Wat is de saaiste plek die er is? Een school? De bibliotheek? Een plek die wat mij betreft in ieder geval niet op dit lijstje thuishoort, is het bejaardentehuis. Wekelijks schaak ik met een bewoner van een bejaardentehuis. Dat klinkt misschien saai, maar ik zie daar iedere week allerlei gekke dingen gebeuren. Dit zijn er vier. 

Ontsnappingspogingen 

Wekelijks heb ik, vlak na binnenkomst, mijn ontmoeting met de gele-truienvrouw. Zij draagt iedere keer een (andere) gele trui, woont op de besloten afdeling en wil graag naar buiten. Daarvoor heeft ze verschillende redenen, maar bij de receptie 112 willen bellen om melding te maken van de diefstal van haar (monopoly)geld, is de meest voorkomende. Daarom vraagt zij mij wekelijks naar de uitgang, waardoor ik iedere keer een ander verhaal moet verzinnen over de magische wijze waarop ik binnen ben gekomen. De ontsnappingspogingen van de gele-truienvrouw brengen mij iedere keer opnieuw tot mijn creatieve hoogtepunt van de week. 

Aanrijdingen

Toen ik voor het eerst kwam schaken, werd ik tijdens het spel aangereden door de rollator van een bewoonster. De vrouw reageerde niet op mijn vragen en bleef haar rollator op en neer bewegen tegen mijn been aan. Zelfstandig plassen lukt haar niet, maar mij minutenlang terroriseren met haar rollator wel. Toen zag ik dat het bakje voorop het ding los zat. Ik klikte het vast en de vrouw liep tevreden weg. De volgende keer dat een bejaarde me aanrijdt, check ik dus eerst maar even of de rollator nog goed in elkaar zit. 

Begroetingen

Als je vindt dat je tijdens familiefeestjes irritant veel mensen gedag moet zeggen, hoop ik maar dat je nooit in een bejaardentehuis terecht komt. De bewoners daar zeggen elkaar constant gedag, hoewel de kreten soms moeilijk te herkennen zijn. Sommige bewoners lopen rondjes door de gangen en komen elkaar dus meerdere keren per uur tegen, maar ze blijven elkaar keer op keer begroeten. Botsende rollators en rondvliegend speeksel zijn daar uiteraard vaste onderdelen van. 

Schaken

Je zou het niet denken, maar het schaken zelf is af en toe ook een behoorlijke beleving. Tijdens het spel wisselt mijn tegenstander vaak spontaan van kleur en dat zorgt ervoor dat wij dan samen tegen dezelfde kleur 'strijden'. Omdat hij alle pionnen als koning beschouwt, lukt winnen vaak alsnog niet. Dat frustreert natuurlijk en de meeste potjes eindigen er dan ook mee dat hij gewoon een willekeurige kleur uitroeit door alle stukken van die kleur om de beurt van het bord te stoten. Dat resulteerde tot nu toe in een onthoofd paard en een loper zonder onderkant. 

Het moge duidelijk zijn dat het bejaardentehuis, in tegenstelling tot het beeld dat veel mensen hebben, een enerverende plek kan zijn. De schaakstukken en het speeksel vliegen in het rond en de rollators beuken niet alleen elkaar, maar ook benen. Daarom raad ik iedereen met een opa en/of oma in een bejaardentehuis aan om voortaan goed om je heen te kijken wanneer je weer op bezoek bent daar. Want als je erop let, zie je in een bejaardentehuis de meest vreemde dingen gebeuren.