Sinds een jaar behoor ik tot de groep 'kinderen van gescheiden ouders'. Ik zat in mijn examenjaar en twee van mijn drie zusjes bereidden zich voor op de eindmusical van groep 8, toen mijn ouders "ons iets moesten vertellen".

“Het was een spannend jaar voor de kinderen”, heb ik mijn moeder later eens tegen een vriendin horen zeggen. Dat is ook de reden dat ze tot het eind van het schooljaar hebben gewacht om ons over de scheiding te vertellen. “We gaan uit elkaar", zeiden mijn ouders. "Maar we zullen ervoor zorgen dat jullie er zo weinig mogelijk last van hebben."

Krap flatje

Gescheiden ouders. Nu had ik ze ineens ook.
Al sinds de kleuterschool zit ik bij kinderen van gescheiden ouders in de klas. Ik had altijd met ze te doen. Stelde me voor dat ze eenzaam met vader óf moeder in een krap flatje op drie hoog achter woonden. Met een tafel vol met zware shag en als enige gezelschap een hond of kat.
Maar dat beeld heb ik inmiddels moeten bijstellen.

Zelfhandleidingen

In de weken nadat mijn ouders hun scheiding aankondigden  werden hele pakken printpapier gebruikt voor zelfhandleidingen met titels als 'Kinderen en Echtscheiding'. En om de week waren we met het hele gezin in gesprek of we alles nog goed vonden gaan.

Het was natuurlijk fantastisch dat onze ouders ons niet aan de goden overleverden en dat we bijna van minuut tot minuut op de hoogte werden gehouden over de scheiding. Op de dag dat ze 20 jaar getrouwd waren, zaten ze voor het eerst bij de mediator. Een week later lieten ze ons al weten wie de hoekbank mocht houden en weer een week later gingen we met onze vader naar de makelaar, op zoek naar een nieuw huis.

Scheiden voor Dummies

Toch had deze aanpak, die blijkbaar door al die 'Scheiden voor Dummies'-boekjes wordt aangeprezen, ook een keerzijde. Mama riep wel eens iets te veel over wat papa allemaal had uitgevreten, en papa kon zijn mond niet altijd houden over mama's gedrag bij de mediator. Juist omdat we als kinderen zo goed wisten hoe de vork in de steel zat was het wel eens lastig neutraal te blijven.

Verantwoordelijkheidsgevoel

Als kind had ik tijdens de scheiding vooral last van een onuitputtelijk verantwoordelijkheidsgevoel. Kwam papa of mama na een dag werken en een avond bij de mediator met wallen onder de ogen thuis, dan voelde ik direct behoefte om  thee te zetten, de vaatwasser in te ruimen, de was op te hangen en de woonkamer te stofzuigen.

Ik deed vooral heel erg mijn best om bij papa te doen alsof het daar fantastisch was en bij mama te spelen alsof het er schitterend ging.

Redden

Dit lijkt heel lief, maar pas later begreep ik dat dit gedrag iets probeerde goed te maken wat niet goed te maken valt. Inmiddels weet ik dat mijn ouders zich, zonder mijn hulp, zelf moeten zien te redden. Dat kunnen ze natuurlijk ook en ik snap achteraf gezien niet hoe ik zo lang heb kunnen denken dat ze mij daar bij nodig hadden.

Ik hoef inmiddels niet meer van A tot Z te weten wie wat zei en waarom dat niet aardig was. En ik hoef al helemaal niets meer te weten over nieuwe verkeringen.

Er is eigenlijk maar één ding dat ik graag van ze wil weten: Pap en mam, hoe lang duurt het nog voordat we zonder enige spanning een middag met zijn allen bij elkaar kunnen zijn? 

Zijn jouw ouders gescheiden? Hoe heb je dat ervaren? Doe nog t/m zaterdag 31 augustus mee met het online onderzoek van onze samenwerkingspartner Eenvandaag.