De schrijver:
Biografie: Dirk Bracke werd geboren in Sint-Gillis-Waas in 1953. Hij volgde een opleiding handel. In 1987 deed hij mee aan de John Flanderswedstrijd. Hij won niet, maar werd wel gevraagd om Vlaamse Filmpjes te schrijven. In deze reeks debuteerde hij in 1988. Nadat hij er een aantal had geschreven, waagde hij zich aan een boek. Zijn eerste werd in 1993 gepubliceerd en sindsdien is er elk jaar wel een boek van hem verschenen. 'S middags werkt hij als postbediende. Hij woont met zijn vrouw en twee zonen in Stekene. Zijn hobby’s waren volleybal en (rock)muziek. Maar schrijven is nu natuurlijk zijn voornaamste bezigheid. Ook kan je hem op zondagmiddag geregeld in zijn stamcafé vinden.
Het boek:
Titel: Stille lippen
Uitgeverij: Davidsfonds/Infodok
Aantal pagina’s: 188
De flaptekst:
Kan je als slechthorende gaan dansen in een discotheek? Elien heeft er geen flauw idee van. Wie weet hoort ze de muziek niet voldoende of zal ze naast het ritme dansen… Maar de angst om uit de toon te vallen is kleiner dan haar wil op uit te breken. Elien ergert zicht steeds meer aan het overbeschermende gedrag van haar ouders. En in het veilige maar voor haar saaie milieu van de dovenclub voelt ze zich onrustig. Moet ook zij niet proberen zelfstandig te worden? Net als de anderen, de horenden? Uiteindelijk krijgt ze van haar ouders de toestemming om naar de Moonstruck, een disco in de buurt, te gaan. Ze leert er Manu kennen.
Mijn verwachtingen:
Dirk Bracke ken ik van andere boeken waarin meestal de harde waarheid in opkomt. Dit zal in dit boek waarschijnlijk niet anders zijn. Ik hoop dat ik mij eens even zal kunnen inbeelden hoe het moet voelen als hardhorende.
De hoofdpersoon: Elien
Elien is een meisje van 15. Haar opvallendste kenmerk is dat ze slechthorend is en dus hoorapparaten draagt. Ze heeft wilde, losse bruine krullen die ze meestal losjes om haar hoofd laat hangen zodanig dat ze de volgens haar afgrijselijke hoorapparaten kan verbergen. Over de rest van haar lichaam heeft Elien geen verdere problemen. Ze vindt dat ze best wel goed gebouwd is voor haar leeftijd. Dit betekent voor haar dan weer niet dat ze altijd uitdagende kleren moet dragen. Elien is altijd bang voor inbrekers. Dit vooral als ze ‘s avonds alleen en als eerste thuiskomt.
Doordat ze hardhorende is kan ze het immers niet horen als er een persoon vlak achter haar loopt of haar ergens opwacht.
(blz 14-15: Toen ze de gevel van hun huis voorbijliep, gluurde Elien naar binnen. Het was donker. Nee, er is niemand, overtuigde ze zichzelf. Ze nam haar sleutel en stak hem huiverig in het slot. Zodra de deur openzwaaide, knipte ze het licht aan. Terwijl de sleutel nog in het slot zat, keek Elien de lege gang in, klaar om meteen de straat op te vluchten.) Elien wil ook vanuit haar overbeschermde wereld van haar vader en moeder, vriendinnen vanop school en kennissen uit de dovenclub weg. (blz 2O: Opeens was ze het beu. Dat onbegrip. Die overbescherming, Telkens weer. Ze had er genoeg van.)
Het verhaal
Lise, een goede vriendin van Elien vraagt opeens of Elien niet mee wil naar Moonstruck, een discotheek in de buurt. Elien is er niet gerust in, wat als ze de muziek niet hoort en uit de maat danst? Kan zij ook zo losjes babbelen met iemand die ze niet kent? Als Elien thuis komt vraagt ze meteen of ze zaterdag naar de discotheek mag. Ze kan de antwoorden van haar vader al verwachten, hij laat haar natuurlijk nooit gaan. Als het van iemand komt is het van haar moeder. Na een helse ruzie slaagt ze erin om haar vader te overhalen. Hij komt haar om 2 uur halen. Zeker niet later! Elien is toch tevreden dat ze mag gaan en dat ze zo vroeg al naar huis moet kan haar nu even niet deren.
