Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2009
- 158 pagina's
- Uitgeverij: LJ Veen te Amsterdam
Flaptekst
Sla “De ereronde van de eland” open en je zit midden in een etappe in de Tour de France. Of beter gezegd: in het hoofd van de wielrenner die tegen wil en dank op kop ligt, met nog 140 kilometer te rijden. Alleen met de weg, de wind en de pijn in zijn benen. Alleen met zijn gedachten. Een kans om te winnen heeft hij eigenlijk niet.
Aan het begin van zijn loopbaan was hij nog een veelbelovende renner, maar in de loop der jaren heeft hij het geloof in eigen kunnen verloren, en werd hij links en rechts ingehaald door jongere coureurs. Door Cornelisse bijvoorbeeld, die ook al achter zijn vriendin Patricia aan zit. Maar dan keert het tij. De eenzame vluchter komt in het ritme, ziet zijn voorsprong groeien, en daarmee ook zijn hoop op succes – in de sport, en ook in de liefde.
De ereronde van de eland is een meeslepende, trefzekere roman over de Tour de France en de wielersport, een wereld van omhooggevallen ploegleiders, soigneurs, slapies, ethische normen, afgunst, winst en verlies. Dit alles gezien door de ogen van een onverwachte koploper.
Eerste zin
Hordes toeschouwers, rijendik langs de weg.Samenvatting
Aan het woord is een wielrenner van een Nederlandse wielerploeg die een overgangsetappe heeft uitgekozen om zijn slag te slaan. Het is nog 180 kilometers tot de finish en van het peloton mag hij zijn gang gaan. Ze moeten zo’n renner eerst classificeren en als hij geen gevaar voor het peloton is, mag hij weglopen. Aan het einde zullen ze hem wel weer inhalen en zo’n renner heet in het wielerpeloton een “pannenkoek.”
Er zijn twee verhaaldraden: in de ene wordt vrij neutraal weergegeven wat er in de etappe en met de wielrenner gebeurt. In de andere lijn rijden we als het ware mee met de ikverteller. Hij moet in het begin al afzien en dan heeft hij nog maar een voorsprong van twee minuten. Maar gaandeweg begrijpt hij dat het peloton hem laat gaan. Hij krijgt een “flow” over zich en zijn maximale voorsprong bedraagt wel meer dan 10 minuten.
Dan gaan echter allerlei gedachten in zijn hoofd spelen:
- De twijfel die hem zijn hele leven al parten speelt bijv. als hij cadeautjes moet kopen
- De positie van zijn ploeggenoot Van Steensel die door niemand serieus wordt genomen en altijd wordt gepest door zijn ploeggenoten
- De botte manier waarop zijn ploegleider Sjef met de jongens omgaat
- De Russische ploegmaats die weinig onderlinge communicatie kennen
- De Spaanse ploeggenoot Juanito die zich altijd vol spuit met bloed en epo-producten
- Zijn kopman Cornelisse voor wie hij zich moet uitsloven maar die ondertussen zijn vriendin Patricia genaaid heeft. Maar vandaag is dat afgelopen, want hij wint vandaag die touretappe en Patricia zal trots op hem kunnen zijn
- De infantiliteit van de supporters die mee rennen met een vlag en stomme dingen na afloop zeggen
- De domheid van de journalisten in hun interviews direct na de etappe
- De eerste vier punten die hij binnenhaalt voor de bergprijs en de berekening wat hem dit zal opleveren: €13 bruto
- De manier van wielrenners om gekleed in hun outfit onder de zonnebank te gaan, zodat ze er sexy uitzien
- De domme muziekdeuntjes die tijdens het afzien door zijn hoofd spelen: van Celine Dion tot aan de Haribo-reclame
- Het survival trainingskamp dat de ploeg in navolging van de ploeg van Bjarne Riis (CSC) in de Ardennen heeft moeten volgen
Hij gaat steeds meer in een overwinning geloven, maar hij moet veel water drinken en eten. Maar hij lust de pindakaasrepen die zijn ploegleider hem geeft niet.
Hij denkt aan de dagen na de Tour wanneer hij zinloze criteria moet rijden en die keer enkele jaren geleden dat hij na de criteria naar Salou was gegaan om aan het strand te liggen met Patricia. Hij was zo moe en uitgehongerd dat het geen leuke vakantie was geworden. Hij wilde alleen maar zijn slaap inhalen. Het is gewoon een zware klotesport.
De pijn begint steeds erger te worden en de voorsprong begint te slinken. Achter hem roept zijn ploegleider dat hij moet blijven draaien, maar hij staat bijna stil en hij weet dat als het peloton echt op gang komt, hij aangeschoten wild is. In een programma op televisie “The hunt” heeft hij eens gezien hoe een eland werd opgejaagd door een troep wolven. Zo voelt hij zich nu. Hij is helemaal leeggereden. Het peloton dendert over hem heen. De reacties zijn verschillend: hij krijgt scheldwoorden en later schouderklopjes van enkele ploeggenoten. Zijn Spaanse ploeggenoot Juanito zegt in het voorbijrijden dat “hij enorme ballen heeft”.
Het werk is helemaal voor niets geweest. Op het laatste stuk raakt hij achter. Hij wordt zelfs voorbijgereden door een jonge Franse renner die al in een van de eerste etappes is gevallen en dapper blijft meerijden. Als laatste passeert hij die dag de finish. Hij zal nauwelijks kunnen eten en hij zal aan het infuus moeten. In de spiegel zal hij een uitgemergeld lijk terugzien en hij zal vroeg in zijn bed strompelen. Hij zal dromen en morgen…. Morgen zal hij het opnieuw proberen.
Dit verslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden