Essayistisch ervaringsverslag
Titel: De Kopgroep
Auteur: Mart Smeets
Druk: 1e druk, 1999
Uitgever: Uitgeverij L.J. Veen
Een boek van de bekende presentator van Studio Sport, tevens wielerjournalist, Mart Smeets, die door zijn werk aardig ingewijdt is in de wielersport. Naar mijn mening een van de mooiste sporten die er bestaat en vandaar ook dat ik dit boek heb gelezen. Tim van der Meer is een redelijk goede renner uit Nederland. Hij is gefascineerd door getallen en deze fascinatie is een rode draad door het boek. Als Van der Meer, in de zwaarste bergetappe van de Tour de France, net voor een zware valpartij in het peloton zit, die na 1500 meter plaats vindt, en de Amerikaan Chris White demarreert, besluit hij mee te gaan. Er ontstaan een kopgroep van 7 man. Zeven mensen uit zeven verschillende landen en van zeven verschillende ploegen. Van der Meer kijkt eens rond wie deze gekken zijn, die al zo vroeg in de zwaarste etappe van ‘de Tour’, aan de leiding gaan rijden. Hij kijkt naar de rugnummers en terwijl hij aanzet op een lang en recht stuk weg roept hij ineens tegen zichzelf: ”Goddomme… het zal toch niet?” De rugnummers vormen een cijfercombinatie waar hij al jaren van heeft gedroomd en nu gebeurde het: de idiote cijfercombinatie was in deze kopgroep vertegenwoordigd. Nu moesten ze wel doorrijden… En het gevoel van Van der Meer klopt: wat van tevoren een krankzinnige onderneming lijkt, mondt uit in een Tour de France die totaal op zijn kop wordt gezet. De voorsprong van de zeven renners wordt steeds groter, omdat in het peloton niemand rijdt. De ‘tourdirectie’ probeert de renners over te halen hun onderneming op te geven, omdat er anders geen echte klassementsrenner zal winnen en de laatste week van de tour volkomen oninteressant zal worden. In ruil hiervoor krijgen de renners dubbele premies. Maar ze gaan er niet op in en uiteindelijk hebben ze meer dan 40 minuten voorsprong op de nummer 8 van de etappe. Zeven jaar na de bewuste etappe, nodigt Van der Meer zijn medevluchters uit voor een reünie. Inmiddels is Van der Meer een succesvol zakenman. Het geld dat hij nodig had voor het oprichten van zijn bedrijf, is voor een groot deel afkomstig uit de opbrengst van deze etappe. Van der Meer heeft namelijk tijdens de etappe een deal gesloten met de ploegleider van de Duitser Kupfernagel, die die dag duidelijk de minste was van de zeven. Als Van der Meer ervoor zou zorgen dat de Duitser niet teveel achterstand op zou lopen en Kupfernagel de Tour uiteindelijk zou winnen (wat heel aannemelijk was, want hij was de beste tijdrijder van de kopgroep), zou hij 50% van de winnaarsgage in Parijs krijgen: f 400.000,-. Na de etappe leidt Van der Meer de official van de dopingcontrole af, zodat White en Dutronc een potje meegenomen urine konden overhevelen. Voor deze actie kreeg hij nog eens f 100.000,- van de ploegleider van White. Uiteindelijk wint Kupfernagel de Tour en maakt Van der Meer een goede slag die Tour. De reünie die Van der Meer heeft georganiseerd, wil hij gebruiken om zijn morele schuld aan zijn medevluchters af te kopen. Het wordt een weekend vol met drank, drugs en vrouwen en langzaam wordt het de andere renners duidelijk, dat ze die bewuste dag gepakt zijn door Van der Meer. Maar aan het eind van de reünie, heeft Dazan (de Italiaan) ook nog een verrassing voor Tim… Ik vond het een mooi boek. Mart Smeets heeft een prettige stijl. Rechttoe rechtaan, geen ingewikkelde zijsprongen. Verder vind ik de manier waarop de wedstrijd en de reünie in elkaar over gaan heel knap gedaan. Je hebt om de beurt een hoofdstuk in Amsterdam (plaats van de reünie) en een hoofdstuk over de etappe. Deze zitten vaak zo in elkaar, dat ze op elkaar aansluiten. Verder herken ik allemaal dingen van echte wielerwedstrijden en vind ik het mooi hoe het verhaal draait om het ‘verhandelen’ van wedstrijden en doping. Twee dingen die voor de buitenwereld een taboe zijn, maar in mijn ogen met grote regelmaat voorkomen in het peloton. Het boek is ook spannend. Ik heb me de hele tijd afgevraagd, wie nou de etappe zou gaan winnen en wie uiteindelijk in Parijs op de hoogste tree zou staan. Ik leefde echt mee met de hoofdperso(o)n(en) en dat vind ik een knappe prestatie van Mart Smeets.
