''Jorieke! Joriek! Je moet dit even lezen voordat je gaat!'' Mijn moeder gooit een tijdschrift mijn kamer in, terwijl ik mezelf mentaal aan het voorbereiden ben op mijn eerste examen. Toch neem ik even de tijd om het te lezen.
Daarin staat een column van Joris Linssen, die vertelt over zijn eigen eindexamen. Zijn weg naar vrijheid.
Van de eerste regels word ik nog zenuwachtiger dan ik al was: het geklik van pennen, het officieel uitdelen van de blaadjes, het wordt allemaal besproken. Maar dan lees ik iets waar ik me wel in kan vinden: je eindexamen is de weg naar ultieme vrijheid.
Dikke tralies
Wacht, vrijheid?! Ja, vrijheid. Je moet je school eigenlijk zien als een gevangenis (waarschijnlijk doe je dat al, maar goed), met enorme tralies erom heen. De tralies staan voor je vakken, de ene tralie wat dikker (wiskunde) dan de ander (Duits). Met ieder examen dat je maakt, zaag je een tralie door. Niet helemaal, natuurlijk. Het telefoontje dat je straks vertelt dat je geslaagd bent, is de karatekick die nog ff nodig is om de tralies definitief te doorbreken.
En dan? FREEDOM! Drie maanden vakantie, misschien wel een jaar naar high school in Amerika, vrijwilligerswerk of twee weken Chersonissos: jij hebt het voor het uitkiezen. Je eindexamen is eigenlijk slechts een blokkade waar je even overheen moet, daarna kun je iets gaan doen wat veel leuker is dan jouw profiel Economie & Maatschappij.
Goodbye, leraren
Iedere opdracht brengt je stukje dichter bij het podium waarop je je diploma in ontvangst mag nemen. Ieder goedgemaakt examen zorgt ervoor dat je binnenkort gedag mag zeggen tegen al die leraren waarmee je nooit goed kon opschieten. Adieu, tot nooit meer ziens en auf Wienerschnitzel.
Maar dat duurt nog even. In de tussentijd kun je er misschien voor zorgen dat iemand je een taart met een vijl erin komt brengen in de examenzaal. Dat maakt dat slagen toch een stuk makkelijker.
