Zeven sloten door Kees van Kooten

Titel Zeven sloten Auteur Kees van Kooten Titelverklaring Als ondertitel heeft het boek: "Zes uitstapjes", de opdracht luidt: "Voor Kim". Kim is de dochter van Van Kooten. Met dezelfde lettergrootte als van de titel staat de naam met titel: "Dr. Kees van Kooten", op de voorkant. Een foto met Van Kooten als onderwerp met bril met een paperclip en een watje in z'n ene oor plus een potlood zonder punt in z'n hand, staat tussen z'n naam en de boektitel in. Dit geeft al een goed idee van hoe Van Kooten denkt en doet. Hij wil zich namelijk altijd groter voor doen als dat hij eigenlijk is. Dit komt vooral naar voren in het verhaal: Titeldeemoed. Waarin wordt verteld hoe hij op een 'sluwe' wijze aan een titel is gekomen, die overigens niets bijzonders voorstelt (Doctor of Philosophy in Literature). Hij speelt in dit boek de welwillende, maar onhandige huisvader die altijd in zeven sloten tegelijk loopt.. Opbouw Het boek is opgebouwd uit 6 verhalen en 3 gedichten. Deze zes verhalen zijn 6 uitstapjes. Alle verhalen en gedichten hebben hun eigen titel. De verhalen hebben op zich over het algemeen een wat rommelige opbouw, niet dat de verhalen niet kloppen, maar hij verteld er soms dingen bij die er helemaal niet bij horen. Hier is Van Kooten een ster in, namelijk het invoegen van anekdotes in het hoofdverhaal. N.B. In het verhaal 'Naar Amerika terug' komt een soort cyclische opbouw naar voren. (ZIE persoonlijk oordeel) .
Samenvatting Het boek begint meteen al met een gedicht:"Klaplaarzen", genaamd. Het gedicht is in de:"Ik"-vorm geschreven. En het begint met het openslaan van een fotoboek van Den Haag waar Van Kooten waarschijnlijk zelf z'n jeugd heeft doorgebracht. Als hij de foto's weer ziet dan moet hij terugdenken aan de tijd (m.b.v terug-verwijzingen, net alsof hij het boek binnen stapt) van vroeger toen hij als jongen met zeven jongens op een woensdag- middag door Den Haag liepen. Ze wilden allemaal sensatie zien (dreef een vrouw in het kanaal;paard op hol geslagen), maar het viel altijd tegen. Zelden zagen zij meer dan langere jongens die vechten wilden. Omdat ze waarschijnlijk altijd met vieze voeten thuis kwamen moesten hun kousen van te voren uitdoen. Zodat hun k(l)aplaarzen, wanneer ze weg holden, tegen hun blote schenen klapten. Z'n zes uitstapjes gaan naar Delft, naar Engeland, Amerika, Belgie en tweemaal naar Frankrijk. Het Uitstapje naar Delft is in kindertaal geschreven (als een lagere school opstel, met schrijffouten). De titel is : "Naar Delft heen" en er staat nog bij:"Een opstel uit 1950). Hij zou met Eddie en Ronald van Den Haag naar Delft fietsen. Ze wisten eigenlijk zelf ook niet waarom, waarschijnlijk om gewoon te kunnen zeggen dat ze naar Delft geweest waren. Van Kooten wist ongeveer wel de weg, hij was al eens begonnen met z'n vader aan de rit, die ze niet afgemaakt hadden, omdat Keesje een lekke band kreeg. Ze hadden korte broeken aan zodat ze konden zien of ze al spierballen hadden op hun kuiten als ze in Delft aangekomen waren. Ze vertelden hun ouders er niets van, voor het geval het niet mocht. Waarom het niet zou mogen wisten ze ook niet, waarschijnlijk omdat Delft een andere stad is. Ze vertrokken om een uur of half tien 's morgens. Bij Wateringen hebben ze al geen zin meer en gaan terug. Om sneller te gaan stelde Eddie voor om peper in hun achterste te smeren om harder te gaan. Z'n moeder had hem eens verteld dat hij peper in z'n kont