Titel: De Kopgroep
Auteur: Mart Smeets
Druk: 1e druk, 1999
Uitgever: Uitgeverij L.J. Veen
Een boek van de bekende presentator van Studio Sport, tevens wielerjournalist, Mart Smeets, die door zijn werk aardig ingewijdt is in de wielersport. Naar mijn mening een van de mooiste sporten die er bestaat en vandaar ook dat ik dit boek heb gelezen. Tim van der Meer is een redelijk goede renner uit Nederland. Hij is gefascineerd door getallen en deze fascinatie is een rode draad door het boek. Als Van der Meer, in de zwaarste bergetappe van de Tour de France, net voor een zware valpartij in het peloton zit, die na 1500 meter plaats vindt, en de Amerikaan Chris White demarreert, besluit hij mee te gaan. Er ontstaan een kopgroep van 7 man. Zeven mensen uit zeven verschillende landen en van zeven verschillende ploegen. Van der Meer kijkt eens rond wie deze gekken zijn, die al zo vroeg in de zwaarste etappe van ‘de Tour’, aan de leiding gaan rijden. Hij kijkt naar de rugnummers en terwijl hij aanzet op een lang en recht stuk weg roept hij ineens tegen zichzelf: ”Goddomme… het zal toch niet?” De rugnummers vormen een cijfercombinatie waar hij al jaren van heeft gedroomd en nu gebeurde het: de idiote cijfercombinatie was in deze kopgroep vertegenwoordigd. Nu moesten ze wel doorrijden… En het gevoel van Van der Meer klopt: wat van tevoren een krankzinnige onderneming lijkt, mondt uit in een Tour de France die totaal op zijn kop wordt gezet. De voorsprong van de zeven renners wordt steeds groter, omdat in het peloton niemand rijdt. De ‘tourdirectie’ probeert de renners over te halen hun onderneming op te geven, omdat er anders geen echte klassementsrenner zal winnen en de laatste week van de tour volkomen oninteressant zal worden. In ruil hiervoor krijgen de renners dubbele premies. Maar ze gaan er niet op in en uiteindelijk hebben ze meer dan 40 minuten voorsprong op de nummer 8 van de etappe. Zeven jaar na de bewuste etappe, nodigt Van der Meer zijn medevluchters uit voor een reünie. Inmiddels is Van der Meer een succesvol zakenman. Het geld dat hij nodig had voor het oprichten van zijn bedrijf, is voor een groot deel afkomstig uit de opbrengst van deze etappe. Van der Meer heeft namelijk tijdens de etappe een deal gesloten met de ploegleider van de Duitser Kupfernagel, die die dag duidelijk de minste was van de zeven. Als Van der Meer ervoor zou zorgen dat de Duitser niet teveel achterstand op zou lopen en Kupfernagel de Tour uiteindelijk zou winnen (wat heel aannemelijk was, want hij was de beste tijdrijder van de kopgroep), zou hij 50% van de winnaarsgage in Parijs krijgen: f 400.000,-. Na de etappe leidt Van der Meer de official van de dopingcontrole af, zodat White en Dutronc een potje meegenomen urine konden overhevelen. Voor deze actie kreeg hij nog eens f 100.000,- van de ploegleider van White. Uiteindelijk wint Kupfernagel de Tour en maakt Van der Meer een goede slag die Tour. De reünie die Van der Meer heeft georganiseerd, wil hij gebruiken om zijn morele schuld aan zijn medevluchters af te kopen. Het wordt een weekend vol met drank, drugs en vrouwen en langzaam wordt het de andere renners duidelijk, dat ze die bewuste dag gepakt zijn door Van der Meer. Maar aan het eind van de reünie, heeft Dazan (de Italiaan) ook nog een verrassing voor Tim… Ik vond het een mooi boek. Mart Smeets heeft een prettige stijl. Rechttoe rechtaan, geen ingewikkelde zijsprongen. Verder vind ik de manier waarop de wedstrijd en de reünie in elkaar over gaan heel knap gedaan. Je hebt om de beurt een hoofdstuk in Amsterdam (plaats van de reünie) en een hoofdstuk over de etappe. Deze zitten vaak zo in elkaar, dat ze op elkaar aansluiten. Verder herken ik allemaal dingen van echte wielerwedstrijden en vind ik het mooi hoe het verhaal draait om het ‘verhandelen’ van wedstrijden en doping. Twee dingen die voor de buitenwereld een taboe zijn, maar in mijn ogen met grote regelmaat voorkomen in het peloton. Het boek is ook spannend. Ik heb me de hele tijd afgevraagd, wie nou de etappe zou gaan winnen en wie uiteindelijk in Parijs op de hoogste tree zou staan. Ik leefde echt mee met de hoofdperso(o)n(en) en dat vind ik een knappe prestatie van Mart Smeets.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden