Dit verhaal is de inzending voor de schrijfwedstrijd Talent voor Taal van Tim van Duijn, 13 jaar, 2 vwo.

1: het scheepsverslag

23 – 6 – 1644 
“De Zeven Zeeën” dobbert al zes weken rustig over zee. 
Maar de wind wordt harder. Misschien komt er een storm,        
Koopman Johannes.  

2: herinneringen
We varen in een storm. Ik bestuur “De Zeven Zeeën” en alle bemanningslieden zijn druk bezig op het dek. De golven zijn hoog, de zee is wild en de regen plenst op ons neer.
Ik kan het schip moeilijk besturen. De storm wordt steeds erger en de masten kraken, zo erg dat er een afbreekt. De tweede mast valt ook om en de laatste houdt het niet lang meer. 
Na enkele minuten valt de laatste mast om en de bemanning en ik springen in zee. Ik zie hoe het schip zinkt. Ik zwem naar het grootste stuk wrakhout en ik ging er op zitten en drijf weg van het wrak.
Het werd nacht en de storm is voorbij. Ik ben moe, maar wil niet slapen. Ik vraag me af hoe het verder moet. De vermoeidheid krijgt de overhand, ik ga liggen en mijn ogen zakken dicht.

Ik word wakker, ik lig op een bed van bladeren in een hut op een tropisch eiland. Ik loop de hut door en vraag me af waar ik ben als er een oude man binnenkomt. Ik reageer daar geschokt op en hij begint te lachen.                                                                                                                               
"Ben je eindelijk wakker!"
"Spreek je Nederlands?"
"Ja, ik ben koopman Bertus. Ik ging vijf jaar geleden op specerijenreis. Ik moest vers voedsel zoeken en ik kwam dit eiland tegen, ik probeerde aan te meren, maar het schip sloeg te pletter tegen de rotsen. We zwommen naar de kust en verkenden dit eiland. We liepen door een jungle en over een droge rivierbedding en even later moesten we schuilen voor een storm. Toen de storm voorbij was, wilden we teruggaan naar de andere kant, maar de droge rivierbedding was nu een wilde rivier. Mijn bemanning probeerde over te zwemmen, maar ze verdronken in de rivier."                                                                                                                                
"Ik ben koopman Johannes. Ik heb ook schipbreuk geleden. Wil je me de plek wijzen waar je mij gevonden hebt?"

3: De terugkeer over zee
Bertus bracht me daarnaartoe en ik zag dat er veel spullen van het schip waren aangespoeld. Ik zei: “We kunnen een vlot bouwen en wegvaren!"
"Ja, ik verzamel de spullen en jij gaat op zoek naar proviand voor de terugweg."
Als ik terugkom, zie ik dat Bertus veel spullen heeft verzameld. Ik leg het proviand neer en ging Bertus helpen. En na drie dagen vertrokken we. 
Na zeven dagen zegt Bertus: “Neem jij het laatste water maar, ik hoef niet meer."
"Weet je dat zeker, want je zult veel water nodig hebben, vriend."
"Ja, drink maar op."
Het wordt zwart voor mijn ogen.

Ik word wakker op een veldbed. "Waar ben ik?" vraagt Johannes.
Een dokter zei: "U bent in Doctirus, een handelspost in West-Afrika. We hebben u bewusteloos gevonden en u hiernaartoe gebracht."
"Maar waar is mijn vriend Bertus? Hij voer met mij mee."
"Hij is overleden aan uitdroging."
"Maar hij zei… voor mij gaf … water genoeg"
"Dan heeft uw vriend zijn leven gegeven om voor u genoeg water over te laten. Rust nu maar uit."
 
Epiloog
Johannes bleef in Doctirus wonen en had een marmeren beeld van Bertus gemaakt met daarop geschreven:

Bertus, een vriend die zijn leven heeft opgeofferd voor het mijne.

Ook kocht hij een schip en ging hij weer handelen.
Twee jaar na zijn terugkeer wandelt Johannes door de straten van Doctirus en komt een bewusteloze, beroofde man tegen. Hij denkt terug aan Bertus en zei: "Nu is het mijn beurt."