Op weg van school naar huis is Elien getuige van een ongeval. Een booster wordt ingehaald door een vrachtwagen, die vrachtwagen raakt de booster met zijn achterbumper. De vrachtwagenchauffeur had er waarschijnlijk niets van gemerkt want hij reed gewoon verder. Elien helpt de jongen en komt te weten dat zijn naam Jeroen is. Ze belt naar de hulpdiensten niet wetend als haar boodschap wel overkomt. Ze kan immers de persoon aan de andere kant niet zien en dus zeker zijn lippen niet lezen. Als even later de ambulance met loeiende sirenes wegreed kon Elien weer rustig ademhalen.
Die bewuste zaterdagavond is Elien niet te houden. Ze is verschrikkelijk benieuwd hoe het daar moet zijn. De angst om uit de maat te dansen is verschrikkelijk groot. Maar als ze binnen komt voelt ze de muziek. Elien kan wel een meter in de lucht springen. En als ze dan nog eens merkt dat de anderen elkaar niet kunnen horen door de te luide muziek voelt ze zich meteen de gelukkigste van de hele discotheek. Deze discotheek is als een veilige bunker voor haar. Maar in die bunker duikt er een andere vijand op: drug! Op de parking al hadden een paar jongens haar daarover aangesproken maar omdat ze hun lippen niet had kunnen lezen had ze ze maar straal voorbij gelopen. Maar nu hier in deze dansende massa kwam opeens een jongen voor haar dansen. Hij zocht contact met haar en Elien wist plots niet meer wat haar overkwam. Het was best een knappe jongen. Maar wat Elien niet wist is dat die jongen, Manu, alleen maar in haar broek wou raken. En haar bovendien zag als een gemakkelijke prooi om drug te smokkelen.
Jeroen had haar uitgenodigd in het ziekenhuis en uit beleefdheid moest ze wel gaan. Als ze op zijn kamer binnenkomt merkt ze dat Jeroen haar van kop tot teen bekijkt en haar zeker geen lelijk meisje vindt. Elien blijft niet lang maar ze weet dat de jongen tevreden is dat ze er is geweest. Ze heeft een cadeau gekregen: een flesje parfum.
Manu ziet Elien komen. Ze straalt helemaal! Wat is hij blij dat ze er is. Misschien lukt het vanavond wel droomt hij. Hij zoekt haar op en loodst haar naar zijn auto. Daar begint hij haar te kussen en laat zijn hand via haar dij onder haar rokje glijden. Elien schrikt van zijn opdringerig gedrag en merkt nu pas dat manu meer in haar lichaam geïnteresseerd is dan in haar. Dit kwetst haar zo diep. Ze wil naar huis en ze zweert zichzelf dat ze er nooit meer zal terugkeren.
Jeroen en Elien hebben afgesproken. Jeroen is blij dat hij Elien nog eens terug kan zien. Na een lange slentertocht komen ze een standje tegen dat glühwein verkoopt. Omdat ze het beiden nog nooit hebben gedronken beslissen ze om elk een glaasje te drinken. Het bevalt hen allebei en met een duizelig gevoel gaat Elien terug naar de tramhalte. Net voor ze op de tram kruipt krijgt ze van Jeroen een zalige kus. Ze spreken een weekje later af in de filmhal. Elien kan niet wachten.
Elien staat al te wachten als Jeroen komt toegesneld. Ze wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar en gaan de filmzaal binnen. Na de film wil Jeroen haar een lift geven Elien is dolgelukkig dat Jeroen dat voor haar wil doen en neemt zijn helm gretig aan. Als ze thuiskomen is Elien dolgelukkig dat ze eindelijk een vriendje heeft die haar respecteert, haar helpt als ze weer eens iets niet begrijpt maar vooral van haar houdt.
De overige verwerkingsopdrachten
Dit boek heeft deze titel, omdat Elien alleen maar de lipbewegingen ziet en dus geen klanken hoort dus het zijn stille lippen
Is dit boek detective, sciencefiction, …
Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat het een soort roman is. Het vertelt eigenlijk de harde waarheid die schuilt achter een meisje waarvan je in het eerste opslag niet kan zien dat ze slechthorend is.
Zou je dit boek aan een klasgenoot aanraden.
Ja, het leest heel vlotjes en het is een mooi verhaal die erachter schuilt. In sommige gevallen kan je jezelf misschien wel herkennen.