moest smeren omdat hij zo langzaam was. Hij had dat toen gedaan en kreeg plotseling het gevoel om heel hard te gaan lopen. Zo gezegd zo gedaan en het leek of ze veel sneller gingen. Toen ze weer thuis waren kwamen ze een paar jongens tegen die vroegen waar ze geweest waren en ze zeiden:"Naar Delft". Er was een jongen bij die vroeg of hij mee mocht de volgende keer. Ze zeiden dat dit niet kon om dat naar Delft heen te ver was en te gevaarlijk. Hier komt ook al in naar voren dat Van Kooten zich (samen met z'n vriendjes) vroeger ook al groter voor deed dan hij in feite is. Het verhaal:"Naar Amerika en terug," begint met een terugblik op hun huwelijksreis naar Amerika in 1968. Hij had tickets gekocht voor New York (f 1.234,-). Een reisplan/begroting gemaakt om van New York naar het westen (via Florida) te reizen per bus. Hun einddoel was Mexico. Het leek wel dat alles tegen zat. Kortom: na drie dagen Amerika begreep hij dat er te veel risico's kleefden aan de gedroomde bruidsfoto met sombrero. Ze bleven in Florida steken (lijkt wel een beetje op reisje naar Delft!). Waar ze met brommertjes gingen rijden. Later bleek dat een auto drie maal zo goedkoop was, ze huurden er een. Op een avond hadden ze hem op een strand geparkeerd, dat een soort drijfzand werd als de zee peil stijgt. Achttien jaar later zijn ze weer in Amerika met twee kinderen erbij. Weer heeft hij een route uitgestippeld alleen nu aan de andere kant van Amerika (West kust). Deze vakantie duurde drie weken. Nu ook vier credit cards. Hij vertelt dat ie altijd al problemen heeft gehad met het wisselen van geld of ie nu in Amerika, Joegoslavie, of Belgie zit, altijd gaat er wel iets mis. Ook probeert hij leuk te zijn om een bepaalde val met z'n zoon van te voren af te spreken waardoor hij in een bad in Hollywood belandt (wat dus ten strengste verboden was). Op een dag komt er een jongen bij z'n dochter(12) op de rotsen van Laguna Beach liggen. Hij neemt een foto, hij wil terug klauteren maar verstuikt z'n enkel. Van Kooten laat niets merken want hij zegt:"..ze zullen mij op geen fout meer kunnen betrappen." Dit geeft heel duidelijk weer hoe Van Kooten zich voelt en dit komt in al z'n boeken naar voren. Meteen daarna verteld hij hoe hij voor de gek is gehouden door een als Marcel Marceau uitgedoste komiek in Marineland. Onder een voorstelling van een stelletje orka's ging hij ijsjes halen, toen hij terug kwam had hij niet door dat zijn omzichtige manier van voortbewegen werd nagebootst door de komiek. Hij had niet in de gaten waarom de tribune zo lachte. Kortom een bij elkaar geraapt stuk van vakantie-herinneringen. Het valt wel op dat zijn aandacht vooral uitgaat naar de reakties van zijn vrouw en kinderen dan naar de vakantie zelf. Tijd De verhalen zijn niet chronologisch (meestal), omdat hij anekdotes door het hoofdverhaal heen verteld. Deze anekdotes doorbreken de chronologie. Deze anekdotes zou je als een flashback kunnen bezien. Alleen zijn dus helemaal niet belangrijk voor het verhaal. Ruimte Van Kooten besteed niet zoveel aandacht aan de ruimte of het decor, hij vindt het niet zo belangrijk, hij zet de omgeving met een paar woorden op papier. Je moet er zelf maar wat van maken en je fantasie gebruiken. Dit heeft denk ik ook wel wat te maken met de manier waarop de verhalen geschreven staan, je merkt namelijk dat het Van Kooten ook helemaal niet interesseert hoe de omgeving er uitziet, hij heeft veel meer belangstelling voor z'n