Je slikt. Knippert een paar keer om de opkomende waterval te blokkeren. Je hoest. Om die brok in je keel weg te krijgen. Je lacht, dapper, alsof het je toch allemaal niet uitmaakt. Je doet alsof je er wel de humor van inziet.

Vanbinnen hoor je de tijd tikken tot het moment dat je eindelijk weer thuis bent, veilig. Sereen. Waar je wel mag huilen. Waar niemand je beoordeelt. Je wilt het je ouders eigenlijk niet vertellen. Want dan moet je tegenover hen toegeven dat je een mislukkeling bent.

Blogger Justine is jaren geleden gepest en kan zich daar nog steeds boos om maken. Haar herinneringen en de zelfmoord van een kennis inspireerden haar tot het schrijven van dit korte verhaal.

Dus ga je de volgende dag gewoon weer naar school. Dapper. Misschien doe je soms alsof je ziek bent. Je ouders geloven je en je kunt weer opgelucht ademhalen. Eén dagje niet dapper te zijn. Maar er zijn genoeg dagen dat je wel naar school moet.

Je denkt misschien dat vandaag de dag wordt waarop ze je niet zullen afsnauwen. Dat vandaag een dag wordt waarop je niet hoeft te doen alsof. Misschien begint het vandaag wel het einde.

Walgend staren

Maar elke dag is weer een teleurstelling. Het gaat niet eens om wat ze zeggen, het gaat erom hoe ze doen, zonder woorden te gebruiken. Ze staren, walgend. Ze fluisteren in elkaars oor. Lachen spottend.

Elke keer als er een groepsopdracht is, wil je verdwijnen door een zwart gat. Weer opnieuw moet je de pijn van afwijzing aan. Niemand wil met jou in het groepje. Niemand wil jou kiezen bij gym.  Ze verachten je. Je bent als onkruid in de grond.

Elke keer als een leraar jou de beurt geeft, voel je je hoofd rood aanlopen. Wat je gaat zeggen, is bij voorbaat al een complete vernedering. Op het moment dat je mompelend en stotterend je antwoord uitbrengt, lachen ze. Hard. Hun ogen roepen bijna "mislukkeling!". Maar je lacht, dapper. Je doet alsof je er de humor wel van inziet.

Leraren doen niets

Je leraren doen niks. Zij zien grappende, lachende leerlingen. Zien er de ernst niet van in. Elke keer dat je spijbelt, krijgen ze een steeds negatiever beeld van je. Na verloop van tijd is het alsof ze een van hen zijn geworden. Ze geloven niet in je.  Je gelooft ze stiekem allemaal wel. Je neemt het ze niet eens kwalijk.

Misschien denk je soms wel aan een manier om de pijn te verlichten. Misschien pak je af en toe zelfs een mes om in jezelf te snijden. Dat laat je eventjes, helaas maar kort, beter voelen. Eén moment verlicht het de pijn. Misschien denk je er soms wel eens aan om je moeders pillen te gebruiken. Of om een touw te kopen. Of om met dat mes je polsen door te snijden.

In één klap alle ellende weg, wat zou je dat mooi lijken. Naar een plek waar je niet beoordeeld wordt. Waar het veilig is. Sereen. Misschien doe je dat ook wel. Maar misschien ga je door. Moedig. Doe je alsof je er de humor wel van inziet.

Het komt goed

Maar na verloop van tijd zul je merken dat het toch minder wordt. Je realiseert je dat je ook prachtige kwaliteiten hebt. Je merkt dat je onbewust opkomt voor jezelf. Je ontmoet opeens mensen die je het gevoel geven dat je wat waard bent. Ze steunen je. Komen voor je op. Troosten je als je tranen vloeien. Je merkt opeens dat mensen je zouden missen.

Opeens realiseer je je dat je nooit de zwakke was. Dat waren zij. Zij hadden ongelijk. Je lacht weer dapper. Moedig. Maar dit keer meen je het. Dit keer doe je niet meer alsof.