Een gedicht: Niemand weet
niemand weet
wie ik ben
niemand beseft
wat er achter
dat stille witte gordijn
schuilt.
maar de wind
schuift de tule
traag als een gletsjer
opzij
en kijk
hoe doorzichtig
ik ben.
jij keek
Anneleen Bodéré
Ik koos voor dit gedichtje omdat Elien dit waarschijnlijk ook veel moet gevoeld hebben als iemand iets zei wat ze niet begreep, en dan aan die iemand vroeg of ze het wilden herhalen, die dit dan 1 of 2 keer herhaalde maar als ze het dan nog niet begreep het beu was en haar gewoon links liet liggen. Dit overkomt waarschijnlijk niet alleen een dove of een doofstommen maar ook (“gewone”) horende mensen…
Biografie: Dirk Bracke werd geboren in Sint-Gillis-Waas in 1953. Hij volgde een opleiding handel. In 1987 deed hij mee aan de John Flanderswedstrijd. Hij won niet, maar werd wel gevraagd om Vlaamse Filmpjes te schrijven. In deze reeks debuteerde hij in 1988. Nadat hij er een aantal had geschreven, waagde hij zich aan een boek. Zijn eerste werd in 1993 gepubliceerd en sindsdien is er elk jaar wel een boek van hem verschenen. 'S middags werkt hij als postbediende. Hij woont met zijn vrouw en twee zonen in Stekene. Zijn hobby’s waren volleybal en (rock)muziek. Maar schrijven is nu natuurlijk zijn voornaamste bezigheid. Ook kan je hem op zondagmiddag geregeld in zijn stamcafé vinden.
Het boek:
Titel: Stille lippen
Aantal pagina’s: 188
De flaptekst:
Kan je als slechthorende gaan dansen in een discotheek? Elien heeft er geen flauw idee van. Wie weet hoort ze de muziek niet voldoende of zal ze naast het ritme dansen… Maar de angst om uit de toon te vallen is kleiner dan haar wil op uit te breken. Elien ergert zicht steeds meer aan het overbeschermende gedrag van haar ouders. En in het veilige maar voor haar saaie milieu van de dovenclub voelt ze zich onrustig. Moet ook zij niet proberen zelfstandig te worden? Net als de anderen, de horenden? Uiteindelijk krijgt ze van haar ouders de toestemming om naar de Moonstruck, een disco in de buurt, te gaan. Ze leert er Manu kennen.
Mijn verwachtingen:
Dirk Bracke ken ik van andere boeken waarin meestal de harde waarheid in opkomt. Dit zal in dit boek waarschijnlijk niet anders zijn. Ik hoop dat ik mij eens even zal kunnen inbeelden hoe het moet voelen als hardhorende.
De hoofdpersoon: Elien
Elien is een meisje van 15. Haar opvallendste kenmerk is dat ze slechthorend is en dus hoorapparaten draagt. Ze heeft wilde, losse bruine krullen die ze meestal losjes om haar hoofd laat hangen zodanig dat ze de volgens haar afgrijselijke hoorapparaten kan verbergen. Over de rest van haar lichaam heeft Elien geen verdere problemen. Ze vindt dat ze best wel goed gebouwd is voor haar leeftijd. Dit betekent voor haar dan weer niet dat ze altijd uitdagende kleren moet dragen. Elien is altijd bang voor inbrekers. Dit vooral als ze ‘s avonds alleen en als eerste thuiskomt.
Doordat ze hardhorende is kan ze het immers niet horen als er een persoon vlak achter haar loopt of haar ergens opwacht.
Het verhaal
Lise, een goede vriendin van Elien vraagt opeens of Elien niet mee wil naar Moonstruck, een discotheek in de buurt. Elien is er niet gerust in, wat als ze de muziek niet hoort en uit de maat danst? Kan zij ook zo losjes babbelen met iemand die ze niet kent? Als Elien thuis komt vraagt ze meteen of ze zaterdag naar de discotheek mag. Ze kan de antwoorden van haar vader al verwachten, hij laat haar natuurlijk nooit gaan. Als het van iemand komt is het van haar moeder. Na een helse ruzie slaagt ze erin om haar vader te overhalen. Hij komt haar om 2 uur halen. Zeker niet later! Elien is toch tevreden dat ze mag gaan en dat ze zo vroeg al naar huis moet kan haar nu even niet deren.
Op weg van school naar huis is Elien getuige van een ongeval. Een booster wordt ingehaald door een vrachtwagen, die vrachtwagen raakt de booster met zijn achterbumper. De vrachtwagenchauffeur had er waarschijnlijk niets van gemerkt want hij reed gewoon verder. Elien helpt de jongen en komt te weten dat zijn naam Jeroen is. Ze belt naar de hulpdiensten niet wetend als haar boodschap wel overkomt. Ze kan immers de persoon aan de andere kant niet zien en dus zeker zijn lippen niet lezen. Als even later de ambulance met loeiende sirenes wegreed kon Elien weer rustig ademhalen.
