Lief papieren boek dat zich momenteel op mijn nachtkastje bevindt,
Jij bent door sommigen vergeten, afgezworen, nutteloos verklaard. Jij bent niet snel genoeg, te groot, te kwetsbaar en te zwaar. Je bent bejaard.

Je bent al jaren uitgeleefd, niet meer van nut. Je hebt je tijd gehad, we hebben genoeg van ónze tijd aan jóú gegeven. We dragen tegenwoordig twintig digitale boeken tegelijk in onze tas, in plaats van twee van die papieren. Jij bent te duur, niet duurzaam genoeg. Waarom kiezen voor dode bomen als het ook in pixels kan?

Want dat kan tegenwoordig, de pixels vliegen ons om de oren. Overal. Altijd. We kunnen miljarden letters lezen, allemaal verborgen in één flinterdunne tablet. Honderdduizend pagina’s, alles bij elkaar nog geen centimeter dik.

Hoezo, boekenkast? Zo’n onding neemt maar ruimte in. Hoezo, drukkerij? Dat kost allemaal maar tijd. Hoezo, papier? Da’s toch niet goed voor het milieu? Waarom kilo’s boeken brouwen als het ook veel efficiënter kan?

Krassen op je kaft

En toch. Toch ben ik door het bos van digitale bomen steeds maar weer naar je op zoek. Met mijn vette vingers maak ik vlekken op jou. Ik scheur per ongeluk een van je pagina’s als ik hem iets te gretig omsla. Je pagina’s bobbelen als het regent op de camping. Het zand dat in mijn slaapzak zit maakt krassen op je kaft. De grasspriet die ik ooit als boekenlegger heb gebruikt, kleurt je een beetje groen.

En als ik je dan maanden later weer eens opensla, ergens, op mijn bed, op de bank, in een café, op een andere dag en een andere plek, dan herinner ik mij plots onze avonturen. Ik ruik de oploskoffie die verspreid was door mijn tas, ik denk aan het moment dat ik je blaadje scheurde. Ik zie de ducttape waarmee ik je ooit opgelapt heb, voel de regen alweer druppen op de camping. Ik ga samen met jou weer terug naar waar we waren. Jij bewaart mijn herinneringen voor mij. Bij jou zijn ze veilig.

Waarschijnlijk zal je ooit wel weer vergaan. Hoe vaak ik je ook oplap met mijn tape, ooit zal er niets meer van je over zijn. Dat vind ik mooi. Jij bent net zo sterfelijk als ik of ieder ander wezen. Jij hebt, net als ik, een leven.

Rondzweven

Nu begrijp je ook meteen mijn haat tegen het e-book. Zo’n stom digitaal ding dat almaar rond blijft zweven door de lucht, verborgen in enen en nullen. Zo'n e-book dat altijd overal, en daarom nergens is. Het sterft niet, wordt maar half geboren, dus het leeft niet. Het bestaat niet eens volledig.

Zo, dat is eruit. Nu weet je dat ik van je houd, en ook hoeveel. En nog even over het feit dat jij zo duur bent: dat zal me een zorg zijn. Ik bedoel. Mijn grote liefde zal toch zeker ook niet een of ander ordinair goedkoop typje zijn?

Als het tegendeel de waarheid blijkt, zal ik je nog eens een excuusbrief schrijven. Maar voor nu zou ik willen zeggen: bedankt voor je bestaan (en de vergankelijkheid daarvan).

Met veel groot liefs en een torenhoog-achtende groet,
Het Papierenboekenmeisje