanden, in goud en koper geverfde lijsten, keken de overledenen of wij geen dromen pikten
uit de tientallen koektrommels onder de tafel van glas
Een pastelgroen plastickleed met namaakkant
en toch nog onderzetters van kurk onder de bekers, het dienblad uit de keuken, op de zakjes van papier
Er waren zoveel voeten met of zonder schoenen, en in de verboden kast van mijn oma had mijn nichtje
er meer dan tachtig met of zonder hoge hak geteld

Mijn hoofd was tot aan de rand
gevuld met kinderkoffie, chocolademelk, vanillevla en
groene tjendol. Maar nu is bijna alles op, verspild, gemorst, bedorven
en zoek ik tevergeefs naar de geur van natgeworden
bos. Broos rook mijn oma's soep op het zwakke pitje. Hollands landschap Vanachter vervuilde ruiten -we reisden altijd
per trein- zag ik koeien, gras, en water
Kilometers lang luchten in duizend tinten
blauw. Ik had alleen 't kale gras van ons gazon nog
maar van héél dichtbij gezien. En als de trein
zonder reden opeens ergens stopte - de noodrem
misschien - bleven de deuren gesloten. De brug
deed de wagon rammelen als een blik
met toffee's die niemand nog lustte
wanneer ik huppelde, voldaan met mijn buit
van school naar huis. (Ze gingen nooit schoon op.) Wij hadden geen koeien in de straat en 't
perk bij de huizen was verboden voor honden

Wij hadden geen sluizen geen rivieren of kanalen
door de achtertuin. Maar mijn moeder vulde de teil
met water als het zomer was en zette
hem op ons klein terras. Mijn vader leende
van de buurman zijn waterpas toen hijzelf
de tegels legde met wit zand, te koop per zak
Zand, van verre duinen, zei hij, gewoon
uit Nederland. Puur metrum Als wij vrijen Open mond Lippen trillen Wenkbrauwen strak boven de blik die niet kijkt Jouw jongetjes- taille tussen billen en torso. Je benen gevouwen, tenen genageld in onze kostbare tijd Puur poezie Jouw tong in mijn grotemensenoksels, langs kinderholtes mijn hunkerend slettenvlees Ben ik mezelf niet meer mezelf vergeten. Tong. Nat. Koude. Warmte. Koele hitte. Hete kilte Tepels die groeien Wij doen ons lieflijk pijn. Ben jij mij, jij mij, jij mij, jij mij, jij, jij van mij Ik weet geen ik meer ik geen woorden Jij maakt mij rijm. Puur metrum maak jij mij De eerste keer In een bos van witte hete hoofden hoog op 't been kwam hij bruin en onverschillig binnenwandelen met een gevleugelde leugen losjes onder zijn arm die ik gretig consumeerde, de mond wijdopen, de ogen gesloten, de handen weerloos op zijn schoot. 'Dat is mijn berg', wees hij, 'dat is mijn maan, en als je lief bent mag je onder mijn sterren liggen' 'Het gras is nat,' zei ik, 'er loopt een spin over mijn linkerdij, en die drie vreemde mannen kunnen mijn billen raden in 't donker.' 'Wees niet bevreesd," zei hij heilig. ' 't Schijnsel van de maan reikt niet tot onder onze eucalyptus. Die zwervers zoeken slechts een huis om in te breken, geld om iets te kopen als ontbijt. Ontspan je ledematen, draai je bekken naar de hemel, want ik ben jou en jij bent mij. Help mij vergeten dat we zijn.' Ik zag ons passie hoesten krachtig aan het hart voorbij Voelde de haren op zijn borst zijn blik veel bloter dan zijn lies Zijn zorg om niet te zuchten. 't Was echt zijn maan die over ons gebogen stond. Ooit zal wat wij daar proefden oneindig liever liefde zijn Kunst Marion schilderde niet alleen schilderijen maar maakte ook ontwerpen voorboekomslagen. In de vollende bijlage vindt u enkele voorbeelden.