familie en hoe hij hun kan plezieren. Dit zou je een parallel kunnen noemen tussen datgene wat er gezegd wordt over de omgeving en hoe Van Kooten er over denkt. Personen Je merkt dat Van Kooten echt een beetje 'verslaafd' is aan z'n familie, niet dat het zo slecht is. Dit heeft ook wel wat met z'n karakter te maken. Van Kooten is een open figuur, je leert goed z'n gedachten kennen. Daarbij kan hij in een zeer korte tijd iemand anders, die een gesloten figuur is karakteriseren, hij weet hem of haar in een korte tijd neer te zetten en dat je meteen weet wat voor type het is. B.v. de zeurende Omi (86 jarige overschoonmoeder) die hij samen met z'n 84 jarige schoonvader en z'n 75 jarige moeder mee had genomen op vakantie. Het verhaal begint in de auto, op weg naar het vakantieland. Omi vraagt steeds of het nog ver is en z'n moeder wil graag zingen. Je weet dus al in een paar zinnen met wat voor stel hij op pad is. Verdere personen in het boek zijn z'n meest naaste verwanten: n.l. z'n vrouw Barbara, en z'n zoon en dochter. Je leert niet zo goed hun gedachten kennen, Van Kooten beschrijft hen meer. Behalve in het verhaal 'Naar Amerika terug', laat z'n zoon weten hoe hij over Amerika denkt en dat hij er over een paar jaar wel weer naar toe zou willen gaan. Dit vertelde hij dus aan Kees van Kooten. Perspectief De verhalen hebben een subjektief perspectief, je kent alleen de gedachten en gevoelens van Van Kooten.
Motieven - Klunzigheid, steeds terugkerend en zijn strijd om het anderen niet te laten merken. - Zelfspot, door deze klunzigheid steeds te beschrijven, drijft hij de spot met zichzelf. - Familie, zijn liefde voor z'n familie en wat hij er allemaal voor over heeft. - Ouder worden en denken over de toekomst, in bijvoorbeeld 'Naar Amerika terug', waarin hij een beeld van zichzelf schetst over aantal jaren met een kunst gebit en weer alleen met z'n vrouw. Thema Familie is heel belangrijk voor iedereen, in uitstapjes leer je ze beter kennen (zie ook persoonlijk oordeel). Genre Autobiografische-sociale-verhalen bundel. Mening Je merkt dat Van Kooten niet zoveel variatie in z'n boeken heeft zitten. Hij maakt steeds gebruik van dezelfde techniek om zichzelf neer te zetten en zichzelf te spelen. Hij maakt ook steeds gebruik van dezelfde thema's en dat vind ik wel een beetje jammer. Ik denk dat hij eens moet proberen om niet een autobiografie te schrijven, maar een boek met een andere hoofdpersoon met ook een andere, verrassender thema. In het verhaal 'Naar Amerika terug' is me wat opgevallen. Omdat dit me niet zo vaak overkomt wil ik het hier even vermelden. Van Kooten begint met het beschrijven van zijn eerste vakantie in Amerika met z'n vrouw ze hebben namelijk hun wittebroodsweken daar doorgebracht. Ze waren er dus met z'n tweeen. Dan springt hij over (hiaat (18 jaar): eerste stuk in verleden tijd tweede in tegenwoordige tijd-> een soort 'dagboek'(met hiaten)) naar een tijd waarin hij met z'n twee kinderen en z'n vrouw weer in Amerika is. Je ziet dat hij nog steeds hetzelfde gedrag vertoond en dat hij niets aan z'n klunzigheid heeft kunnen doen. Hij stelt zich voor hoe hun vakantie er over een aantal jaar uit zal zien. Met gebit en al zonder kinderen. Je zou hier een apart thema voor kunnen bedenken, namelijk: De cyclische opbouw van het leven dat doorbroken wordt door het ouder worden en dat je op een gegeven moment toch zou sterven. Dit vond ik eigenlijk wel mooi en het was ook goed opgebouwd.