De accordeonist, de jongen met de bamboefluit en die artistieke gitarist; straatmuzikanten kun je op bijna iedere hoek van de straat vinden. Mensen lachen naar ze en werpen soms een muntje in het collectepetje. Het lijkt me een vrolijk beroep, daarom ga ik het zelf een dagje testen.

Gewapend met mijn saxofoon en rieten hoedje ga ik op pad. Ik heb de afgelopen week hard geoefend en ik ken mijn liedjes perfect uit mijn hoofd. Nu ik er eenmaal sta is het belangrijkste moment daar: ik moet beginnen met spelen.

Trillende vingers

Mijn saxofoon is uitgepakt, mijn koffer ligt voor me, mijn hoedje zit op mijn hoofd. Mijn handen trillen. Want hoe doe je zoiets eigenlijk? Gewoon beginnen. Shit, dat is eng!

Na een paar keer diep ademhalen blaas ik mijn eerste noot, daarop volgend de eerste regel. Maar daar blijft het bij, want ik ben mijn hele liedje plotseling vergeten. Voorzichtig probeer ik het een keer en heel langzaam komt de melodielijn bij me terug. Oh ja, zo ging het. Helaas lopen de mensen snel voorbij. Ze kijken nauwelijks naar me om en er kan geen glimlachje vanaf. Speel ik dan echt zó lelijk?

Na het eerste liedje wil ik eigenlijk al stoppen. Ik ben veel te gestrest en ik schaam me dood voor mijn slechte begin. Bovendien blijven mensen me meedogenloos negeren. Hoe groot is de moeite nou om even vrolijk te lachen naar een straatmuzikant?

Twee glimlachjes

Al snel heb ik er totaal genoeg van. Ik voel me weer als in groep drie, na mijn eerste blokfluitoptreden. Als ik later mijn fiets pak, vang ik een gesprek op van twee jongens die bij de Starbucks koffie zitten te drinken. “Kijk, daar heb je dat meisje met die, eh, hoe heet dat ook alweer, een trompet geloof ik?” - “Ja, wel een bescheiden meisje denk ik” - “Ook wel een leuk hoedje”

Ik loop een stukje bij ze vandaan, bang voor wat ze nog meer zullen zeggen. Maar als ik naar ze omkijk, kijken ze niet meewarig of chagrijnig, ze glimlachen naar me.

Heb ik er dus toch nog één, of nee, zelfs twee glimlachjes vanaf gekregen.

Goeie blogs zijn er om gedeeld te worden, vinden wij. Elke week plaatsen we daarom onze beste column door in 7Days, de weekkrant voor jongeren die iets willen bereiken. Deze week was bovenstaand verhaal van Mette aan de beurt. En we werken wel vaker met 7Days samen: klik.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 1 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!