Die bewuste zaterdagavond is Elien niet te houden. Ze is verschrikkelijk benieuwd hoe het daar moet zijn. De angst om uit de maat te dansen is verschrikkelijk groot. Maar als ze binnen komt voelt ze de muziek. Elien kan wel een meter in de lucht springen. En als ze dan nog eens merkt dat de anderen elkaar niet kunnen horen door de te luide muziek voelt ze zich meteen de gelukkigste van de hele discotheek. Deze discotheek is als een veilige bunker voor haar. Maar in die bunker duikt er een andere vijand op: drug! Op de parking al hadden een paar jongens haar daarover aangesproken maar omdat ze hun lippen niet had kunnen lezen had ze ze maar straal voorbij gelopen. Maar nu hier in deze dansende massa kwam opeens een jongen voor haar dansen. Hij zocht contact met haar en Elien wist plots niet meer wat haar overkwam. Het was best een knappe jongen. Maar wat Elien niet wist is dat die jongen, Manu, alleen maar in haar broek wou raken. En haar bovendien zag als een gemakkelijke prooi om drug te smokkelen.
Jeroen had haar uitgenodigd in het ziekenhuis en uit beleefdheid moest ze wel gaan. Als ze op zijn kamer binnenkomt merkt ze dat Jeroen haar van kop tot teen bekijkt en haar zeker geen lelijk meisje vindt. Elien blijft niet lang maar ze weet dat de jongen tevreden is dat ze er is geweest. Ze heeft een cadeau gekregen: een flesje parfum.
Manu ziet Elien komen. Ze straalt helemaal! Wat is hij blij dat ze er is. Misschien lukt het vanavond wel droomt hij. Hij zoekt haar op en loodst haar naar zijn auto. Daar begint hij haar te kussen en laat zijn hand via haar dij onder haar rokje glijden. Elien schrikt van zijn opdringerig gedrag en merkt nu pas dat manu meer in haar lichaam geïnteresseerd is dan in haar. Dit kwetst haar zo diep. Ze wil naar huis en ze zweert zichzelf dat ze er nooit meer zal terugkeren.
Jeroen en Elien hebben afgesproken. Jeroen is blij dat hij Elien nog eens terug kan zien. Na een lange slentertocht komen ze een standje tegen dat glühwein verkoopt. Omdat ze het beiden nog nooit hebben gedronken beslissen ze om elk een glaasje te drinken. Het bevalt hen allebei en met een duizelig gevoel gaat Elien terug naar de tramhalte. Net voor ze op de tram kruipt krijgt ze van Jeroen een zalige kus. Ze spreken een weekje later af in de filmhal. Elien kan niet wachten.
Elien staat al te wachten als Jeroen komt toegesneld. Ze wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar en gaan de filmzaal binnen. Na de film wil Jeroen haar een lift geven Elien is dolgelukkig dat Jeroen dat voor haar wil doen en neemt zijn helm gretig aan. Als ze thuiskomen is Elien dolgelukkig dat ze eindelijk een vriendje heeft die haar respecteert, haar helpt als ze weer eens iets niet begrijpt maar vooral van haar houdt.
Dit boek heeft deze titel, omdat Elien alleen maar de lipbewegingen ziet en dus geen klanken hoort dus het zijn stille lippen
Is dit boek detective, sciencefiction, …
Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat het een soort roman is. Het vertelt eigenlijk de harde waarheid die schuilt achter een meisje waarvan je in het eerste opslag niet kan zien dat ze slechthorend is.
Zou je dit boek aan een klasgenoot aanraden.
Ja, het leest heel vlotjes en het is een mooi verhaal die erachter schuilt. In sommige gevallen kan je jezelf misschien wel herkennen.
Een gedicht: Niemand weet
niemand weet
wie ik ben
niemand beseft
wat er achter
dat stille witte gordijn
schuilt.
maar de wind
schuift de tule
traag als een gletsjer
opzij
en kijk
hoe doorzichtig
ik ben.
jij keek
Anneleen Bodéré
Ik koos voor dit gedichtje omdat Elien dit waarschijnlijk ook veel moet gevoeld hebben als iemand iets zei wat ze niet begreep, en dan aan die iemand vroeg of ze het wilden herhalen, die dit dan 1 of 2 keer herhaalde maar als ze het dan nog niet begreep het beu was en haar gewoon links liet liggen. Dit overkomt waarschijnlijk niet alleen een dove of een doofstommen maar ook (“gewone”) horende mensen…
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden